Περσεας
ΠΗΓΑΙΝΕ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΣΤΙΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ:
ΜΕΔΟΥΣΑ
Η ΜΕΔΟΥΣΑ ΣΤΗΝ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ - ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ
ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ
Ο Ακρίσιος, ο Βασιλιάς του Άργους, είχε μία μοναχοκόρη, τη Δανάη, αλλά δεν είχε γιους ώστε να κληρονομήσουν το βασίλειο του. Η επιθυμία του να αποκτήσει ένα γιο ήταν τόσο μεγάλη, που αποφάσισε να ταξιδέψει μέχρι το μαντείο των Δελφών για να συμβουλευτεί την Πυθία. «Όχι εσύ, Ακρίσιε, αλλά η κόρη σου Δανάη θα αποκτήσει ένα γιο. Κι αυτό το παιδί θα είναι η αιτία του θανάτου σου!» του είπε η ιέρεια του μαντείου.
Για να εμποδίσει την πραγματοποίηση του χρησμού, ο Ακρίσιος έδωσε εντολή να κατασκευαστεί μια υπόγεια φυλακή, στο κέντρο της αυλής του παλατιού του, όπου έκλεισε την όμορφη Δανάη. Μόνο η τροφός της Δανάης μπορούσε να την επισκέπτεται καθημερινά σ' αυτό το παράξενο κελί που έμοιαζε με τάφο, για να της πηγαίνει φαγητό και να τη φροντίζει. Όμως το σχέδιο του Ακρίσιου δε στάθηκε ικανό να εμποδίσει το Δία να δει την κοπέλα και να την ερωτευτεί. Για να καταφέρει να την πλησιάσει, ο πατέρας των θεών μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή που μπήκε μέσα στην υπόγεια φυλακή από μια σχισμή στη μεταλλική σκεπή της.
Έτσι, έπειτα από λίγο καιρό η Δανάη έφερε στον κόσμο ένα γιο, τον Περσέα, και με τη βοήθεια της τροφού της τον κράτησε κρυφό από τον κόσμο.
Η οργή του Ακρίσιου
Είχαν περάσει τρία με τέσσερα χρόνια, όταν μια μέρα, περπατώντας στην αυλή του παλατιού του, ο Ακρίσιος άκουσε μια παιδική φωνή κάτω από το έδαφος. Ήταν η φωνή του Περσέα, που γέλαγε χαρούμενος παίζοντας. Οργισμένος ο βασιλιάς που εξαπατήθηκε, καταδίκασε σε θάνατο την τροφό της κόρης του και ανάγκασε τη Δανάη να ομολογήσει μπροστά στο ιερό του Δία το όνομα του πατέρα του παιδιού της.
«Το όνομα του είναι Δίας» ομολόγησε η Δανάη, αλλά ο Ακρίσιος θύμωσε ακόμα περισσότερο, πιστεύοντας πως η κόρη του έλεγε ψέματα.
«Κλείστε μητέρα και παιδί σε μια λάρνακα, σφραγίστε την και πετάξτε την στη θάλασσα» διέταξε ο βασιλιάε. Έτσι κι έγινε, αλλά η λάρνακα δεν βούλιαξε. Παρασυρμένη από τα θαλάσσια ρεύματα, ταξίδεψε στο πέλαγος και έφτασε έπειτα από καιρό στη Σέριφο, ένα από τα νησιά των Κυκλάδων. Εκεί βασιλιάς ήταν ο Πολυδέκτης. Ένας ψαράς που τον έλεγαν Δίκτη είδε τη λάρνακα να επιπλέει στο νερό και με τη βοήθεια μερικών συντρόφων του πέταξε στη θάλασσα ένα δίχτυ και την τράβηξε στη στεριά. Ετσι η Δανάη και ο Περσέας σώθηκαν από βέβαιο πνιγμό, αλλά όχι και από τις συμφορές που ήταν γραφτό να τους βρουν στο μέλλον.
Στο νησί της Σερίφου
Ο Περσέας μεγάλωσε στο νησί και έγινε ένα δυνατό παλικάρι που φρόντιζε τη μητέρα του, η οποία στο μεταξύ είχε γοητεύσει το βασιλιά Πολυδέκτη. Μια μέρα, ο βασιλιάς κάλεσε τον Περσέα σε ένα από τα συμπόσια του παλατιού ζητώντας του, όπως και με τους υπολοιπούς καλεσμένους, να του φέρει δώρο ένα άλογο. Βέβαιος πως ο Περσέας, που είχε μεγαλώσει δίπλα σε έναν απλό ψαρά, δε θα μπορούσε να εκπληρώσει την επιθυμία του. Ο νέος, όμως, δεν πτοήθηκε και ανακοίνωσε στο Βασιλιά πως θα ερχόταν στο συμπόσιο, αλλά αντί για άλογο θα του έφερνε το κεφάλι της Μέδουσας.
Οι Γοργόνες
Η Μέδουσα ήταν μία από τις Γοργόνες, τις τρείς τρομακτικές αδελφές με μορφή τεράτων. Στα χέρια τους είχαν νύχια αρπακτικού, στο κεφάλι τους αντί για μαλλιά ζωντανά φίδια και στην πλάτη χρυσά φτερά που τους επέτρεπαν να πετούν. Τα μάτια τους, με βλέμμα ανατριχιαστικό, μεταμόρφωναν σε πέτρα όποιον θνητό τα κοιτούσε. Από τις τρείς αδελφές η μόνη θνητή ήταν η Μέδουσα.
Όταν ο Περσέας ξανασκέφτηκε την υπόσχεση που τόσο απερίσκεπτα είχε δώσει στο βασιλιά, ρίγησε. Ήταν υποχρεωμένος να τηρήσει την υπόσχεση του, αλλά δεν είχε ιδέα πώς θα τα κατάφερνε! Σκεπτικός, άρχισε να περπατά κατά μήκος της ακτής του νησιού. Είχε φτάσει στην άκρη της ακτής, αλλά ακόμα δεν είχε βρει τη λύση.
Αποκαμωμένος, κάθισε σ' ένα βράχο και έβαλε τα κλάματα. «Αλίμονο, πώς θα βρω τις Γοργόνες; Και με τι τρόπο θα καταφέρω να πιάσω την τρόμερή Μέδουσα;» αναρωτιόταν. Ο πρώτος από τους θεούς που βοήθησε τον Περσέα ήταν ο Ερμής, ο αγγελιαφόρος των θεών. «Οι Γοργόνες ζουν στην άλλη άκρη του Ωκεανού, κοντά στους κήπους των Εσπερίδων, εκεί όπου αρχίζει το Βασίλειο της Νύχτας» είπε ο Ερμής προσφέροντας στον Περσέα ένα κοφτερό ξίφος.
Μόλις έφυγε ο Ερμής, μπροστά στα έκπληκτα μάτια του Περσέα εμφανίστηκε η Αθηνά, που τον οδήγησε στις Ναιάδες, τις Νύμφες του υγρού στοιχείου, που κατοικούσαν στο νησί, σε μια σπηλιά εκεί κοντά. «Μόνο εσείς μπορείτε να βοηθήσετε τον Περσέα» τις παρακάλεσε η Αθηνά. Αμέσως, οι Ναιάδες έσπευσαν να βοήθησουν το νέο. Η μία του έδωσε ένα ζευγάρι φτερωτά σανδάλια, η άλλη του φόρεσε στο κεφάλι το κράνος του Άδη που έκανεαόρατο όποιον το φορούσε, ενώ η τρίτη του έδωσε ένα σακί μέσα στο οποίο θα έπρεπε να βάλει το κομμένο κεφάλι της Μεδούσας.
Ο θάνατος της Μέδουσας
Ο Περσέας ξεκίνησε αμέσως το ταξίδι του. Ελαφρύς σαν πούπουλο χάρη στα φτερωτά του σανδάλια, μπορούσε να πετάει ψηλά στον αέρα. Διέσχισε με ευκολία τον Ωκεανό και έφτασε γρήγορα στα σύνορα του βασιλείου της Νύχτας. Εκεί, στις υπόγειες στοές μιας μυστηριώδους σπηλιάς, που τη φυλούσαν οι Γραίες, κρύβονταν οι εφιαλτικές Γοργόνες.
Οι Γραίες, κόρες κι αυτές, όπως και οι Γοργόνες, του θαλασσινού θεού Φόρκη, ήταν τρεις θεές με μορφή γερασμένων γυναικών. Φαλακρές από τότε που γεννήθηκαν, είχαν ένα μόνο δόντι και ένα μόνο μάτι, που το δανείζονταν με τη σειρά. Για το λόγο αυτό, φυλούσαν την είσοδο της σπηλιάς μία κάθε φορά και ποτέ όλες μαζί. Τη στιγμή, μάλιστα, που η μία από τις Γραίες έβγαζε το μάτι για να το παραδώσει στην επόμενη ήταν και οι τρεις τους τυφλές. Ο Περσέας φόρεσε το κράνος του Άδη που τον έκανε αόρατο, πλησίασε τις θεές και, τη στιγμή που το μοναδικό τους μάτι άλλαζε χέρια, το άρπαξε σαν αστραπή. «Θα σας επιστρέψω το μάτι σας, αν μου δείξετε πού κρύβονται οι Γοργόνες» απάντησε αποφασιστικά ο Περσέας στις τρεις γριές που άρχισαν να διαμαρτύρονται.
Αφού πήρε την απάντηση που ήθελε, ξεκίνησε το ταξίδι του μέσα στη σπηλιά, με την προστασία της Αθηνάς, που τον ακολουθούσε σιωπηρά. Περπάτησε αρκετή ώρα μέσα στο λαβύρινθο με τις υπόγειες σήραγγες, ώσπου έφτασε στην κρυψώνα των Γοργόνων, που κοιμόνταν ανυποψίαστες. Πλησίασε τη Μέδουσα και, κοιτάζοντας την αντανάκλαση της στην ασπίδα της Αθηνάς, ώστε να αποφύγει το θανατηφόρο βλέμμα της, σήκωσε το σπαθί του και με μια γρήγορη κίνηση έκοψε το φοβερό κεφάλι.
Πήγασος, το φτερωτό άλογο
Από το άψυχο σώμα της τερατώδους Μέδουσας δεν έτρεξε μόνο αίμα. Από τον ακέφαλο λαιμό της πετάχτηκε ένα φτερωτό άλογο, ο Πήγασος, και ένας γίγαντας, ο Χρυσάορας. Ο Περσέας, αφού έβαλε το κομμένο κεφάλι της Μέδουσας στο σακί του, ανέβηκε στη ράχη του φτερωτού Πήγασου και πέταξε μακριά από τη σπηλιά.
Οι άλλες δύο Γοργόνες, που στο μεταξύ είχαν ξυπνήσει, Βλέποντας το ακέφαλο σώμα της αδελφής τους, πήραν στο κυνήγι τον Περσέα. Έτρεξαν οργισμένες έξω από τη σπηλιά και συνέχισαν την καταδίωξη στον ουρανό. Όμως ο Περσέας, φορώντας το κράνος του Αδη, έγινε αόρατος και κατάφερε να τους ξεφύγει και να εξαφανιστεί.
Ανδρομέδα
Στον δρόμο της επιστροφής του από την Σέριφο, ο Περσέας πέρασε από την Αιθιοπία. Εκεί, αντίκρισε μια πανέμορφη κοπέλα αλυσοδεμένη πάνω σε ένα βράχο, την Ανδρομέδα, κόρη του βασιλιά Κηφέα και της Κασσιόπειας. Η μητέρα της κοπέλας, περήφανη για την ομορφιά της, είχε τολμήσει να ανταγωνιστεί τις Νηρηίδες. Εκείνες, θυμωμένες, έτρεξαν στον πατέρα τους, τον Ποσειδώνα, για να εκδικηθεί την προσβολή. Ο θεός, οργισμένος, έστειλε ένα φοβερό δράκο που γεννήθηκε από τα αφρισμένα κύματα, για να καταστρέψει την Αιθιοπία. Ο βασιλιάς της χώρας, απελπισμένος, έτρεξε στο μαντείο του Άμμωνα για να ζητήσει βοήθεια.
«Η κόρη του Κηφέα και της Κασσιόπειας, η Ανδρομέδα, πρέπει να θυσιαστεί για να σταματήσει η συμφορά» ήταν ο τρομερός χρησμός που έδωσε το μαντείο.
Έτσι, η κοπέλα δέθηκε πάνω στο βράχο για να την κατασπαράξει το θαλάσσιο τέρας του Ποσειδώνα, και εκεί την είδε για πρώτη φορά ο Περσέας. «Θα ελευθερώσω την κόρη σας, αν μου υποσχεθείτε ότι θα μου δώσετε το χέρι της» είπε ο Περσέας στους γονείς της κοπέλας.
Έχοντας ακόμα μαζί του τα θεϊκά όπλα που του είχαν δώσει οι Νύμφες, δε δυσκολεύτηκε καθόλου να σκοτώσει το δράκο. Όμως ο Φινέας, αδελφός του Κηφέα, που είχε βάλει σκοπό να παντρευτεί εκείνος την Ανδρομέδα, επιτέθηκε στον Περσέα για να τον εξοντώσει. Εκείνος, όμως, χρησιμοποιώντας το κεφάλι της Μέδουσας με το θανατηφόρο βλέμμα, μεταμόρφωσε σε πέτρα το Φινέα και τους στρατιώτες του. Ελεύθερος και με την όμορφη Ανδρομέδα στο πλευρό του, ο Περσέας μπορούσε πλέον να επιστρέψει στη Σέριφο.
Η επιστροφή στη Σέριφο
Όταν έφτασε στο νησί, ο Περσέας χρησιμοποίησε για άλλη μια φορά τις μαγικές δυνάμεις της Μέδουσας ώστε να γλιτώσει τη μητέρα του Δανάη από την ενοχλητική πολιορκία του βασιλιά Πολυδέκτη. Ο ήρωας έβγαλε από το σακί του το κομμένο κεφάλι της Γοργόνας και το κράτησε μπροστά στα μάτια του βασιλιά, ο οποίος μεταμορφώθηκε αμέσως σε πέτρα.
«Από εδώ και μπρος βασιλιάς τηε Σερίφου θα είναι ο Δίκτης» ανακοίνωσε ο Περσέας, ανταμείβοντας έτσι τον άνθρωπο που του είχε σώσει κάποτε τη ζωή και τον είχε μεγαλώσει σαν πατέρας.
Ο Ερμής, που είχε τόσο βοηθήσει τον Περσέα στις περιπέτειες και τα κατορθώματα του, ανέλαβε να επιστρέψει στις Ναϊάδες τα μαγικά αντικείμενα που τους ανήκαν: τα φτερωτά σανδάλια, το σακί και το κράνος του Άδη. Ο Περσέας εμπιστεύτηκε στην Αθηνά το κεφάλι της Μέδουσας, το οποίο η θεά τοποθέτησε στο κέντρο , της ασπίδας της.
Οι περιπέτειες του Περσέα, όμως, δεν είχαν φτάσει στο τέλος τους. Ο χρησμός που τόσα χρόνια πριν είχε προβλέψει το χαμό του παππού του Ακρίσιου δεν είχε ακόμα επαληθευτεί.
Η επιστροφή στο Άργος
Ο Περσέας φλεγόταν από την επιθυμία να επιστρέψει στην πατρίδα του, το Άργος. Ο βασιλιάς Ακρίσιος, μαθαίνοντας τις προθέσεις του εγγονού του, εγκατέλειψε την πόλη και κατέφυγε στη Λάρισα ελπίζοντας να αποφύγει την εκπλήρωση του φοβερού χρησμού. Ο Περσέας, που ήταν ήδη στο δρόμο για το Άργος ταξιδεύοντας με τη γυναίκα του, την Ανδρομέδα, αποφάσισε να πάει στη Λάρισα, για να λάβει μέρος στους αγώνες που διοργάνωνε ο βασιλιάς της πόλης προς τιμήν του πατέρα του. Επέλεξε τη δισκοβολία, πήρε θέση στον αγωνιστικό χώρο και έριξε με όλη του τη δύναμη το δίσκο όσο πιο μακριά μπορούσε. Το βαρύ αντικείμενο, όμωε, ξέφυγε από την πορεία του και χτύπησε έναν από τους θεατές στο κεφάλι σκοτώνοντάς τον στη στιγμή. Ο άτυχος θεατής δεν ήταν άλλος από τον Ακρίσιο. Έτσι, ο ηλικιωμένος γεμόνας του Αργους σκοτώθηκε από το χέρι του εγγονού του, όπως ακριβώς είχε προβλέψει το μαντείο των Δελφών χρόνια πριν.
Ανάμεσα οτ' αστέρια του ουρανού
Ο Περσέας δε δέχτηκε να στεφθεί νέος βασιλιάς του Άργους. Ο πόνος του για το χαμό του παππού του, που ο ίδιος προκάλεσε άθελα του, ήταν αβάσταχτος. «Θα γίνω βασιλιάς της Τίρυνθας, στη θέση του εξαδέλφου μου Μεγαπένθη, ο οποίος με τη σειρά του θα γίνει Βασιλιάς του Άργους.» αποφάσισε ο Περσέας. Από τον ευτυχισμένο γάμο του με την Ανδρομέδα, ο Περσέας απέκτησε πολλά παιδιά, από τα οποία ήταν γραφτό να γεννηθούν πολλοί και σημαντικοί ήρωες, ανάμεσα τους και ο Ηρακλής.
Στο τέλος της επίγειας ζωής τους, οι δύο σύζυγοι τιμήθηκαν ως ημίθεοι και έγιναν αστερισμοί.
Ο Περσέας και η Ανδρομέδα στέλνουν πλέον τη λάμψη τους στον κόσμο από τον ουρανό, διατηρώντας ζωντανές στη μνήμη των ανθρώπων τις θαυμαστές τους περιπέτειες.
[1]
Πήγαινε: στην Αρχή της Σελίδας
Μεδουσα
Η λέξη Μέδουσα σημαίνει «κυρίαρχη θηλυκή φρόνηση». Στα Σανσκριτικά η ίδια λέξη αποδίδεται ως Μεντχά, στα Ελληνικά Μήτις, και στα Αιγυπτιακά Μετ ή Μάατ. Τούτη η θεότητα ήρθε στην Ελλάδα πιθανώς από τη Λιβύη, όπου λατρευόταν από τις Αμαζόνες ως Θεά-Ερπετό.
Ως Μέδουσα (Μήτις) ήταν η καταστροφική όψη της μεγάλης τριπλής Θεάς που επίσης αποκαλείται, Νιθ, Ανάθ, Αθήνη ή Αθήνα στη Β. Αφρική και Αθάνα περίπου το 1400. π.Χ. στη μινωική Κρήτη.
Τι είναι αυτό το όνομα και τι αντιπροσωπεύει, όταν μέσα από τα βάθη των αιώνων φέρνει ανατριχίλα και ταραχή; Εκείνο το φοβερό κεφάλι όπου ωσάν μαλλιά τα φίδια σφύριζαν και τα μάτια πέτρωναν οτιδήποτε κοίταζαν; Ποια είναι αυτή η τόσο αρχέγονη δύναμη, που η ίδια η θεά Αθηνά φέρει ως τρόπαιο στο θώρακά της και πάνω στην ασπίδα της; Ποια είναι αυτή που μέσα της έχει ως καρπό τον θεϊκό Πήγασο και τον γίγαντα Χρυσάορα με το χρυσό σπαθί; Όσον αφορά στον Ζαν Ρισπέν, η Αθηνά και η Γοργώ φιλονίκησαν για το βραβείο της ομορφιάς.
Κατά την Ann Shearer πιθανώς η Μέδουσα, πανέμορφη, πριγκήπισσα με υπέροχους ξανθούς βόστρυχους, κυνηγημένη από τον Ποσειδώνα, ενέδωσε στις ορέξεις του μέσα στο ναό της Αθηνάς. Η Αθηνά τότε μεταμόρφωσε τη Μέδουσα σε τέρας με φίδια αντί για μαλλιά, δόντια όμοια με χαβλιόδοντες αγριόχοιρου, μάτια που απολίθωναν, χέρια χάλκινα και χρυσά φτερά.
Δεν αρκείται όμως η Αθηνά στην παραμόρφωση της Μέδουσας. Θέλει και το κεφάλι της. Και μόλις ο Περσέας (γιος του Δία και της Δανάης), υπερηφανεύεται ότι θα φέρει στον Πολυδέκτη το κεφάλι της Γοργούς, η θεά Αθηνά τρέχει να τον βοηθήσει. Του δίνει καλογυαλισμένη ασπίδα για να τη χρησιμοποιήσει σαν καθρέφτη και έτσι να αποκόψει το τρομερό κεφάλι δίχως να το κοιτάζει. Επίσης, του δίνει φτερωτά σανδάλια και μαγικό σακούλι για να μεταφέρει τη δύναμη του ίδιου του κεφαλιού.
Έχοντας συννενοηθεί με τον Άδη και την Ερμή, λέει στον Περσέα, ποιους θα συναντήσει για να του δώσουν την περικεφαλαία που θα τον κάνει αόρατο και από πού θα πάρει το δρεπάνι για τον αποκεφαλισμό. ΄Ετσι και έπραξε ο Περσέας και κατάφερε τον άθλο, ωστόσο τίποτε δε θα είχε κατορθώσει χωρίς τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς. Μα και τη φοβερή δύναμη της Μέδουσας που παρέλυε τα πάντα, η Αθηνά της την έδωσε. Αυτή τη δύναμη φαίνεται πως επιθυμεί να ανακτήσει η θεά μέσω του άθλου του Περσέα.
Αν κοιτάξουμε την καταγωγή της Μέδουσας, η δύναμή της έχει πανάρχαια ρίζα. Εγγονή της Γαίας και του Πόντου. Αυτό το ζεύγος γέννησε τον Φόρκυ (ο γέροντας σοφός της θάλασσας) και την Κητώ (το τέρας). Ο Φόρκυς και η Κητώ γέννησαν τρεις Γοργόνες. Τα ονόματά τους είναι ενδεικτικά δύναμης: «Σθενώ»-δύναμη, «Ευρυάλη»-των αλμάτων, «Μέδουσα»-Δέσποινα, Βασίλισσα, Κυβερνήτης και Πονηρή. Ωστόσο, η Αθηνά επιθυμεί να συνδεθεί με τούτη τη φοβερή δύναμη. Κι εδώ αξίζει να προσέξουμε μερικά από τα πολυπληθή επίθετα της θεάς:
Σθένια (ισχυρή, δυνατή), Γοργώπις (έχει άγρια μάτια), Μαχανίτις, (εκείνη που μηχανεύεται διάφορα), Δολομίτις (δόλια, πανούργα) και ένα σωρό άλλα συναφούς νοήματος.
Στο βιβλίο της «Αθηνά», η Ann Shearer γράφει: «...Αρκεί να ξανακοιτάξουμε το μικρό σάλι στο λαιμό της Βαρβάκειου Αθηνάς, αντίγραφο του μεγάλου αγάλματος της Αθηνάς ως προστάτιδας της πολιτειακής τάξης, για να διαπιστώσουμε ότι αμέσως το κεφάλι της Μέδουσας μας φέρνει σε δύσκολη θέση. Παρόλαυτά, μερικοί λένε ότι η ίδια η μεγάλη αιγίδα της θεάς είναι φτιαγμένη από το δέρμα της Μέδουσας.
Δηλαδή, αντί να επιθυμεί απλώς ένα σύμβολο εκείνης της αρχαίας δύναμης, η Αθηνά θέλει να τυλιχθεί ολόκληρη μέσα της, να την αφομοιώσει (Παυσανίαςα, ΙΙ). Φαίνεται ότι εκείνο που θέλει πάνω από όλα είναι να διατηρήσουμε αυτή τη διττή εικόνα, ώστε βλέποντας τη μια πλευρά της δύναμης, να βλέπουμε επίσης και την άλλη...».
Η Αθηνά ανακτώντας το κεφάλι της Μέδουσας, με την επανένωση των πλευρών της αρχαίας δύναμης που είχαν διαχωριστεί σε θετικό και αρνητικό πόλο, μας θυμίζει πάντα ποιος είναι ο σοφότερος τρόπος.
Από μια πρώτη ματιά δεν υπάρχει μεγαλύτερη αντίθεση από αυτή της Αθηνάς με τη Μέδουσα. Η θεά εμπνέει τους ήρωές της. Η ενεργητική της δύναμη είναι ακριβώς το αντίθετο της παραλυτικής απραξίας της Μέδουσας. Η Αθηνά φέρνει τη συνείδηση. Η φυσική κατάσταση της Μέδουσας, αν δεν την ξυπνήσουν τα φίδια της, είναι βαθιά ασυνειδησία. Στο διαχωρισμό ανάμεσα στην Αθηνά και τη Μέδουσα, έχουμε μια περιγραφή και προειδοποίηση για το τι συμβαίνει όταν αποξενωθούν η διάνοια και η ύλη, ο νους και ο υλικός κόσμος.
Οφείλεται ιδιαίτερα στο δαιμόνιο της Αθηνάς, η διατήρηση των δύο σε αρμονική συνύπαρξη. Δικό της δώρο είναι το ότι βλέπουμε και κατανοούμε τη θέση των πραγμάτων. Μόλις χαθεί αυτή η σχέση, έχουμε μόνο αδρανή ύλη και διάνοια που έχει χάσει το στόχο της. ΄Ετσι, ο υλικός κόσμος γίνεται εχθρός της υψηλής διανόησης. Την ανακόπτει, περιορίζει τις φιλοδοξίες της, όπως ακριβώς η αδρανής και παράλυτη Μέδουσα περιόριζε τη λαμπρή πτήση του φτερωτού Πήγασου. Όταν τελικά πεθαίνει η Μέδουσα, κατορθώνει να ξεφύγει το πνευματικό ένστικτο.
Χρειαστήκαμε αρκετό καιρό για να καταλάβουμε πως οι τεχνολογίες που καθοδηγεί ο νους, καθώς είναι ασύνδετες με την πραγματικότητα της ύλης που επεξεργάζονται, έχουν δημιουργήσει μια κατάσταση που μερικές φορές μοιάζει να μας απειλεί με πλήρη καταστροφή.
Κι όμως η Μέδουσα, μόλις περιέλθει στην αρματωσιά της θεάς Αθηνάς, φέρνει τα δικά της δώρα: Μέσα στο σακούλι, εκτός από το κεφάλι της Μέδουσας, υπάρχουν δύο φιάλες με το αίμα της Γοργούς από τις φλέβες του δεξιού μα και του αριστερού χεριού, αίμα που δίνει ζωή και θάνατο. Αυτό το αίμα χρησιμοποιεί και ο Ασκληπιός. Αρκετοί λένε πως το σακούλι περιείχε και το αλφάβητο. Το φοβερό πρόσωπο στραμμένο προς τον εξωτερικό κόσμο προστατεύει ό,τι βρίσκεται στον εσωτερικό.
Οι νοικοκύρηδες προστάτευαν την περιουσία τους τοποθετώντας ένα γοργόνειο στον εξωτερικό τοίχο των σπιτιών τους. Οι κεραμείς το τοποθετούσαν πάνω στο άνοιγμα του καμινιού, για να αποτρέψουν επίδοξους κλέφτες. Ο Αγαμέμνων τη φέρει στο κέντρο της ασπίδας του, όπως και πολλοί άλλοι πολεμιστές. Για όσους την τιμούν, η Μέδουσα προσφέρει την προστασία της.
Ίσως η δύναμή της να προστάτευε και την ίδια την Αθηνά, διατηρώντας απαραβίαστο από τη νέα ηρωική συνείδηση το ουσιαστικό στοιχείο στη φύση της ίδιας της θεάς. Αξίζει να μελετήσει κανείς την άποψη των Ορφικών που αποκαλούσαν τη σελήνη «κεφάλι της Γοργούς». Και για τη θεά Αθηνά έλεγαν ότι «τα πάντα θα τελείωναν για εκείνη αν έχανε τα χέρια της». Πλούσιο υλικό για μελέτη υπάρχει στην κάθοδο της Περσεφόνης στον Κάτω Κόσμο και στην κάθοδο της Ινάνα της σουμεριακής μυθολογίας, στο βασίλειο της Ερεσκιγκάλ.
Ακόμη αξίζει να προσεγγίσουμε την αλχημική άποψη. Σε ένα άλλο κεφάλαιο του βιβλίου «Αθηνά» της Ann Shearer, αναφέρεται: «...Στην αλχημική διαδικασία, που είναι επίσης και μεταμόρφωση του ατόμου, οι ιδιότητες της Αθηνάς είναι απαραίτητες. Είναι η Δέσποινα Αλχημεία, που κατοικεί στο κέντρο της που είναι ο αθάνωρ, ο αλχημιστικός κλίβανος, με το σύντροφό της το βασιλιά Αθάνορα.
Σε μια εικονογράφηση του 15ου αιώνα η κουκουβάγια της παρακολουθεί, καθώς η θεά κρατά στο ένα χέρι τον ήλιο του συνειδητού και στο άλλο το δόρυ και την ασπίδα με το Γοργόνειο. Το τρομερό κεφάλι είναι αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας. Διότι, όπως γνωρίζουν οι αλχημιστές, ‘δεν υπάρχει γένεση χωρίς φθορά’, δεν υπάρχει κόκκινος χρυσός χωρίς πρώτα τη μαύρη απολίθωση, την οποία συμβολίζει το κεφάλι της Μέδουσας».
[2]
Πήγαινε: στην Αρχή της Σελίδας
Η Μεδουσα στην μυθολογια - αποσυμβολισμος
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΔΟΥΣΑ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ O ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ ΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΤΟΥ;
Τι είναι αυτό το όνομα και τι αντιπροσωπεύει, όταν μέσα από τα βάθη των αιώνων φέρνει ανατριχίλα και ταραχή; Εκείνο το φοβερό κεφάλι όπου ωσάν μαλλιά τα φίδια σφύριζαν και τα μάτια πέτρωναν οτιδήποτε κοίταζαν!
Η ΜΕΔΟΥΣΑ είναι το τέρας, το οποίο εκπροσωπεί τους Οφεις και κυοφορεί, τον ΧΡΥΣΑΩΡΑ, (ΧΡΥΣΟ ΞΙΦΟΣ) και τον πτερωτό Ιππον ΠΗΓΑΣΟ, την νόηση και το συναίσθημα στην διττή τους έκφραση, εφόσον και οι δύο κατέχουν καταστροφικές και ευεργετικές δυνάμεις. Ετσι, ο υλικός κόσμος γίνεται εχθρός της υψηλής διανόησης, αφού την παραλύει .
Η πολυμήχανος και ματαιόδοξος Μέδουσα εκφράζει το απόλυτο«του ΕΓΩ ΜΑΣ». Αυτό το πανίσχυρο «ΕΓΩ» διεσπασμένο σε αναρρίθμητους ΟΦΕΙΣ, επινοεί και μηχανεύεται εις το αεί του παντός την διαχρονική λύση, η οποία θα του επιτρέψει την επιστροφή εις ΤΟ ΕΝ , ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ.
ΓΟΡΓΟΝΕΣ=ΓΟΡΓ+ΝΟΕΣ , Η ΜΕΔΟΥΣΑ, είναι η θνητή αδελφή , οι άλλες δύο η ΕΥΡΥΑΛΗ(συναισθηματικές εξαρτήσεις) ΚΑΙ Η ΣΘΕΝΩ (θηριώδη ένστικτα κοινωνικής επιβουλής και επικράτησης) είναι αθάνατες.
Τα ελαττώματα της θνητής Μέδουσας/εγωπάθεια/ματαιοδοξία υπόκεινται στην φθορά και τον θάνατο. Τα συναισθηματικά αδιέξοδα (ΕΥΡΥΑΛΗ), που δημιουργούν τα δράματα της ζωής και η επιθυμία κυριαρχίας (ΣΘΕΝΩ) δεν αποβάλλονται απο την ψυχή γι' αυτό και είναι αθάνατες.
Εχθροί των θνητών οι «βροτοστυγείς Γοργόνες», διότι έχουν νόας γοργούς, δεινούς και φοβερούς, και διαβιούν στα πέρατα της ψυχής μας, όπου είναι δύσκολο να τις διακρίνουμε , γι΄αυτό και είναι τόσο επικίνδυνες. Στον αντίποδα τους βρίσκεται η θεά Αθηνά, που συνοδεύει τους ήρωες και εκφράζει την διαύγεια της σκέψης και την υψηλή νοημοσύνη.
ΟΙ ΔΥΟ ΑΡΤΗΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΕΔΟΥΣΑΣ
Η Μέδουσα, μόλις περιέλθει στην αρματωσιά της θεάς Αθηνάς, φέρνει τα δικά της δώρα: Μέσα στο σακούλι, εκτός από το κεφάλι της Μέδουσας, υπάρχουν δύο φιάλες με το αίμα της Γοργούς από τις φλέβες του δεξιού μα και του αριστερού χεριού, αίμα που δίνει ζωή και θάνατο.Αυτό το αίμα χρησιμοποιεί και ο Ασκληπιός.
«Η ΑΘΗΝΑ ΜΑΖΕΨΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΠΟΥ ΕΤΡΕΧΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΛΕΒΕΣ ΤΗΣ ΓΟΡΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΔΩΣΕ ΣΤΟΝ ΑΣΚΛΗΠΙΟ. ΤΟ ΑΙΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΛΕΒΕΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΠΛΕΥΡΑΣ ΠΕΘΑΙΝΕ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΤΟ ΑΙΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΞΙΑ ΤΟΥΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕ.»
ΑΙΜΑ - ΙΑΜΑ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΗ ΔΗΛΗΤΗΡ+ΙΑΣΗ
ΔΗΛΗΜΑ= ΒΛΑΒΗ, ΦΘΟΡΑ ΔΗΛΗΜΩΝ= ΟΛΕΘΡΙΟΣ, ΔΗΛΗΣΙΣ= ΒΛΑΒΗ, ΔΗΛΗΤΗΡ= ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΑΣ. ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟΝ=ΦΑΡΜΑΚΟ ΚΑΛΟ Η ΚΑΚΟ , το έχων βλαπτική ή θεραπευτική ιδιότητα.
ΟΙ ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΕΙΣ ΟΦΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΜΕ ΤΟ ΔΗΛΗΤΉΡΙΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΘΕΡΑΠΕΎΣΟΥΝ.
ΑΙΜΑ
Χορηγός της ζωής, η δε αιμορραγία επιφέρει τον θάνατο και οποιαδήποτε ασθένεια του σώματος έχει επιπτώσεις πάνω του, αφού δηλητηριάζεται. Ανάλογα από την θέση που εκπορεύεται το αίμα μπορεί να καταστεί ΙΑΜΑ ή ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ.
Έτσι η δεξιά αρτηρία της Μέδουσας έχει σκοπό την ίαση η δε αριστερά έχει το δηλητήριο με σκοπό τον θάνατο. Την εξήγηση μας την δίνει ο μακρόκοσμος του σύμπαντος
Η Μέδουσα κυοφορεί από τον Ποσειδώνα, τον ΠΗΓΑΣΟ «ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ, και τον ΧΡΥΣΑΟΡΑ « ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ».
Οι όφεις, οι σκέψεις της, ο πτερωτός Ιππος και το Χρυσούν Ξίφος, τα τέκνα της, προήλθαν από την σφορδή επιθυμία της δια την ΑΘΑΝΑΣΙΑ. Αυτήν στερείται η ουσία της και αντισταθμίζει την έλλειψή της, επαίρεται ότι είναι ομορφότερη της ΑΘΗΝΑΣ, θεάς των αφθάρτων θείων συλλογισμών του παντός, εντός της αιωνιότητας.
Στο θνητό γένος η Μέδουσα είναι η ιερά ΔΥΑΣ, η οποία δια της χορηγίας του αίματος των δύο αρτηριών της, καθίσταται πάντα αιτία ζωής, τόσο κατά την παραμονή μας στο όστρακον όσον και μετά την απαλλαγή μας από αυτό.
Η ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΦΑΙΡΕΙ ΤΟΝ ΦΟΒΟ, ΤΟΝ ΠΡΟΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΑΣ ΣΚΕΨΗ/ΟΦΙΝ. Αλλιώς «το εγώ» επιστρέφει από τον πανικό του αοράτου στην σύγχυση του αισθητού.
Η ΜΕΔΟΥΣΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΝΗΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΩΝ ΜΑΣ, ΤΙΣ ΟΠΟΊΕΣ ΦΟΒΌΜΑΣΤΕ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ, ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΙΚΟΒΑΛΛΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟΛΙΘΩΝΟΜΑΣΤΕ.
Η ζώνη της με τους αντικριστούς όφεις στα τρία κομβικά σημεία-ΚΗΡΥΚΕΙΟΝ ΕΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, επικοινωνεί με τους Αλεξίμορους μέσω του Ιητήρος ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ. Αποκοπείσα η κεφαλή της/ ΕΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΘΑΡΤΟΝ ΣΩΜΑ, καθίσταται ο προσωπικός μας ΕΡΜΗΣ ΜΥΣΤΑΓΩΓΟΣ.
ΑΝΕΥ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΨΥΧΟΝΟΗΤΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΟΙ ΕΝΝΕΑ ΜΟΥΣΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΜΟΥΣΑΓΕΤΗ ΑΠΟΛΛΩΝΑ, ΔΕΝ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ.
ΜΕΔΟΥΣΑ --ΔΕΟΥΣΑ, Μ-ΟΥΣΑ ΟΥΣΑ, με την ονοματοθεσία της η Μέδουσα προηγείται των Μουσών, αφού είναι η Δέουσα Μούσα, η ΟΥΣΑ ικανή να μυήσει την διττή μας ύπαρξη στην καθολική ΥΓΕΙΑ.
[3]
Πήγαινε: στην Αρχή της Σελίδας
Βιβλιογραφια
Ησίοδος, Θεογονία 274 ff
Ησίοδος, Ἀσπὶς Ἡρακλέους 216 ff
Απολλόδωρος (ψευδο-), Βιβλιοθήκη 2. 24 - 25, 2. 26 & 34
Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις
2. 16. 2 - 3, 2. 18. 1, 2. 23. 7, 2. 36 - 42, 3. 17. 3, 1. 23. 7, 2. 27. 2, 3. 18. 11, 5. 18. 5, 2. 21. 5 - 6
Υγίνου, Fabulae 63, 155
Υγίνου, Ποιητική Αστρονομία 2. 13
Όμηρος, Ιλιάδα 14. 319 ff
Πίνδαρος, Πυθιόνικοι
12. 16 ff, 12. 8 ff, 10. 30 ff
Ηρόδοτος, Ιστοριών 6. 53, 7. 61
Απολλώνιος ο Ρόδιος, Αργοναυτικά, 4. 1090 ff, 4. 1505 ff
Λυκόφρων ο Χαλκιδεύς, "Αλεξάνδρα" 838 ff
Ευριπίδης - Άλκηστις 511 ff
Στράβων, Γεωγραφικά 10. 5. 10
Βαλέριος Φλάκκος, Γάιος - Αργοναυτικά, 1. 68
Στάτιος, Θηβαΐδα 1. 544 ff
Διόδωρος Σικελιώτης, Ἱστορικὴ Βιβλιοθήκη
4. 9. 1, 3. 52. 4, 4. 40. 2
Νόννος, Διονυσιακά
7. 110 ff, 8. 124 ff, 8. 286 ff, 24. 270 ff, 25. 64 ff, 26. 52, 30. 264 ff, 31. 13 ff
Οβίδιος, Μεταμορφώσεις
4. 607, 4. 697 ff, 5. 11, 5. 250, 6. 113, 11. 117 ff, 4. 769 ff, 4. 617 ff
Πηγες
[1] "Ελληνικό Αρχείο"
[2] "Αρχαία Ελληνικά"
[3] "Μυθαγωγία"
Η εφαρμογη μας για το κινητο σου
Κατέβασε και εσύ την εφαρμογή μας για το κινητό σου "Ancient Greece Reloaded"