Θαλασσα
θεοτητα της εννοιας του αλμυρου υγρου στοιχειου και προστατιδα αυτου
Η Θάλασσα κατά την Ελληνική Μυθολογία ήταν η ιδεατή ανθρωπόμορφη θεότητα της έννοιας του αλμυρού υγρού στοιχείου και προστάτιδα αυτού. Ήταν κόρη κατ΄ άλλους της Γαίας και μόνο αυτής που κατά τον ίδιο τρόπο, δηλαδή μόνο από τις δημιουργικές δυνάμεις που κληρονόμησε από το Χάος, και χωρίς τη βοήθεια του Έρωτος, κυοφόρησε τον Ουρανό και τα Όρη.
Κατ΄ άλλες μυθολογικές παραδόσεις η Θάλασσα ήταν κόρη του Αιθέρα και της Ημέρας, μητέρα των Ροδίων, των Τελχινών καθώς και της Αφροδίτης.
Παραστάσεις της θεότητας αυτής υπήρχαν ελάχιστες με σαφή υπεροχή του θεού Ποσειδώνα. Από τις πιο ονομαστές απ΄ αυτές ήταν, ήταν εκείνη στο Ναό του Ποσειδώνα στην αρχαία Κόρινθο που φερόταν η Θάλασσα, στη βάση συμπλέγματος του θεού Ποσειδώνα με την Αμφιτρίτη, να κρατά στην αγκαλιά της την κόρη της Αφροδίτη, περιστοιχιζόμενη από τις Νηρηίδες.
Το σύμπλεγμα αυτό ήταν αφιέρωμα του Ηρώδη του Αττικού.
[1]
Βιβλιογραφια
Ομηρικοί 'Υμνοι προς Δήμητρα 5 ff
Αισώπου Μύθοι 245, 258, 276
Διόδωρος Σικελιώτης, Ἱστορικὴ Βιβλιοθήκη 5. 55. 1
Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις 2. 1. 7 - 9
Ορφικοί Ύμνοι προς Θάλασσα
Νόννος, Διονυσιακά 12. 43 ff
"Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τομ.9ος, σελ.455.
Υγίνου Fables (Praef. p. 2 ; Lucian, Dial. D. Marin. 11.).
