ΙΔΟΜΕΝΕΑΣ
Ο Ιδομενέας ήταν γιος του Δευκαλίωνα, εγγονός του Μίνωα (1) . Παντρεύτηκε τη Μήδα και απέκτησαν παιδιά, μια κόρη και τρεις γιους· Κλεισιθήρα, Λύκος, Ορσίλοχος, Ίφικλος ήταν τα ονόματά τους.
Ο Ιδομενέας στην Τροία
Μαζί με τον ανεψιό του Μηριόνη από τον αδελφό του Μόλο, νόθο γιο του πατέρα Μίνωα, συμμετείχαν (2) στον Τρωικό πόλεμο εξαιτίας του όρκου που είχαν δώσει ως υποψήφιοι μνηστήρες της Ελένης να συνδράμουν το ζεύγος σε κάθε δυσκολία. Εξάλλου, όπως μαρτυρεί η Ελένη, Ο Ιδομενέας είχε φιλοξενηθεί επανειλημμένα στο παλάτι του Μενέλαου και της Ελένης στη Σπάρτη (ΙΛΙΑΔΑ, Γ 230-23).
Ως αρχηγός των Κρητών (3) πήγε στην Τροία με ογδόντα ή ενενήντα πλοία από τις πόλεις Κνωσό, Γόρτυνα, Λυκτό, Μίλητο, Λύκαστο, Φαιστό, Ρύτιο.
Αν και «μεσαιπόλιος» δηλαδή μισοασπρομάλλης (ΙΛΙΑΔΑ, Ν 361) πολεμούσε γενναία. Ήταν ένας από τους εννέα υποψήφιους μονομάχους με τον Έκτορα, όταν προτάθηκε αυτή η λύση για τη λήξη του πολέμου. Δηίφοβος και Αινείας ήταν οι κυριότεροι Τρώες αντίπαλοί του. Θα χτυπούσε τον Έκτορα στη μάχη γύρω από το σώμα του Πατρόκλου αλλά εκείνος πρόλαβε και σκότωσε τον ηνίοχο του Μηριόνη Κοίρανο, οπότε ο Ιδομενέας τράπηκε σε φυγή.
Εφόνευσε και άλλος γενναίους πολεμιστές των Τρώων, όπως τον Φαίστον απ' την Τάρνην // την μεγαλόσβολην, υιόν του Βώρου Μαιονίδου (ΙΛΙΑΔΑ, Ε 43-44), τον Οθρυονέα (4), μνηστήρα της Κασσάνδρας.
Στους ταφικούς αγώνες προς τιμή του Αχιλλέα, στα μετά την Ιλιάδα έπη, νίκησε στην πυγμαχία, μπήκε και αυτός στον Δούρειο Ίππο μαζί με άλλους γενναίους Αχαιούς, υπήρξε κριτής στην κρίση των όπλων του Αχιλλέα. Ωστόσο, έχοντας επίγνωση των δυνατοτήτων που φέρνει το βάρος της ηλικίας του, ζήτησε βοήθεια από συντρόφους του Αχαιούς πολεμιστές, για να αντιμετωπίσει τον Αινεία, τον ακούραστο ανθρωποφόνο που διαθέτει της νεότητας το θάρρος και την ρώμην (ΙΛΙΑΔΑ, Ν 482-484).
Αν και, λόγω και της ηλικίας του, ανήκει στην ομάδα των γερόντων (5) των Παναχαιών, αν και θαυμάζεται για τη σύνεσή (6) του, καυγαδίζει με τον Αίαντα του Οϊλέα για το ποιος θα βγει πρώτος στον αγώνα αρματοδρομίας προς τιμή του νεκρού Πατρόκλου. Ο Αίαντας τον αποκαλεί επανειλημμένως φαφλατά και η φραστική αντιπαράθεση (7), επικίνδυνη για τις προεκτάσεις της σε σωματική σύγκρουση, λήγει με παρέμβαση του Αχιλλέα.
Ο Ιδομενέας στην Κρήτη
Σύμφωνα με τον Όμηρο και άλλους συγγραφείς, ο Ιδομενέας επέστρεψε (8) στην Κρήτη σώος, χωρίς περιπέτειες στο δρόμο του, διαφυλάσσοντας την επιστροφή και των υπολοίπων Κρητών συντρόφων του, κάτι που δεν κατόρθωσε ο Οδυσσέας. Μαζί με τον Μηριόνη έζησαν καλά στην Κνωσό, όπου και πέθαναν. Εκεί έδειχναν για αιώνες τον κοινό τους τάφο (9) .
Ο Βιργίλιος παραδίδει μια διαφορετική εκδοχή για την επιστροφή του Ιδομενέα στην Κρήτη (Αινειάδα III, 400). Προκειμένου να σώσει τους πολεμιστές του από τους κινδύνους της θάλασσας και να τους οδηγήσει σώους στην Κρήτη ζήτησε αρωγό τον Ποσειδώνα με αντάλλαγμα να θυσιάσει στον θεό το πρώτο έμψυχο που θα έβλεπε φτάνοντας στην πατρίδα. Είδε τον γιο του Ορσίλοχο ή την κόρη του Μήδα και τέλεσε ή προσποιήθηκε ότι τέλεσε τη θυσία.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο Ποσειδώνας έστειλε λοιμό και ο βασιλιάς εξορίστηκε για να καταπραϋνθούν οι θεοί για την απάνθρωπη στάση του. Εγκαταστάθηκε στην Καλαβρία, όπου ίδρυσε τον πρώτο ναό της Αθηνάς, ύστερα πήγε στη Μ. Ασία και έμεινε στην Κολοφώνα. Ενδιαφέρθηκε για τη λατρεία του Απόλλωνα και ενίσχυσε τα τοπικά θρησκευτικά κέντρα.
Άλλη εκδοχή επιφυλάσσει εναντίον του Ιδομενέα τύχη παρόμοια με του Αγαμέμνονα από τη γυναίκα του Μήδα και τον εραστή της Λεύκο, γιο του Τάλου, στον έρωτα του οποίου η Μήδα είχε ενδώσει παρασυρμένη από τον Ναύπλιο που είχε βάλει σκοπό της ζωής του να διαφθείρει τις γυναίκες των Ελλήνων στρατηγών, προκειμένου να εκδικηθεί τον θάνατο του γιου του Παλαμήδη.
Και ο Λεύκος, όπως και ο Αίγισθος, υπήρξε έκθετο παιδί, ο Ιδομενέας τον ανέθρεψε, τον έκανε γαμπρό του δίνοντάς του για γυναίκα την κόρη του Κλεισιθήρα, και του εμπιστεύτηκε τα του οίκου του όσο έλειπε στην Τροία. Ο Λεύκος σκότωσε τη Μήδα και την κόρη της και γυναίκα του Κλεισιθήρα. Όταν ο Ιδομενέας ξαναπήρε την εξουσία στα χέρια του, τύφλωσε τον Λεύκο.
Κατά άλλους ο Λεύκος δεν ήταν παντρεμένος με την Κλεισιθήρα, και μάλιστα σκότωσε τη Μήδα, που ουδέποτε σύναψε σχέσεις μαζί του παραμένοντας πιστή στον Ιδομενέα, καθώς και τα παιδιά του βασιλικού ζεύγους, αν και είχαν προσφύγει ικέτες στον ναό της Αθηνάς. Ο Λεύκος βεβήλωσε τον ιερό χώρο, έδιωξε τον Ιδομενέα και έγινε τύραννος σε δέκα πόλεις της Κρήτης (10) .
Ο Ιδομενέας εξόριστος
Ο Ιδομενέας με στόλο έφυγε προς την Αδριατική και μαζί με τους Λοκρούς του Αίαντα εποίκισαν μια περιοχή της Καλαβρίας, τη Σαλεντινή, όπου έχτισαν περικαλλή ναό προς τιμή της Αθηνάς, τον παλαιότερο στην περιοχή: τοὺς δὲ Σαλεντίνους Κρητῶν ἀποίκους φασίν· ἐνταῦθα δ᾽ ἐστὶ καὶ τὸ τῆς Ἀθηνᾶς ἱερὸν πλούσιόν ποτε ὑπάρξαν (Στρ. 6.3.5.8-10).
Τέλος, λεγόταν ότι στο τέλος της ζωής του κατέφυγε στην Κολοφώνα που είχε ιδρυθεί παλιά από Κρήτες και ότι εκεί πέθανε (Παυσ. 7.3.1).
Μία μικρή λεπτομέρεια ακόμη στον μύθο του Ιδομενέα που τον αναδεικνύει για μια ακόμη φορά κριτή, όπως στην κρίση των όπλων του Αχιλλέα. Λεγόταν ότι Θέτις και Μήδεια όρισαν τον Ιδομενέα ως κριτή για την ομορφότερη και ότι ο Ιδομενέας διάλεξε τη Θέτιδα. Οργισμένη η Μήδεια δήλωσε ότι όλοι οι Κρήτες είναι ψεύτες και καταράστηκε τη γενιά του Κρήτα βασιλιά να μη λέει ποτέ την αλήθεια.
ΙΔΟΜΕΝΕΑΣ (Τρώες)
Νόθος γιος του Πριάμου.
ἐκ δὲ ἄλλων γυναικῶν Πριάμῳ παῖδες γίνονται Μελάνιππος, Γοργυθίων, Φιλαίμων, Ἱππόθοος, Γλαῦκος, Ἀγάθων, Χερσιδάμας, Εὐαγόρας, Ἱπποδάμας, Μήστωρ, Ἄτας, Δόρυκλος, Λυκάων, Δρύοψ, Βίας, Χρομίος, Ἀστύγονος, Τελέστας, Εὔανδρος, Κεβριόνης, Μύλιος, Ἀρχέμαχος, Λαοδόκος, Ἐχέφρων, Ἰδομενεύς, Ὑπερίων, Ἀσκάνιος, Δημοκόων, Ἄρητος, Δηιοπίτης, Κλονίος, Ἐχέμμων, Ὑπείροχος, Αἰγεωνεὺς, Λυσίθοος, Πολυμέδων, θυγατέρες δὲ Μέδουσα, Μηδεσικάστη, Λυσιμάχη, Ἀριστοδήμη.
(Απολλόδ. 3.12.5).
Πηγες
1.
Γενεαλογικό δέντρο Ιδομενέα
Ο Ιδομενέας, σκοτώνοντας τον Αλκάθοον, υιόν του Αισυήτου, επιδείχθηκε με επαίνους για τη γενιά του στον Δηίφοβο, που έφτανε μέχρι τον Δία:
Ω τρομερέ, [Δηίφοβε] καυχάσαι
άδικα, αλλά προχώρησε και συ στήσου έμπροσθέν μου
ποίος απόγονος να ιδείς σας ήλθα εδώ του Δία
που γέννησε τον Μίνωα, της Κρήτης άρχον πρώτον,
και αυτός τον Δευκαλίωνα εγέννησε τον θείον,
και ο Δευκαλίων πάλι εμέ στην Κρήτην βασιλέα
ανδρών πολλών, και τώρα εδώ με φέραν τα καράβια
κακό σ' εσέ και του πατρός και όλων ομού των Τρώων.
(Όμ., Ιλ. Ν 446-454, μετ. Ι. Πολυλάς)
2.
Ιδομενέας και Μηριόνης στην Τροία
στο μέρος που ο γενναίος
Ιδομενεύς εσύνταζε τους Κρήτας εις την μάχην,
και στους προμάχους έστεκε με τόλμην χοίρου αγρίου
και τες οπίσω φάλαγγες κυβέρνα ο Μηριόνης.
(Δ 252-254)
και ως έφθασεν ο Ιδομενεύς στην εύμορφην σκηνήν του,
κι εζώσθη τα λαμπρ΄ άρματα, κι επήρε δυο κοντάρια,
κι εκίνησεν ως κεραυνός, που εφούκτωσε ο Κρονίδης
και απ΄ τον φωτερόν Όλυμπον ετίναξε να δείξει
μέγα σημείον των θνητών, και πέρ΄ αστράφτει η λάμψις·
όμοια κι εκείνου ως έτρεχεν ελάμπαν τ΄ άρματά του.
Και ακόμη στην σκηνήν εγγύς τον ήβρε ο Μηριόνης
ο ακόλουθός του ως πήγαινεν άλλην να πάρει λόγχην.
«Υιέ του Μόλου αδάμαστε», του είπε ο Ιδομενέας,
«ω ποθητέ μου όσο κανείς των φίλων, Μηριόνη,
πώς εδώ ήλθες και άφησες τον ιερόν αγώνα;
Μη βέλος σ΄ εύρηκε πικρό κι η άκρη του σε σφάζει;
Ή μηνυτής μου έρχεσαι, διότι ούδ΄ εγώ θέλω
αργός να μένω εις τες σκηνές, αλλά να πολεμήσω».
Και προς αυτόν ο συνετός αντείπε Μηριόνης:
«Ω Ιδομενέα, των Κρητών χαλκοχιτώνων πρώτε,
ήλθα να πάρω, αν σου ΄μεινε εις τες σκηνές κανένα
κοντάρι, ότι μου εκόπηκεν εκείνο που εφορούσα,
του υπερηφάνου ως κτύπησα Δηιφόβου την ασπίδα».
Και των Κρητών ο αρχηγός ο Ιδομενεύς αντείπεν:
«Κοντάρι΄ αν θέλεις κι είκοσι θα έβρεις στην σκηνήν μου
στον λαμπρόν τοίχον στυλωτά, των Τρώων, που φονεύω,
άρματα αιματοστάλακτα, διότι εγώ να κάμνω
με τους εχθρούς τον πόλεμον δεν συνηθώ μακρόθεν,
όθεν κοντάρια, κόρυθες και ομφαλωτές ασπίδες
και ακτινοβόλοι θώρακες μου υπάρχουν φυλαγμένοι».
Και προς αυτόν ο συνετός αντείπε Μηριόνης:
«Πολλά ΄χω λάφυρα κι εγώ παρμέν΄ από τους Τρώας
εις την σκηνήν· αλλά σιμά δεν είναι να τα λάβω˙
ότι ούδ΄ εμέ δεν άφησε, πιστεύω, η πρώτη ανδρεία·
και όταν ανάφτη λυσσερό το πείσμα του πολέμου
στην μάχην, δόξαν των ανδρών, προβάλλω με τους πρώτους·
κι εάν κανείς των Αχαιών χαλκοχιτώνων άλλος
τούτο δεν ξεύρει, καν εσύ, θαρρώ να το γνωρίζεις».
Και των Κρητών ο αρχηγός: «Πόσον γενναίος είσαι
το ξεύρω· να το λέγεις συ ποσώς δεν είναι ανάγκη.
Διότι αν εκλεγόμασθεν οι πρώτοι πολεμάρχοι
δια το καρτέρι, όπ΄ άσφαλτα διακρίνετ΄ η ανδρεία
όπου ο δειλός γνωρίζεται και δείχνεται ο γενναίος -
του ανάνδρου βλέπεις τη θωριά να συχναλλάζει χρώμα,
δεν τον αφήν΄ η αστήρικτη ψυχή του να ησυχάζει,
αλλά στες δύο φτέρνες του συχνά καθίζει επάνω,
σφόδρα η καρδία του βροντά στα στήθη, ως βλέπει εμπρός του
τες μοίρες, και τα δόντια του τριζοκοπούν στο στόμα.
Αλλ΄ ο γενναίος την θωριά δεν άλλαξε, αλλά μένει
εις την καθίστραν άφοβος με τους ανδρειωμένους
και ολόψυχα παρακαλεί πότε ν΄ αρχίσ΄ η μάχη. -
Και μηδ΄ αυτού δεν θα ΄ψεγε κανείς την δύναμίν σου·
διότι αν λόγχη σ΄ έβρισκε μαχόμενον ή ξίφος
μήτε στο ζνίχι θα ΄πεφτε το βέλος ή στην πλάτην,
αλλά τα στήθη θα πληκτεν εμπρός ή την γαστέρα,
ως πρόθυμος θα πρόβαλλες μες στους συντρόφους πρώτος.
Αλλ΄ ας μη στέκωμεν εδώ σα νήπια μωρολόγα
μήπως απότολμος κανείς πικρά μας ονειδίσει.
Αλλ΄ άμε, πάρε απ΄ την σκηνήν το στερεό κοντάρι».
Είπεν αυτά και ο ισόπαλος του Άρη Μηριόνης
γρήγορα επήρε απ΄ την σκηνήν το χάλκινο κοντάρι
κι έτρεξε πάλι όλος φωτιά προς τον Ιδομενέα.
[…]
Ομοίως μ' άρματα λαμπρά στην μάχην κατεβαίναν
οι πολεμάρχ' Ιδομενεύς ομού και Μηριόνης.
«Ω Δευκαλίδη», του 'λεγεν ο Μηριόνης πρώτος,
«πόθεν στα πλοία του στρατού να προχωρήσεις θέλεις·
στο δεξιόν, στο μεσινόν ή στ' αριστερό μέρος;
Ότι εκεί πλέον παρ' αλλού, θαρρώ, στενοχωρούνται
οι ανδρειωμένοι Δαναοί απ' των εχθρών τα πλήθη».
Και των Κρητών ο αρχηγός αντείπ' ο Ιδομενέας:
«Στην μέσην και άλλοι μάχονται να σώσουν τα καράβια,
και πολεμούν οι Αίαντες και ο Τεύκρος, φημισμένος
τοξότης, και από σύνεγγυς πολεμιστής ανδρείος·
θα τον χορτάσουν πόλεμον, μ' όσην και αν έχει ανδρείαν,
τον Πριαμίδην Έκτορα· άκρον θα έχει αγώνα
την δύναμιν ασύντριφτην κλονώντας των ηρώων
να κάψει τα καράβια μας· έξω αν θελήσει ο Δίας
δαυλόν ο ίδιος εις αυτά να βάλει φλογοβόλον.
Ότ' εις θνητόν πόχει τροφήν της Δήμητρας το δώρον,
οπού χαλκός και φονικά λιθάρια τον λαβώνουν,
τόπον δεν κάμνει ο φοβερός υιός του Τελαμώνος,
ουδέ στον σπάστην των ανδρών λεοντόψυχον Πηλείδην
θα υποχωρούσε, αν τύχαινε, και στην σταδίαν μάχην·
ότι στον δρόμον δεν νικά κανείς τον Αχιλλέα.
Αλλά της μάχης κίνησε στ' αριστερά, να δείξει
αν άλλους θα δοξάσομεν ή εμείς να δοξασθούμεν»
(Όμ., Ιλ. Ν 240-296, 304-327, μετ. Ι. Πολυλάς)
3.
Ιδομενέας, αρχηγός των Κρητών
Και των Κρητών ήτο αρχηγός ο Ιδομενεύς ο ανδρείος,
όσους απόστειλε η Κνωσός και η πυργωμένη Γόρτυς
και ο λευκόγειος Λύκαστος και η Μίλητος και η Λύκτος,
το Ρύτιον και η Φαιστός χώρες λαμπρές και άλλοι
οπού την εκατόμπολιν εκατοικούσαν Κρήτην·
όλων αυτών ήτο αρχηγός ο Ιδομενεύς ο ανδρείος,
και ο Μηριόνης όμοιος του ανθρωποφόνου Άρη·
κι είχαν ογδόντα ολόμαυρα κατόπι τους καράβια.
(Όμ., Ιλ. Β 645-652, μετ. Ι. Πολυλάς)
4.
Μονομαχία Ιδομενέα και Οθρυονέα
Και τότε με τους Δαναούς ο Ιδομενεύς, αν κι ήταν
μισοασπρομάλλης όρμησε κι εσκόρπισε τους Τρώας.
Τον Οθρυονέα φόνευσε, που απ' τα Καβήσια μέρη
στην Τροίαν ήλθε, ως άκουσε την φήμην του πολέμου,
και του Πριάμου την καλήν απ' όλες θυγατέρα,
Κασσάνδραν, νύμφην άπροικα ζητούσε κι έργον μέγα
υπόσχονταν, τους Δαναούς να διώξει από την Τροίαν.
Και ο γέρος Πρίαμος ρητώς την κόρην του υπεσχέθη·
κι εκείνος εις τον λόγον του θαρρώντας πολεμούσε·
τον λόγχισεν ο Ιδομενεύς ενώ με υψηλό βήμα
κινούσεν, ουδέ ο θώρακας εκράτησε την λόγχην
ο χάλκινος, κι η άκρη της του εμπήχθη στην γαστέρα·
χάμω με βρόντον έπεσε κι εκείνος εκαυχήθη:
«Οθρυονέα, των θνητών θα σε κηρύξω πρώτον,
αν όσ' ανάλαβες σωστά τελειώσεις του Πριάμου,
αφού την θυγατέρα του κι εκείνος σου υποσχέθη.
Ομοίαν θα εκτελούσαμε κι εμείς υπόσχεσίν μας·
απ' τ' Άργος θα σου φέρναμε του Ατρείδη θυγατέρα
στα κάλλη της ασύγκριτην, γυναίκα να την έχεις,
την πυργωμένην Ίλιον αν συ μας εκπορθήσεις.
Στες πρύμνες ακολούθα εμέ να ειπούμε δια τους γάμους,
να ιδείς τι δώρα νυφικά δίδομ' εμείς γενναία».
Είπε και τον ποδόσερνε στην ταραχήν της μάχης.
(Ιλ. Ν 361-383, μετ. Ι. Πολυλάς)
5.
Το συμβούλιο των γερόντων
και των Παναχαιών εκεί τους γέροντας καλούσε [ο Αγαμέμνων]
και πρώτιστα τον Νέστορα και τον Ιδομενέα,
τους δυο κατόπιν Αίαντες, και τον Τυδείδην, κι έκτον
τον Οδυσσέα, πόμοιαζε στην γνώση με τον Δία,
και μόνος αυτοκάλεστος του ήλθεν ο γενναίος
Μενέλαος […]
(Όμ., Ιλ. Β 404-409, μετ. Ι. Πολυλάς)
6.
Ο Αγαμέμνονας για τον Ιδομενέα
Άμα τους είδ΄ εχάρηκεν ο κραταιός Ατρείδης,
κι εγλυκομίλησεν ευθύς προς τον Ιδομενέα:
« Των ιππομάχων Δαναών τιμώ σε Ιδομενέα,
εξόχως και στον πόλεμον και σ΄ ό,τι άλλο ακόμη˙
και στο τραπέζι που εκλεκτό κρασί και πυρωμένο
εις τον κρατήρα συγκερνούν οι πρώτοι πολεμάρχοι
οι ανδρειωμένοι Αχαιοί το πίνουν μετρημένο
καθένας, αλλά πάντοτε συ έχεις το ποτήρι
γεμάτο εμπρός ως το χω εγώ, να πίνεις όταν θέλεις·
αλλ΄ όρμησε στον πόλεμον και δείξου ως ήσουν πρώτα »
(Ιλ. Δ 255-264, μετ. Ι. Πολυλάς)
7.
Ιδομενέας - Αίαντας: φραστικές αντιπαραθέσεις
Ιδομενέα, φαφλατάς παράκαιρα· και πέρα
ανάερα σηκώνονται πετώντας οι φοράδες.
Μες στους Αργείους, ως θαρρώ, τόσο δεν είσαι νέος,
και μάτια τόσο καθαρά δεν έχ΄ η κεφαλή σου˙
πάντοτ΄ εσύ ΄σαι φαφλατάς, αλλ΄ όπου ευρίσκοντ΄ άλλοι
άνδρες καλύτεροι από σε, προς τι να φαφλατίζεις;
(Ψ 474-479)
8.
Επιστροφή Ιδομενέα στην Κρήτη
κι όλους του τους ανθρώπους
με το καλό τους έφερε στην Κρήτη ο Ιδομενέας,
όσοι απ' τη μάχη γλίτωσαν, κανένα δεν του πήρε
η θάλασσα.
(Όμ., Οδ. γ 191-194, Ζ. Σιδέρης)
Διὸς υἱὸν ὀνομαζόμενον. Μίνῳ δέ φασιν υἱοὺςγενέσθαι Δευκαλίωνά τε καὶ Μόλον· καὶ Δευκαλίωνος μὲν Ἰδομενέα, Μόλου δὲ Μηριόνην ὑπάρξαι. τούτους δὲ ναυσὶν ἐνενήκοντα στρατεῦσαι μετ᾽ Ἀγαμέμνονος εἰς Ἴλιον, καὶ διασωθέντας εἰς τὴν πατρίδα τελευτῆσαι καὶ ταφῆς ἐπιφανοῦς ἀξιωθῆναι καὶ τιμῶν ἀθανάτων. καὶ τὸν τάφον αὐτῶν ἐν τῇ Κνωσῷ δεικνύουσιν, ἐπιγραφὴν ἔχοντα τοιάνδε, Κνωσίου Ἰδομενῆος ὅρα τάφον. αὐτὰρ ἐγώ τοι πλησίον ἵδρυμαι Μηριόνης ὁ Μόλου. τούτους μὲν οὖν ὡς ἥρωας ἐπιφανεῖς τιμῶσιν οἱ Κρῆτες διαφερόντως, θύοντες καὶ κατὰ τοὺς ἐν τοῖς πολέμοις κινδύνους ἐπικαλούμενοι βοηθούς. (Διόδ. Σικ. 5.79.4.1-13)
9.
Ο τάφος του Ιδομενέα και του Μηριόνη στην Κνωσό
Μίνῳ δέ φασιν υἱοὺς γενέσθαι Δευκαλίωνά τε καὶ Μόλον· καὶ Δευκαλίωνος μὲν Ἰδομενέα, Μόλου δὲ Μηριόνην ὑπάρξαι. τούτους δὲ ναυσὶν ἐνενήκοντα στρατεῦσαι μετ᾽ Ἀγαμέμνονος εἰς Ἴλιον, καὶ διασωθέντας εἰς τὴν πατρίδα τελευτῆσαι καὶ ταφῆς ἐπιφανοῦς ἀξιωθῆναι καὶ τιμῶν ἀθανάτων. καὶ τὸν τάφον αὐτῶν ἐν τῇ Κνωσῷ δεικνύουσιν, ἐπιγραφὴν ἔχοντα τοιάνδε, Κνωσίου Ἰδομενῆος ὅρα τάφον. αὐτὰρ ἐγώ τοι πλησίον ἵδρυμαι Μηριόνης ὁ Μόλου. τούτους μὲν οὖν ὡς ἥρωας ἐπιφανεῖς τιμῶσιν οἱ Κρῆτες διαφερόντως, θύοντες καὶ κατὰ τοὺς ἐν τοῖς πολέμοις κινδύνους ἐπικαλούμενοι βοηθούς. (Διόδωρος Σ. 5.79.4.1-13)
10.
Το παράλληλο ανάμεσα στους Ατρείδες και τους Κρήτες ίσως να οφείλεται στη διάδοση του μύθου του Ορέστη και του Παλαμήδη, για να εξηγηθούν διάφορα συμβάντα μετά τα Τρωικά.
Η εκδοχή του Βιργιλίου ενέπνευσε τον Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ να συνθέσει την όπερα Ιδομενέας σε λιμπρέτο του Αντουάν Ντανσέ και διασκευή του εφημέριου της Αυλής του Σάλτσμπουργκ Τσιαμπατίστα Βαρέσκο. Το έργο παρουσιάστηκε το 1780.
--------------------
Robert Palfrey Utter, 1918, Every-day pronunciation, p 127
Tzetzes, Homeric Allegories Prologue 587
Tzetzes on Lycophron, 431
Iliad 2.645
Iliad, repeated appearances
Quintus Smyrnaeus, The Fall of Troy, Book I.
Hyginus, Fabulae 114.
Encyclopædia Britannica
Virgil. Aeneid. Book III, 400.
Scholiast on Homer Odyssey ν 259
Operum quae exstant, p. 174, Marcus Terentius Varro, printed by Christophorus Raphelengius, 1601.
Bibliotheca, Epitome of Book 4, 6. 10
"Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και Γραμματεία"
Η εφαρμογη μας για το κινητο σου
Κατέβασε και εσύ την εφαρμογή μας για το κινητό σου "Ancient Greece Reloaded"