Μελιες
Μελιες Νυμφες: Οι Γεννητορες του χαλκινου γενους
Οι Νύμφες όπως μας αναφέρει ο Πλούταρχος, ζούσαν περίπου από 9.500 έως 10.000 χρόνια. Στην Ρόδο, όταν έκαναν επίκληση στις Νύμφες, τις αποκαλούσαν μακρόβιες...
Πιθανόν να ανάλαβαν τον ρόλο των διδασκάλων για τους ανθρώπους αφού πολλές φορές βοηθούν τους θνητούς, τους παντρεύονται και τους κάνουν αθανάτους.
Ο Δίας δεν θέλησε να έρθει σε σύγκρουση μαζί τους κι έτσι τις απομόνωσε σε βουνά, δάση, ποτάμια και απρόσιτα μέρη, δίνοντας αυτές τις περιοχές στην αποκλειστική ευθύνη τους...
Οι Νύμφες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην Ελληνική Ιστορία και πρόσφεραν πολλές υπηρεσίες σε θεούς και ανθρώπους.
Με την πάροδο των χιλιετιών και επιβολή νέων θρησκειών, μετονομάστηκαν σε νεράιδες και φυσικά δεν χάθηκαν από το προσκήνιο, απλά κρύφτηκαν πίσω από μύθους και θρύλους.
Η ύπαρξη των Νυμφών γίνεται ολοφάνερη την σημερινή εποχή αφού σε όλη την Ελλάδα, οι τοπικές παραδόσεις βοούν από τις εμφανίσεις αυτών των αθάνατων σωματικά οντοτήτων.
Μία από τις κατηγορίες των Νυμφών ήταν και οι Νύμφες των δασών Μελίες ή Μελιάδες. Ήταν κόρες της Γαίας, η οποία τις γέννησε με τις σταγόνες του αίματος που χύθηκαν από τον Ουρανό, όταν ο Κρόνος, ο γιος του, του έκοψε τα γεννητικά του όργανα.
Στη Θεογονία του Ησιόδου, οι Μελίες γεννήθηκαν μαζί από το ίδιο αίμα γεννήθηκαν οι Γίγαντες και οι Ερινύες, οι οποίοι κατά τον Ησίοδο φαίνεται να είναι οι Κουρήτες προστάτες του Θεού Δία, όταν ήταν βρέφος.
Η ιστορία τους πιθανότατα ταυτίζεται με τις Εκατερίδες και τις Καβειρίδες συγγενείς των Κουρητών με τους Δάχτυλους και τους Κάβειρους.
Ήταν κατεξοχήν πνεύματα του γλυκού νερού και βρίσκονταν στα ποτάμια, στις πηγές και μέσα στα βουνά από τα οποία πήγαζαν ποτάμια. Συνόδευαν πάντα το νερό, τονίζοντας έτσι τη μεγάλη του σημασία για την ύπαρξη ζωής.
Χωρίς αυτό ούτε βλάστηση, ούτε γονιμότητα υπάρχει.
Μέσω λοιπόν της ζωογόνος δύναμης του νερού οι Νύμφες εξαπλώθηκαν στα βουνά και στα δάση και συνδέθηκαν με τη βλάστηση.
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο θεωρούνται κόρες του Ωκεανού ή άλλων ποταμών.
Αναφέρονται οι εξής εννιά Μελίες: Αδράστεια, Αρέθουσα, Βριθώ, Γλαύκη, Ελίκη, Ίδη, Κελαινώ, Κρίμη και Κυνόσουρα.
Οι Μελίες προτιμούσαν να ζουν στα δέντρα της μελίας ή μελιάς (φλαμουριάς).
Σε ανάμνηση της γέννησής τους από αίμα, το ξύλο της φλαμουριάς το χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή των δοράτων που προκαλούσαν το θάνατο.
Από τις Μελίες Νύμφες προήλθε και το "χάλκινο γένος", το τρίτο γένος που κατοίκησε τη γη, που ήταν πολεμοχαρές, σκληρό κι εξαφανίστηκε.
Οι γιοι τους είχαν θηλάσει το γλυκό μάννα που ήταν το Ελληνικό μέλι της τέφρας από τα κλαδιά των δέντρων μητέρων τους.
Ήταν μια υπερβολικά πολεμοχαρής φυλή που υπέστη την οργή του Θεού Δία, που καταστράφηκε από τις πλημμύρες του Μεγάλου Κατακλυσμού.
[1]
Βιβλιογραφια
Ησίοδος, Θεογονία 176 ff, 560 ff
Ησίοδος, Έργα και Ημέραι 106 ff
Απολλώνιος ο Ρόδιος - Αργοναυτικά 2. 2 ff, 4. 1642 ff
ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ - ΥΜΝΟΙ προς Δήλο 75 ff
ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ - ΥΜΝΟΙ προς Ζευς 42 ff
Bιργίλιος, Γεωργικά 4. 1 ff, 4. 149 ff
Νόννος, Διονυσιακά 14. 203 ff, 16. 228 ff
Απολλόδωρος (ψευδο-), Βιβλιοθήκη 1. 119 & 2 . 100
Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969
