Αρχαια Ελλαδα

ANCIENT GREECE RELOADED

ΜΠΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΡΥΛΩΝ

Ηρακλης

ΠΗΓΑΙΝΕ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΣΤΙΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ:

ΟΙ ΔΩΔΕΚΑ ΑΘΛΟΙ

ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΘΛΩΝ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

ΑΛΛΑ ΜΥΘΙΚΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

ΔΗΙΑΝΕΙΡΑ

ΔΗΙΑΝΕΙΡΑ (ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ)

ΟΜΦΑΛΗ

ΜΕΓΑΡΑ

Ηρακλείδες τα Παιδιά του Ηρακλή και οι απόγονοί τους

ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ, Η ΓΙΓΑΝΤΟΜΑΧΙΑ ΚΑΙ Ο ΗΡΑΚΛΗΣ

Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ

ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ

ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ο Ηρακλής είναι ο μεγαλύτερος ήρωας δράσης στην ελληνική μυθολογία. Ο πιο ισχυρός και πιο δημοφιλής ήρωας που έζησε ποτέ. Μισός άνθρωπος, μισός θεός, με υπεράνθρωπες δυνάμεις που προορίζεται να απελευθερώσει τον ελληνικό κόσμο από το κακό. Αλλά αυτή είναι μόνο η αρχή της ιστορίας του. Συγχρόνως όμως είναι και ένας άνδρας που βασανίζεται από μια τρομακτική αμαρτία. Οδηγείται να αναλάβει δώδεκα ακατόρθωτες προκλήσεις, καθώς αναζητάει την εξιλέωση. Για μας είναι ένας μύθος, αλλά για τους αρχαίους Έλληνες ήταν πραγματικότητα. Ένας μύθος βασισμένος σ’ έναν πραγματικό πολεμιστή, γεμάτος κρυμμένους κώδικες για τον πραγματικό κόσμο. Αυτή είναι η αλήθεια πίσω από τον μύθο του Ηρακλή.

Ο Ηρακλής ήταν κάτι το ιδιαίτερο και ταυτόχρονα εξαιρετικά συνηθισμένος. Ήταν ο άνθρωπος του λαού, κάπως σαν τον Babe Ruth της αμερικανικής μυθολογίας. Ήταν γυναικάς, έπινε πολύ και ήταν εξαιρετικός αθλητής. Έμοιαζε λίγο με θεό, αλλά ήταν σίγουρα άνθρωπος.

Σήμερα πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι ήρωες έχουν υπεράνθρωπη ισχύ, υπερφυσικές δυνάμεις και ότι μπορούν να πετάνε στον αέρα. Η αντίληψη για τους ήρωες ήταν διαφορετική στον ελληνικό κόσμο. Ήρωας είναι κάποιος που έχει υπεράνθρωπη δύναμη, αλλά και κάποιος που πρέπει να υποφέρει. Και ο Ηρακλής είναι η εικόνα του ήρωα στην ελληνική κοινωνία. Είναι προορισμένος να υποφέρει περισσότερο από κάθε άλλον.

Στο μύθο του, ο Ηρακλής αντιμετωπίζει μια λεγεώνα τρομακτικών εχθρών και υπομένει βάσανα σε μια κλίμακα που κανένας άνθρωπος δεν έχει γνωρίσει.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ
Η ιστορία του αρχίζει με τον Δία, τον υπερδραστήριο σεξουαλικά βασιλιά των θεών, που έχει παράνομη σχέση.

Ο Ηρακλής είναι γιος του Δία και μιας θνητής γυναίκας, που ονομάζεται Αλκμήνη. Η κλασική μυθολογία είναι γεμάτη ιστορίες με θεούς που γονιμοποιούν θνητές γυναίκες και γεννούν θεούς ή ημίθεους.

Έτσι η ιδέα των ημίθεων σημαίνει ότι το άτομο αυτό έχει κάποια χαρακτηριστικά γνωρίσματα που είναι πολύ θεϊκά, έχει κάποιες θεϊκές δυνάμεις, αλλά συγχρόνως είναι θνητός, μπορεί να πεθάνει. Υποψιάζομαι ότι οι Έλληνες εφεύραν την ιδέα αυτή, επειδή ήθελαν να φτάσουν τους θεούς, όσο το δυνατόν περισσότερο και να δημιουργήσουν εικόνες του εαυτού τους που να είναι όσο πιο κοντά γίνεται στους θεούς.

Ο Ηρακλής θα μεγάλωνε για να γίνει το πρότυπο ήρωα της Ελλάδας. Αλλά έχει έναν ισχυρό εχθρό που θέλει να τον δει να καταστρέφεται: τη σύζυγο του Δία, τη θεά Ήρα. Είναι η βασίλισσα των θεών, έχει μια θαυμάσια ομορφιά, είναι εξαιρετικά ευφυής, είναι δυνατή, αλλά είναι υπερβολικά ζηλιάρα, επειδή ο Δίας τρέχει πάντα πίσω από άλλες γυναίκες.

Ο Δίας έχει αμέτρητα παιδιά με διάφορες θνητές γυναίκες, που η Ήρα τα μισεί όλα. Αποφασίζει όμως ότι ο Ηρακλής πρέπει να πληρώσει το ύστατο τίμημα για τις αμαρτίες που διέπραξε ο Δίας.

Το μίσος της Ήρας για τον Ηρακλή είναι εξαιρετικά παράλογο. Είναι σαν να γνώριζε ότι επρόκειτο να προκαλέσει με κάποιο τρόπο τη θέση της στα ουράνια. Ήξερε ότι υπήρχε κάτι πάνω στον Ηρακλή, που τον έκανε να διαφέρει από τα άλλα παιδιά και ίσως αισθάνθηκε να απειλείται από αυτόν, και κάθε μέρα της ζωής του ο Ηρακλής φαινόταν ότι πλήρωνε αυτήν την έχθρα.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ
Μια νύχτα, ενώ ο Ηρακλής είναι ακόμα μωρό, η Ήρα στέλνει δυο δηλητηριώδη φίδια στο βρεφικό δωμάτιο. Εκείνος πιάνει ένα φίδι σε κάθε χέρι του και τα πνίγει. Ένα μικροσκοπικό βρέφος σφίγγει μέχρι θανάτου αυτά τα δύο γιγάντια ερπετά. Στο σημείο αυτό όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχει κάτι το διαφορετικό στον Ηρακλή.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η Ήρα θα τον μισήσει, επειδή δεν μπορεί να τον σκοτώσει. Μπορεί να καταστρέψει τη ζωή του, αλλά δεν μπορεί να τον σκοτώσει, επειδή το πεπρωμένο του λέει ότι θα γίνει αθάνατος. Ακόμα και ένας θεός πρέπει να υπακούσει στη μοίρα.

Αλλά η Ήρα μόλις άρχισε. Η βεντέτα της εναντίον του Ηρακλή θα καθορίσει την πορεία της ζωής του, από την κούνια μέχρι τον τάφο. Έτσι λέει ο μύθος, αλλά ποια είναι η σύνδεση με την πραγματικότητα;

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ
Τον Φεβρουάριο του 2004, στη Θήβα, οι αρχαιολόγοι ανακαλύπτουν εκπληκτικά στοιχεία που ρίχνουν νέο φως στην ιστορία της γέννησης του Ηρακλή. Ανακαλύπτουν ένα θαμμένο ναό κάτω από μια συνηθισμένη οικία. Στο κέντρο του υπάρχουν τα απομεινάρια ενός βωμού. Γύρω από τον βωμό υπάρχουν εκατοντάδες πήλινα αγγεία και μικρά αγαλματίδια. Όλα απεικονίζουν μόνο ένα πράγμα, τον Ηρακλή. Μετά την ανακάλυψη, οι ερευνητές συνέδεσαν τα ευρήματα με ένα κείμενο ηλικίας 2.500 ετών, που περιγράφει ένα μυστηριώδες σπίτι του Ηρακλή στη Θήβα, ακριβώς έξω από τις πύλες της αρχαίας πόλης. Η περιγραφή και η τοποθεσία ταιριάζουν τέλεια, αλλά υπάρχουν και περισσότερα. Το αρχαίο κείμενο λέει ότι αυτός ο ναός αναγέρθηκε στο ακριβές σημείο που γεννήθηκε ο Ηρακλής. Θα μπορούσε ο ήρωας να είναι πραγματικός; Το κυνήγι για τις ενδείξεις μάς οδηγεί πίσω στον μύθο.

Ο ΗΜΙΘΕΟΣ
Καθώς η ιστορία συνεχίζεται, ο Ηρακλής ενηλικιώνεται. Ένας ημίθεος, ανάμεσα σε δυο κόσμους, τον ανθρώπινο και τον υπερφυσικό.

Είναι υπερβολικά ισχυρός για να είναι άνθρωπος. Μοιάζει με θεό παγιδευμένο σε ανθρώπινο σώμα. Συχνά κάνει άσχημα πράγματα στους ανθρώπους γύρω του, για παράδειγμα, σκοτώνει ανθρώπους κατά λάθος. Βλάπτει άθελά του περιουσίες. Δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του.

Αυτή η υπεράνθρωπη δύναμη καθιστά αδύνατο για τον Ηρακλή να συνταχθεί στην ελληνική κοινωνία. Δεν είναι σε θέση να συνάψει συναισθηματικούς δεσμούς με κανέναν. Στην πραγματικότητα φαίνεται ότι υπάρχει κάποιου είδους σχιζοφρένεια στον χαρακτήρα του. Ήταν μισός άνθρωπος και μισός θεός και όμως είχε έναν πατέρα που δεν θα τον προστάτευε από τις φοβερές δοκιμασίες που θα του επέβαλε η Ήρα. Έμεινε μόνος, μετέωρος μεταξύ ουρανού και γης, δίχως να μπορεί να πάει πουθενά.

ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ
Απελπισμένος και για να γίνει όμοιος με τους κανονικούς ανθρώπους, ο Ηρακλής παντρεύεται μια όμορφη πριγκίπισσα και αποκτάει δύο γιους. Αλλά η οικογενειακή του ευδαιμονία είναι βραχύβια. Η νέμεσή του, η Ήρα, επιστρέφει σύντομα, αποφασισμένη να σιγουρευτεί ότι εκείνος δε θα γνωρίσει ποτέ την ευτυχία. Αυτή τη φορά τον μεταμορφώνει από οικογενειάρχη σε δολοφόνο, τρελαίνοντάς τον.

Του στέλνει την τρέλα, ενώ αυτός κοιμάται. Και στην τρέλα του, θεωρεί ότι η γυναίκα του και τα παιδιά του είναι εχθροί του. Και μέσα στη νύχτα, ο Ηρακλής διαπράττει μια απερίγραπτη φρίκη.

Όταν ο Ηρακλής ξυπνά από αυτήν την έντονη τρέλα, βρίσκεται βουτηγμένος στο αίμα της οικογένειάς του. Δεν γνωρίζει καν ότι ο ίδιος το έκανε. Αλλά οι λεκέδες αίματος που έχει πάνω του είναι φυσικό σημάδι ενοχής. Και αυτήν την ενοχή πρέπει να την αντέξει. Και από αυτό το φρικτά γεγονός ξετυλίγεται η υπόλοιπη ιστορία του Ηρακλή.

Η ΕΝΟΧΗ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ
Ο δυνατότερος άνδρας στη γη σκότωσε ολόκληρη την οικογένειά του. Όταν η τυφλή του οργή υποχωρεί, αντικαθίσταται με έντονες τύψεις, ένα φρικτό μαρτύριο που θα τον βασανίζει για πάντα. Αυτό οι αρχαίοι Έλληνες το αποκαλούσαν «ενοχή αίματος».

Στην αρχαιότητα κατανοούσαν την «ενοχή αίματος» σαν ένα είδος κατάρας που προσκολλάται πάνω σας από το αίμα του ατόμου, στη δολοφονία του οποίου συμμετείχατε. Από εδώ και πέρα θα προσπαθήσει να ξεφορτωθεί το στίγμα της «ενοχής του αίματος» από αυτήν τη φρικτή πράξη.

Για να εξαγνίσει την ψυχή του ο Ηρακλής θα πρέπει να επιζήσει από την πιο βασανιστική σειρά προκλήσεων που αντιμετώπισε ποτέ άνθρωπος ή οι θεοί. Είναι ένα ταξίδι που θα τον οδηγήσει πέρα από τον ελληνικό κόσμο και θα αφήσει μια σειρά πραγματικών στοιχείων που ρίχνουν νέο φως στην αλήθεια που βρίσκεται πίσω από τον μύθο.

Ο υπέρ-ήρωας της μυθολογίας, ο Ηρακλής, μόλις σκότωσε τη σύζυγο και τα παιδιά του υπό την επιρροή ενός μαγικού ξορκιού, που του έκανε η μητριά του, η Ήρα. Ο πιο δυνατός άνδρας στη γη πρέπει να κάνει επανόρθωση για το έγκλημά του. Αλλά είναι χαμένος κι αποπροσανατολισμένος. Για καθοδήγηση αναζητά την πιο μεγάλη μάντισσα της αρχαίας Ελλάδας.

Το έγκλημα του Ηρακλή είναι τόσο μεγάλο ώστε μόνο ένας, η πιο ισχυρή θρησκευτική εξουσία της εποχής του, θα μπορούσε να τον βοηθήσει να βρει λύση στο πρόβλημά του και αυτή είναι το Μαντείο των Δελφών.

ΤΟ ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ
Το Μαντείο των Δελφών παίζει σημαντικό ρόλο σε πολλούς ελληνικούς μύθους. Αλλά δεν είναι μόνο μια μυθική τοποθεσία. Τα ερείπια του Μαντείου βρίσκονται ακόμα στα βουνά της κεντρικής Ελλάδας. Πριν από 2.500 χρόνια, μια ιέρεια έπεφτε εδώ σε έκσταση, καθώς μυστηριώδεις ατμοί ανέβλυζαν γύρω της. Μιλούσε με γρίφους και υποτίθεται ότι ήταν το κανάλι που μετέφερε τα λόγια των θεών.

Ήταν μια άμεση τηλεφωνική γραμμή προς τον ουρανό για να ζητήσει απάντηση σε οτιδήποτε θέλατε.

Μια νέα ανακάλυψη αποκαλύπτει από προέρχονταν οι δυνάμεις της Πυθίας. Μια πρόσφατη γεωλογική έρευνα έδειξε ότι το Μαντείο των Δελφών βρίσκεται ακριβώς πάνω στη διατομή δύο ρηγμάτων. Αυτό μπορεί να εξηγήσει τους μαγικούς ατμούς που περιέβαλαν την μάντισσα.

Τα νέα στοιχεία υποδεικνύουν ότι οι μετακινήσεις της γης γύρω από αυτά τα ρήγματα θα μπορούσαν να έχουν απελευθερώσει αέριο αιθυλενίου, που θα διέρρεε από αυτές τις ρωγμές του εδάφους. Οι άνθρωποι που εισπνέουν πολύ αιθυλένιο πέφτουν σε μια έκσταση που μοιάζει πολύ με εκείνη της Πυθίας στους Δελφούς. Οπότε βασικά η μάντις των Δελφών ήταν μια τοξικομανής που την εμπιστευόταν ολόκληρη η αρχαία ελληνική κοινωνία.

Στους Δελφούς, η Πυθία λέει στον Ηρακλή ότι μόνο μια φοβερή τιμωρία θα μπορούσε να τον απαλλάξει από το έγκλημά του. Για να λάβει την τιμωρία αυτή, πρέπει να πάει στον ξάδελφό του και αντίπαλό του, βασιλιά Ευρυσθέα. Αλλά πρόκειται για παγίδα. Η Ήρα χρησιμοποιεί την Πυθία και τον βασιλιά Ευρυσθέα για να συντρίψει τον Ηρακλή και θα τον κυνηγήσει όσο μπορεί. Θα είναι η αδιάλλακτη εχθρός του και ο κίνδυνος είναι ότι οι εχθροί, που αυτή θα βάλλει στο δρόμο του, δεν θα έχουν τελειωμό.

ΜΥΘΟΣ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;
Ολοκληρώνοντας έναν άθλο τη φορά, ο Ηρακλής ξεπληρώνει το χρέος για τη δολοφονία της οικογένειάς του. Μέχρι τώρα έχει αποδειχθεί μεγαλύτερος από οποιοδήποτε εμπόδιο που η Ήρα και ο βασιλιάς μαριονέτα Ευρυσθέας, έχουν ονειρευτεί. Και με κάθε μάχη απλά γίνεται πιο ισχυρός. Για τους αρχαίους Έλληνες, η επιτυχία ενάντια σε τέτοιες συντριπτικές πιθανότητες, ήταν μια ιστορία που σε ενέπνεε. Αλλά, θα μπορούσε να είναι περισσότερο από μια ιστορία; Ενδιαφέρουσες ιστορικές ανακαλύψεις δείχνουν ότι ο Ηρακλής δεν ήταν ένας μύθος, αλλά ένας πραγματικός ήρωας.

Ο Ηρακλής είναι ο απόλυτος υπέρ-ήρωας της μυθολογίας. Ο συνδυασμός δύναμης και βασανισμού στον ίδιο χαρακτήρα, τον κατέστησε άτομο με το οποίο μπορούσαν να ταυτιστούν οι άνθρωποι του αρχαίου κόσμου. Είδαν στον Ηρακλή έναν ήρωα που λυπόντουσαν και θαύμαζαν. Κάποιον του οποίου η τραγική ιστορία συνδεόταν με τη δική τους πραγματικότητα.

Οι μύθοι απεικονίζουν ιστορικά γεγονότα που αποτελούσαν παρελθόν εδώ και πολύ καιρό. Συνεπώς είναι ένα είδος κώδικα της αρχαίας ιστορίας που περνάει από γενιά σε γενιά. Οι ιστορίες του Ηρακλή δημιουργούνται από ανθρώπους που ανήκουν σε διαφορετικούς πολιτισμούς και οι οποίοι συμμερίζονται τις ιστορίες των γνωστών τοπικών τους ηρώων, οι οποίοι έχουν υπερνικήσει μεγάλες δυσκολίες. Και καθώς συμμερίζονται τις ιστορίες αυτές αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι ο δυνατός άνδρας τους μοιάζει με τον δυνατό άνδρα των άλλων. Μετά, όλες οι παραδόσεις υφαίνονται μαζί.

Στην αρχαία Ελλάδα, ο Ηρακλής ήταν το πρότυπο του ιδανικού άνδρα. Αλλά υπήρξε στην πραγματικότητα;

Υπάρχει πιθανότητα ότι πίσω από κάθε έναν από αυτούς τους μεγάλους Έλληνες ήρωες να υπάρχει κάποια ιστορική προσωπικότητα, αλλά η ιστορία έχει εμποδίσει κάθε προσπάθειά μας στο να βρούμε και να εντοπίσουμε τα πραγματικά πρόσωπα.

Μερικές εκδόσεις του μύθου του Ηρακλή λένε ότι η οικογένειά του προήλθε από την ελληνική πόλη Τίρυνθα. Και οι αρχαίες πηγές υποδηλώνουν ότι εκεί ήταν κάποτε το σπίτι κάποιου πραγματικού πολεμιστή που ήταν διάσημος για τη μεγάλη του δύναμη και οι άνθρωποι πίστευαν ότι είχε άμεση επαφή με τους θεούς. Αυτός ο πολεμιστής, του οποίου το όνομα χάνεται στην ιστορία, υπηρέτησε τον βασιλιά ενός ισχυρού βασιλείου που λεγόταν Μυκήνες. Στον μύθο, ο Ηρακλής υπηρετεί τον βασιλιά των Μυκηνών, τον ξάδελφό του Ευρυσθέα, που του αναθέτει τους δώδεκα άθλους. Είναι σύμπτωση ή κάτι περισσότερο;

ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
Άλλες ενδείξεις για τον άνδρα πίσω από τον μύθο μπορείτε να βρείτε σε μια από τις πιο θρυλικές περιοχές της Ελλάδας: την Ολυμπία. Το 776 π.Χ., εδώ έλαβαν χώρα οι πρώτοι Ολυμπιακοί αγώνες.

Υπήρχαν εκατοντάδες αγώνες σε όλο τον ελληνικό κόσμο, αλλά οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν οι πιο προσεγμένοι κι εκείνοι με το μεγαλύτερο γόητρο. Αν κερδίζατε στους Ολυμπιακούς αγώνες, τότε ανυψωνόσασταν, κατά κάποια έννοια ανάμεσα στους ανθρώπους. Ήταν όσο πιο κοντά μπορούσαν οι θνητοί να φτάσουν τους θεούς.

Υπάρχουν εντυπωσιακές ομοιότητες ανάμεσα στους άθλους του Ηρακλή και τους Ολυμπιακούς αγώνες. Και οι δυο ήταν επιτεύγματα δύναμης και αντοχής, που μόνο οι πιο πειθαρχημένοι αθλητές μπορούσαν να πετύχουν. Αλλά η σύνδεση του Ηρακλή με τους Ολυμπιακούς αγώνες ίσως είναι βαθύτερη.

Ο Ηρακλής, σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, ίδρυσε τους Ολυμπιακούς αγώνες μετά από έναν άθλο. Έτσι οι άθλοι συνδέονται άμεσα με την αρχική ίδρυση των αγώνων.

Στα ερείπια του σταδίου της Ολυμπίας βλέπουμε ότι ο στίβος έχει μήκος 600 πόδια. Σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες, είναι 600 πόδια του Ηρακλή. Σύμφωνα με τον μύθο, ο ίδιος ο Ηρακλής βημάτισε πάνω στο στάδιο, το οποίο ήταν 600 μικρά βήματα, που αντιστοιχούν με 192,72 μέτρα. Έτσι οι ιστορικοί έχουν συμπεράνει ότι τα πόδια του Ηρακλή είχαν μήκος 12,6 ίντσες. Δηλαδή φορούσε παπούτσια μέγεθος 46.

Περισσότερα ίχνη του Ηρακλή μπορούμε να δούμε στον κυρίως ναό της Ολυμπίας. Τοιχογραφίες, που σώζονται από τον εξωτερικό τοίχο, απεικονίζουν τους δώδεκα άθλους του.

Τον σέβονταν όλοι οι αθλητές και κάθε ένας σύγκρινε τον εαυτό του με τον Ηρακλή. Ήταν πολύ σημαντικό για τους Έλληνες να μη παραδίδονται ποτέ, οπότε πολλοί αθλητές προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να τα παρατήσουν. Στον μύθο ή ίδια εμμονή στηρίζει τον Ηρακλή.

Το μήνυμα του Ηρακλή είναι ένα: «Συνεχίστε να προσπαθείτε και τελικά θα τα καταφέρετε. Όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες, η επιτυχία είναι δυνατή».

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ
Ο Ηρακλής είναι κάποιος που αγωνίζεται και νικά. Υποφέρει, αλλά πάντα συνέρχεται ξανά. Και υπάρχει κάποια ασαφή υπόσχεση ότι η ζωή θα είναι καλύτερη γι’ αυτόν όταν ολοκληρωθεί όλη αυτή η περιπέτεια. Αλλά φυσικά αυτό δεν γίνεται ποτέ.

Η Ήρα κρατά άσβεστη τη μνησικακία της εναντίον του Ηρακλή, επειδή είναι ο παράνομος γιος του Δία. Υπάρχει μόνο μια διαφυγή από αυτή την κατάρα, ο θάνατος. Ο Ηρακλής φτιάχνει ένα τεράστιο σωρό από ξύλα, για τη νεκρική πυρά. Η ζωή του τελειώνει όπως ακριβώς την υπέμεινε, με βάσανα.

Θέλει να έχει έναν ηρωικό θάνατο, ένα θάνατο αντάξιο ενός ήρωα. Θέλει να καεί σε νεκρική πυρά. Αλλά, όταν αυτό συμβαίνει, φαίνεται ότι είναι η τελική κάθαρση. Αυτό που καίγεται δεν είναι ο Ηρακλής, αλλά η θνητή του σάρκα. Αυτό απελευθερώνει τελικά την ψυχή του και ο ίδιος ανεβαίνει στον ουρανό.

Στον θάνατο, ο Ηρακλής τελικά εξιλεώνεται. Ο Δίας, ο βασιλιάς των θεών, θεωρεί ότι ο γιος του έχει υποφέρει αρκετά. Τον προσκαλεί να ενωθεί με τους Αθάνατους στον Όλυμπο και η νέμεσή του, η Ήρα, τελικά υποχωρεί.

Εδώ βλέπουμε ότι ο Ηρακλής είναι ο ήρωας των ηρώων. Είναι ο μέγιστος των μεγίστων. Και τελικά ο Δίας λέει: «Εντάξει Ηρακλή, υπέφερες πολλά και είσαι τόσο εκπληκτικός, γι’ αυτό θα προχωρήσω στην αναγνώρισή σου σε θεό».

Ο Ηρακλής τελικά παίρνει ένα είδος ανταμοιβής που θα διαρκέσει για πάντα. Τα βάσανα επιτέλους τελειώνουν. Στο τέλος, ο Ηρακλής ανασταίνεται και ενώνεται με τον πατέρα του στο αιώνιο βασίλειο.

Η τελική πράξη του Ηρακλή είναι μια αυτοθυσία. Όταν βάζει φωτιά στον εαυτό του, καίει όλη τη θνητή του υπόσταση και αυτό που μένει είναι μόνο η ουσία του, και αυτή ανεβαίνει στον ουρανό.





Μετά το θάνατό του, ο Ηρακλής αποθεώθηκε, έγινε δηλαδή θεός της δύναμης και της ρώμης, και αρχηγός των ηρώων. Ο Δίας τον πήρε στον Όλυμπο και τον πάντρεψε με τη θεά της νιότης, την Ήβη. Η Ήρα τον έκανε παιδί της.

Πήγαινε: στην Αρχή της Σελίδας

ΟΙ ΔΩΔΕΚΑ ΑΘΛΟΙ

Ο Ευρυσθένης αναθέτει στον Ηρακλή δώδεκα προκλήσεις, όλες σχεδιασμένες από την Ήρα. Θα μείνουν για πάντα γνωστές σαν «Οι Άθλοι του Ηρακλή». Ο ήρωας έπρεπε να απελευθερώσει τον ελληνικό κόσμο από τα μεγαλύτερα κακά του. Να αντιμετωπίσει τα πιο άγρια θηρία, τις δυνάμεις της φύσης, σατανικούς τυράννους και τέρατα. Κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να επιζήσει, ούτε από μια από αυτές τις προκλήσεις. Αλλά ο Ηρακλής πρέπει να υπερνικήσει δώδεκα.

Οι άθλοι αυτοί έχουν ένα σκοπό. Ο πρωταρχικός τους σκοπός είναι να αφαιρέσουν το μίασμα από τη δολοφονία της οικογένειάς του. Θα πρέπει να εξαγνίσει τον εαυτό του, τα χέρια του και αργότερα την ψυχή του από το σοβαρό έγκλημα που διέπραξε.

Φαίνεται κάπως άδικο σε μας, επειδή για τις πράξεις για τις οποίες τιμωρείται δεν έχει πραγματικά την ευθύνη. Ήταν κάτω από την επιρροή της τρέλας που του έστειλε η μητριά του, η Ήρα. Στη σκέψη των Ελλήνων, όμως, δεν είχε καμιά σημασία αν δεν έφταιγε ο ίδιος. Έπρεπε να εκτελέσει αυτές τις πράξεις για να ξεπλύνει το στίγμα από αυτές τις βίαιες πράξεις που είχε διαπράξει.


ΠΡΩΤΟΣ ΑΘΛΟΣ: το λιοντάρι της Νεμέας

Η αναζήτηση της εξιλέωσης αρχίζει με τον πρώτο άθλο: να σκοτώσει ένα άγριο θηρίο που συμβολίζει τα ζωώδη ένστικτα της ανθρωπότητας, το λιοντάρι της Νεμέας.

Το πρόβλημα για τον Ηρακλή είναι ότι, παρόλο που είναι ένας θαυμάσιος τοξότης, το δέρμα του λιονταριού είναι αδιαπέραστο από τα βέλη του. Έτσι μόνο μέσω της ζωώδους δύναμής του θα κατόρθωνε να υπερνικήσει το λιοντάρι. Και όταν τα καταφέρνει, γδέρνει το λιοντάρι και το δέρμα του το χρησιμοποιεί σαν πανοπλία που αρχίζει να τη φοράει. Από τότε, ο Ηρακλής απεικονίζεται πάντα να φοράει το δέρμα του λιονταριού που τον προστατεύει.





Ο βασιλιάς Ευρυσθέας μένει έκπληκτος. Πίστευε ότι ο πρώτος άθλος του Ηρακλή θα ήταν και ο τελευταίος του. Τώρα σχεδιάζει μια σειρά από ακόμα πιο τερατώδεις προκλήσεις, που σίγουρα θα βάλουν τέλος στον ήρωα. Ένα θέμα γίνεται εμφανές στους άθλους από την αρχή: είναι ο άνθρωπος εναντίος της φύσης.

Οι αρχαίοι Έλληνες έβλεπαν τη φύση σαν ένα τρομερό μέρος. Ήθελαν να ζουν σε αρμονία με αυτήν, αλλά η φύση ήταν μια σκύλα που, αν δεν προσέχατε, θα σας σκότωνε. Αυτή ήταν η άποψή τους. Δεν είχαν κάποια ρομαντική άποψη για τη φύση.

Υπάρχουν μερικοί μεγάλοι ήρωες, με τον Ηρακλή να διακρίνεται ανάμεσα τους, που μπορούν να εξημερώσουν τη φύση, και να την θέσουν υπό έλεγχο. Και αυτό είναι το σημάδι ενός αληθινά μεγάλου ήρωα, να σταματήσει αυτήν τη ασταμάτητη δύναμη.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΘΛΟΣ: η Λερναία Ύδρα

Ο Ηρακλής καλείται τώρα να σκοτώσει ένα άλλο φρικτά τέρας της φύσης, την τρομακτική Λερναία Ύδρα με τα εννέα κεφάλια. Ένα ερπετό που φτύνει δηλητήριο και καταβροχθίζει ανθρώπους με μια μπουκιά. Ο Ηρακλής τραβάει το ξίφος του και επιτίθεται. Κόβει ένα από τα κεφάλια της Ύδρας. Μετά ένα άλλο. Αποκεφαλίζει το τέρας κόβοντας ένα κεφάλι τη φορά. Αλλά μόλις κόβεται ένα κεφάλι, στη θέση του φυτρώνουν δύο επιπλέον.

Αυτό αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη επιθυμία για ευχαρίστηση, την οποία οι Έλληνες θεωρούσαν ότι ήταν αδύνατον να την σκοτώσουν. Όσο περισσότερο της επιτίθεστε, όσο περισσότερα κεφάλια της κόβετε, τόσο περισσότερα κεφάλια πρέπει να αντιμετωπίσετε.





Ο Ηρακλής χρειάζεται μια νέα στρατηγική. Ενάντια σ’ αυτόν τον εχθρό, η επιτυχία του δεν εξαρτάται μόνον από τη μυϊκή του δύναμη. Ο Ηρακλής, καθώς κόβει τα κεφάλια, αρπάζει ένα δαυλό και καυτηριάζει το λαιμό του θηρίου για να μη μπορεί να φυτρώσει ξανά κεφάλι. Με μια τελική επίθεση, ο Ηρακλής κόβει και το τελευταίο κεφάλι από το σώμα. Είναι ένας εκπληκτικός θρίαμβος του ανθρώπου πάνω στο τέρας.

Αφού σκότωσε την Ύδρα, ο Ηρακλής βυθίζει τα βέλη του στο αίμα της και από τότε έχει δηλητηριασμένα βέλη. Η λέξη «τοξικός» σημαίνει δηλητηριώδης και προέρχεται από τη λέξη «τόξο», με το οποίο ρίχνετε τα βέλη. Έτσι «τοξικός» στα ελληνικά σημαίνει ο σχετικός με το τόξο. Είναι μια παράξενη λέξη, επειδή συντηρεί το μύθο του Ηρακλή μέσα στη λέξη.

Δυο άθλοι τέλειωσαν. Σαν ένας εκπαιδευμένος μαχητής, ο Ηρακλής αναπτύσσει τις απαραίτητες ικανότητές του για επιζήσει σ’ έναν εχθρικό κόσμο: τη σωματική δύναμη, τη νοητική δύναμη και την απεριόριστη αντοχή. Στους άθλους αυτούς, ο Ηρακλής υπερνικά το κακό και έρχεται ως εκδικητής και φορέας της δικαιοσύνης.

ΤΡΙΤΟΣ ΑΘΛΟΣ: η Κερυνίτιδα Έλαφος

H Κερυνίτιδα Έλαφος είναι μυθικό πλάσμα που συναντάται σε διάφορους θρύλους της αρχαίας Ελλάδας, με γνωστότερο αυτόν της παγίδευσής της από τον Ηρακλή. Σχετίζεται με την Άρτεμη, η οποία ήταν η προστάτιδα θεά του.

Σύμφωνα με το μύθο, όταν η Άρτεμις ήταν ακόμη μικρή, είδε στο θεσσαλικό κάμπο πέντε ελαφίνες να βόσκουν. Θαμπωμένη από την ομορφιά τους, έπιασε τις τέσσερις και τις έζεψε στο άρμα της. Η πέμπτη, όμως, που είχε χρυσά κέρατα και έτρεχε πολύ γρήγορα, κατάφερε να ξεφύγει. Κατευθύνθηκε προς το νότο και μετά από μέρες, αφού πέρασε στην Πελοπόννησο, βεβαιώθηκε ότι ξέφυγε και εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Κερύνειο Όρος, στα σύνορα μεταξύ Αρκαδίας και Αχαΐας. Τότε η Άρτεμις, θαυμάζοντας τον ελεύθερο και ατίθασο χαρακτήρα της, έθεσε το ζώο υπό την προστασία της.

Σύμφωνα με τους μελετητές της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, όπως ο Ρόμπερτ Γκρέιβς, ο μύθος της Κερυνίτιδος Ελάφου έχει μάλλον βόρεια προέλευση. Το ζώο στην πραγματικότητα μοιάζει περισσότερο με θηλυκό τάρανδο, αφού τα θηλυκά ελάφια είναι συγκριτικά μικρόσωμα, δεν έχουν κέρατα και δεν μπορούν να ζευχθούν σε άρμα. Συνεπώς, συμπεραίνεται ότι πρόκειται για εξελληνισμένο μύθο κάποιου βόρειου λαού. Στην άποψη συνηγορεί και ο μύθος του Ηρακλή (βλ. παρακάτω), αφού για να διαφύγει το ελάφι από τον ήρωα κατέφυγε στη γη των Υπερβορείων, κοντά στον αρκτικό κύκλο. Από την ίδια ευρύτερη περιοχή (Βαλτική Θάλασσα) οι Έλληνες εισήγαγαν ήλεκτρο (κεχριμπάρι), ήδη από τη μυκηναϊκή εποχή. Στο χρώμα του ηλέκτρου είναι πιθανόν να οφείλεται ο θρύλος για τα χρυσά κέρατα του ελαφιού.





Ο τρίτος άθλος του Ηρακλή

Αφού ο Ηρακλής σκότωσε τη Λερναία Ύδρα, παρουσιάσθηκε στον Ευρυσθέα για να αναλάβει την επόμενη «αποστολή εξιλέωσης». Βλέποντάς τον ζωντανό, ο Ευρυσθέας σοκαρίστηκε. Όταν συνήλθε, του ανέθεσε την επόμενη αποστολή: να του φέρει την Κερυνίτιδα Έλαφο. Προσδοκούσε ότι η ελαφίνα θα σκότωνε τον Ηρακλή - ακόμη όμως κι εάν ο ήρωας πετύχαινε το σκοπό του, η Άρτεμις θα εξοργιζόταν και θα τον σαΐτευε.

Ο Ηρακλής ανέλαβε την αποστολή, κατευθύνθηκε προς το βουνό που κατοικούσε το ζώο και το αναγνώρισε από τη λάμψη των κεράτων του. Ξέροντας ότι δεν θα μπορούσε να το προλάβει στο τρέξιμο, ούτε να το ακινητοποιήσει με τα όπλα του, αφού η ελαφίνα έτρεχε γρηγορότερα κι από βέλος, αποφάσισε να το εξαντλήσει. Όταν η ελαφίνα τον είδε, άρχισε να τρέχει προς τον βορρά, κι ο Ηρακλής ακολουθούσε ξοπίσω της. Ένα χρόνο κράτησε η καταδίωξη - περνώντας μέσα από τα εδάφη των Ελλήνων, των Θρακών και των Σκυθών, έφθασαν στη γη των Υπερβορείων. Εκεί το ελάφι, εξουθενωμένο από το τρέξιμο, σταμάτησε για να πιει νερό. Ο Ηρακλής άδραξε την ευκαιρία και το ακινητοποίησε. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή του μύθου, που διασώζει ο Απολλόδωρος, ο Ηρακλής το συνέλαβε όταν αυτό προσπαθούσε να περάσει τον ποταμό Λάδωνα στην Αρκαδία.

Όταν η Άρτεμις έμαθε τι έγινε, εξοργίστηκε και φώναξε τον αδελφό της Απόλλωνα να τη βοηθήσει με τις σαΐτες του. Καθώς ο Ηρακλής επέστρεφε στην Ελλάδα, εμφανίστηκαν μπροστά του για να τον τιμωρήσουν. Ο Ηρακλής της ζήτησε συγχώρεση, εξηγώντας της το λόγο της πράξης του και δεσμευόμενος ότι μετά την ολοκλήρωση της αποστολής του θα επέστρεφε το ελάφι στην προστάτιδα θεά του.

Πηγαίνοντας προς το παλάτι του Ευρυσθέα, έμαθε ότι ο βασιλιάς προόριζε το ελάφι για τον κήπο του και σκέφθηκε ένα τέχνασμα: Κάλεσε τον Ευρυσθέα να βγει έξω από το παλάτι ώστε να παραλάβει ο ίδιος το ελάφι. Βλέποντάς τον ο Ευρυσθέας τον συνεχάρη για την επιτυχία του - όταν όμως άπλωσε τα χέρια του για να το πάρει, ο ήρωας πήρε τα χέρια του από το ζώο και αυτό ταχύτατα έτρεξε προς την Άρτεμη. Έτσι, εκπλήρωσε τόσο την αποστολή του να φέρει την Κερυνίτιδα Έλαφο στον Ευρυσθέα, όσο και την υπόσχεσή του στην Άρτεμη ότι θα την επέστρεφε.

ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΑΘΛΟΣ: ο Ερυμάνθιος Κάπρος

Στον Ερύμανθο είχε χαρίσει η Θεά Άρτεμις έναν τεράστιο αγριόχοιρο. Από εκεί εξορμούσε σε ολόκληρη την περιοχή της Ψωφίδος και του Λασιώνα στην Πελοπόννησο, όπου τρομοκρατούσε και κατέστρεφε τα σπαρτά των χωρικών, ενώ με τους χαυλιόδοντές του ξέσκιζε όποιο ζώο έβρισκε μπροστά του. Αυτό το αγρίμι ενοχλούσε ακόμη και τους Κενταύρους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν όταν κατέβαινε για τροφή (βελάνι) στο δάσος της Φολόης και για νερό στο φαράγγι.





Ο Ευρυσθέας ανέθεσε στον Ηρακλή να πιάσει τον κάπρο και να τον φέρει ζωντανό στο Άργος, βέβαιος ότι ο Ηρακλής δεν θα μπορούσε να το πιάσει. Ο ήρωας όμως, προτού βγει για κυνήγι, πέρασε από τον φίλο του Κένταυρο Φόλο για να πάρει πληροφορίες για το άγριο ζώο. Έπρεπε να έχει επιδεξιότητα, ώστε να μην το σκοτώσει, γιατί ο άθλος του δεν θα εκτελείτο, αλλά ούτε και να το πλησιάσει από μπροστά γιατί θα τον ξέσκιζε με τα άγρια δόντια του. Έπρεπε λοιπόν να το προσεγγίσει κρυφά από τα πλάγια και να το δέσει.

Έτσι ο Ηρακλής, παρά τις προσδοκίες του Ευρυσθέα, πέτυχε με το τέχνασμά του να οδηγήσει το ζώο στο Φαράγγι της Φολόης στο γεφύρι του Μπερή στο Αντρώνι που είχε φράξει με δίχτυ. Πήρε στους ώμους το ζωντανό αγριογούρουνο και το μετέφερε στις Μυκήνες. Όταν αντίκρισε ο Ευρυσθέας τον Ηρακλή φορτωμένο με το κάπρο κρύφτηκε σε ένα μεγάλο πιθάρι. Ο Ηρακλής σαν ανάθημα έστειλε τα δόντια του κάπρου στο Ναό του Απόλλωνος της Κύμης.

ΠΕΜΠΤΟΣ ΑΘΛΟΣ: ο Κόπρος του Αυγεία

Για να σπάσει την ορμή του ήρωα, ο βασιλιάς Ευρυσθένης αλλάζει τακτική. Εισάγει ένα διαφορετικό είδος φυσικού εμποδίου: Ακατέργαστα λήμματα. Για τον πέμπτο του άθλο, ο Ηρακλής πρέπει να αναλάβει μια βρώμικη δουλειά, που συμβολίζει την αποκρουστική πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Πρέπει να καθαρίσει ένα ογκώδες συγκρότημα στάβλων που είναι γεμάτοι με κοπριά.





Αυτή η εργασία είναι διαφορετική από τις άλλες, επειδή περιλαμβάνει χειρωνακτική εργασία, με έναν τρόπο που ο Ηρακλής δεν είχε γνωρίσει ποτέ πριν. Στους προηγούμενους άθλους του έπρεπε να σκοτώσει τα θηρία που ερήμωναν την ύπαιθρο και να προστατεύσει τους ανθρώπους ή να προωθήσει τον πολιτισμό. Τώρα, όμως, πρέπει απλά να καθαρίσει από την κοπριά στάβλους που δεν έχουν καθαριστεί, εδώ και πολλά χρόνια. Και έχει μόνο μια μέρα για να ολοκληρώσει το έργο.

Ο Ηρακλής παρατηρεί ότι αυτοί οι αποκρουστικοί στάβλοι βρίσκονται ανάμεσα σε δύο ορμητικούς ποταμούς και του έρχεται μια ιδέα. Χρησιμοποιώντας τη μεγάλη του δύναμη, εκτρέπει τους δύο αυτούς ποταμούς και τους κάνει να πλημμυρίσουν τους στάβλους και να παρασύρουν τη βρωμιά προς τα έξω.

ΕΚΤΟΣ ΑΘΛΟΣ: οι Στυμφαλίδες Όρνιθες

Οι Στυμφαλίδες όρνιθες, δηλαδή τα «πουλιά της Στυμφαλίας», ήταν ανθρωποφάγα πουλιά με χάλκινα ράμφη, νύχια και φτερά, των οποίων η εξόντωση ήταν ο έκτος άθλος του Ηρακλή.





Οι Στυμφαλίδες όρνιθες διώχθηκαν από τους λύκους διά μιας χαράδρας κοντά στον Ορχομενό της Αρκαδίας και είχαν καταφύγει στη λίμνη Στυμφαλία της ορεινής Κορινθίας, συνιστώντας απειλή για τους ανθρώπους, τα κοπάδια και τις σοδειές. Ο Ηρακλής δεν γνώριζε πώς να τις κάνει να βγουν από την πυκνή βλάστηση της λίμνης, αλλά η θεά Αθηνά του έδωσε κρόταλα από χαλκό σφυρηλατημένα στο εργαστήρι του Ηφαίστου, τα οποία κροτάλισε ο ήρωας από ένα ύψωμα δίπλα στη λίμνη. Με τον τρόπο αυτό τα πουλιά ξεσηκώθηκαν τρομαγμένα και ο Ηρακλής τα εξολόθρευσε με τα βέλη του.

ΕΒΔΟΜΟΣ ΑΘΛΟΣ: ο Ταύρος της Κρήτης

Για τον έβδομο άθλο του ο Ηρακλής ταξιδεύει στο νησί της Κρήτης για να βρει και να πιάσει τον εκλεκτό ταύρο του βασιλιά Μίνωα. Ο ταύρος είναι ένας κώδικας για την κυριαρχία της Κρήτης πάνω στην ηπειρωτική Ελλάδα, την εποχή που ο μύθος δημιουργήθηκε.

Προς το τέλος της εποχής του χαλκού, η Κρήτη ήταν η πιο σημαντική δύναμη σ’ εκείνο το μέρος της Μεσογείου. Τα μέρη που κατά την κλασική περίοδο, όπως η Αθήνα και η Σπάρτη, ήταν πολύ σημαντικά και θα γίνονταν οι μεγαλύτερες δυνάμεις, τότε δεν ήταν ακόμα ιδιαίτερα σπουδαία. Στην πραγματικότητα, έπρεπε να πληρώνουν φόρο υποτελείας στην Κρήτη, επειδή ήταν η μεγαλύτερη δύναμη στην περιοχή.

Στο μύθο ο Ηρακλής είναι έτοιμος να το αλλάξει αυτό. Εντοπίζει τον ταύρο του βασιλιά Μίνωα, παλεύει μαζί του μέχρι να τον υποτάξει, τον παίρνει μαζί του και επιστρέφει στην πατρίδα του. Η Ελλάδα δεν θα είναι πια υποτελής στην Κρήτη. Επτά άθλοι ολοκληρώθηκαν. Με την κατάκτηση του κρητικού ταύρου, ο Ηρακλής έχει κερδίσει τον πόλεμο ενάντια στη φύση. Από εδώ και πέρα θα είναι άνθρωπος εναντίον ανθρώπου.





ΕΠΙΣΗΣ:

Η γέννηση του ταύρου

Σύμφωνα με μια εκδοχή, ο ταύρος ήρθε στον κόσμο μετά από αίτημα του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα. Συγκεκριμένα, ο Μίνωας υποσχέθηκε στον Ποσειδώνα ότι θα του θυσίαζε οτιδήποτε έβγαινε από τη θάλασσα. Τότε, αναδύθηκε μέσα από τη θάλασσα ο ταύρος, όμως ο Μίνωας, εκστασιασμένος από την ομορφιά του ζώου, θυσίασε άλλο ζώο στη θέση του ελπίζοντας ότι θα ξεγελούσε το θεό. Ο Ποσειδώνας εκνευρίστηκε και έκανε τον ταύρο μανιακό, ο οποίος άρχισε να προξενεί τεράστιες καταστροφές στο νησί.

Σύμφωνα με διαφορετική εκδοχή, ο Ποσειδώνας έκανε την Πασιφάη, σύζυγο του Μίνωα, να ερωτευτεί τον ταύρο. Από την ένωσή τους γεννήθηκε ο Μινώταυρος. Υπάρχει επίσης η εκδοχή σύμφωνα με την οποία ο ταύρος αυτός είχε χρησιμοποιηθεί για την αρπαγή της Ευρώπης.

Άθλος του Ηρακλή

Ο Ηρακλής αιχμαλώτισε τον ταύρο για χάρη του έβδομου άθλου του. Ο Ευρυσθέας, μάλιστα, θέλοντας να δυσκολέψει περισσότερο την αποστολή του Ηρακλή, διέταξε να του φέρει τον ταύρο ζωντανό. Έτσι ο ήρωας αναχώρησε για την Κρήτη. Ο Μίνωας δέχθηκε να του δώσει τον ταύρο, με την προϋπόθεση ότι θα κατάφερνε πρώτα να τον δαμάσει. Ο Ηρακλής αιχμαλώτισε τον ταύρο χρησιμοποιώντας ένα δίχτυ, τον κουβάλησε στους ώμους του και τον πήγε στις Μυκήνες, όπου και τον παρέδωσε στον Ευρυσθέα. Εκείνος τον ελευθέρωσε και τότε ο ταύρος, διασχίζοντας την Πελοπόννησο, έφτασε στο Μαραθώνα της Αττικής, όπου συνέχισε να προξενεί καταστροφές.

Η εξόντωση του θηρίου

Ο Αιγέας, βασιλιάς της Αθήνας, ενοχλημένος από τις καταστροφές που δημιουργούσε το ζώο στην περιοχή του, ανέθεσε την εξόντωση του στον Ανδρόγεω, γιο του Μίνωα. Στήριξε τις ελπίδες του σε αυτόν καθώς είχε στεφθεί πρωταθλητής στα Παναθήναια. Όμως ο Ανδρόγεως διέψευσε τις προσδοκίες του Αιγέα. Απέτυχε να σκοτώσει τον ταύρο και έχασε και τη ζωή του. Μετά την αποτυχία του Ανδρόγεω ο γιος του Αιγέα, Θησέας, ανάλαβε την επικίνδυνη αποστολή. Κατόρθωσε να αιχμαλωτίσει τον ταύρο χωρίς τη χρήση όπλων και τον περιέφερε σύμφωνα με τον Πλούταρχο σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Τελικά τον θυσίασε στο δελφίνιο Απόλλωνα.

ΟΓΔΟΟΣ ΑΘΛΟΣ: τα Άλογα του Διομήδη

Στους προηγούμενους άθλους του, ο Ηρακλής εκτελούσε υπηρεσίες που ωφέλησαν την ανθρωπότητα και την απελευθέρωσαν από τα παράσιτα, τα θηρία και διάφορα άλλα. Αλλά στο σημείο αυτό αρχίζουμε να βλέπουμε μια σκοτεινή πλευρά του Ηρακλή. Και ίσως προαναγγέλλει όσα θα ακολουθήσουν.





Στους επόμενους άθλους του, ο Ηρακλής αντιμετωπίζει άτομα που αποτελούν απειλή για την Ελλάδα. Πρώτος στόχος είναι ο Διομήδης, ο τυραννικός βασιλιάς των Βιστόνων. Οι Βίστονες ήταν ένας αρχαίος θρακικός λαός που κατοικούσε στη Βιστονία, κοντά στα Άβδηρα. Ήταν φιλοπόλεμοι και φημίζονταν για την αγριότητά τους. Ο Διομήδης είχε εκπαιδεύσει τα άλογά του στο να τρώνε τη σάρκα των εχθρών του. Ο Ηρακλής κάνει τον Διομήδη να γίνει το επόμενο γεύμα τους. Ο άθλος αυτός είχε ένα ισχυρό μήνυμα για τους αρχαίους Έλληνες, ότι το κακό που δημιουργείς, τελικά θα σε καταστρέψει.

Αυτός είναι ο πρώτος άθλος στον οποίον ο Ηρακλής σκοτώνει κάποιον. Αυτή είναι η κομβική στιγμή. Για πρώτη φορά έχυσε ανθρώπινο αίμα.

ΕΝΑΤΟΣ ΑΘΛΟΣ: η Ζώνη της Ιππολύτης

Οι σκοτωμοί συνεχίζονται και στον επόμενο άθλο, όπου ο Ηρακλής σκοτώνει τις Αμαζόνες, μια άγρια φυλή γυναικών πολεμιστριών, αφού πρώτα έκλεψε τη ζώνη της βασίλισσάς τους, της Ιππολύτης. Με τον άθλο αυτόν, ο Ηρακλής ολοκλήρωσε εννέα από τους δώδεκα άθλους του. Η ανδρεία, η δύναμη και η αντοχή του τον βοήθησαν να ανταπεξέλθει σε μια σειρά από τους πιο δύσκολους στόχους που ανέλαβε ποτέ κανείς. Αλλά οι τελευταίες μάχες θα αποδειχθούν οι πιο σκληρές. Θα φέρουν τον Ηρακλή πέρα από τα όρια του τότε γνωστού κόσμου, σε μέρη που κανένας Έλληνας δεν είχε πάει ούτε είχε δει ποτέ.

Ο μυθικός ήρωας Ηρακλής έχει επιβιώσει από εννέα τρομακτικούς άθλους, σε μια προσπάθεια να επανορθώσει για το έγκλημα της δολοφονίας της οικογένειάς του. Κάθε άθλος αντιπροσωπεύει μια πιο σκληρή δοκιμασία δύναμης, αντοχής και αποφασιστικότητας. Στους άθλους του υπάρχει ένα είδος δυσκολίας που αυξάνεται σε κλίμακα. Το γεγονός ότι ο Ηρακλής είναι σε θέση να υπερνικήσει όλο και πιο δύσκολους άθλους, δείχνει ότι είναι απίστευτα δυνατός, τόσο όσο κανένας άλλος αρχαίος ήρωας.





Αλλά καθώς συνεχίζονται οι προκλήσεις, γίνεται σαφές ότι όσο μεγάλος κι αν είναι ο σωματικός πόνος, δεν είναι εύκολο να απαλύνει την ψυχική του αγωνία. Ο Ηρακλής είναι φυλακισμένος στην ενοχή του. Όσους άθλους και αν εκτέλεσε, όσο ηρωισμό κι αν επέδειξε, όσο εντυπωσιακές κι αν ήταν οι σωματικές του ικανότητες, μέσα του δεν υπήρχε ειρήνη, δεν υπήρχε ικανοποίηση.

Τρεις ακόμα δοκιμασίες περιμένουν τον Ηρακλή. Θα τον φέρουν μέχρι την άκρη της γης και μέσα στην άβυσσο του θανάτου. Ο Ηρακλής πρέπει συνεχώς να πηγαίνει όλο και πιο μακριά από την Ελλάδα. Όσο βαθύτερα μπαίνετε στο άγνωστο, στην πραγματικότητα βαδίζετε ανάμεσα στα όρια του θνητού και του αθάνατου κόσμου.

ΔΕΚΑΤΟΣ ΑΘΛΟΣ: τα Βόδια του Γηρυόνη

Στον δέκατο άθλο του, ο Ηρακλής ξεκινάει για να πιάσει τα βόδια του Γηρυόνη, που είναι ένα αιμοδιψές τέρας με τρία ζευγάρια ποδιών, τρία κεφάλια και μια θανατηφόρα καταγωγή. Είναι εγγονός της Μέδουσας, και συνεπώς είναι κι αυτός ένα είδος ημι-τέρατος και δεν πρόκειται να παραδώσει τα βόδια χωρίς μάχη.

Αλλά η καταστροφή του Γηρυόνη είναι μόνο ο μισός άθλος. Ο άλλος μισός είναι το να φτάσει μέχρι εκεί. Για να φτάσει στον Γηρυόνη, ο Ηρακλής πρέπει να περιπλανηθεί πέρα από τη Μεσόγειο, στον Ατλαντικό ωκεανό. Αλλά ένα ογκώδες εμπόδιο στέκεται στο δρόμο του. Είναι μια σειρά από βουνά που ενώνουν την Ευρώπη με την Αφρική σε μια ήπειρο και χωρίζουν τη θάλασσα από τον ωκεανό. Ο Ηρακλής αποφασίζει να μη πάει γύρω από το βουνό, αλλά να περάσει μέσα από αυτό. Χωρίζει το βουνό στα δύο με ένα χτύπημα του ξίφους του. Αυτό το τμήμα του μύθου δημιουργήθηκε για να εξηγήσει πώς ενώθηκαν η Μεσόγειος με τον Ατλαντικό. Οι απότομοι βράχοι σε κάθε πλευρά θα συνδέονται για πάντα με τον Ηρακλή.

Τα στενά του Γιβραλτάρ ήταν γνωστά στους αρχαίους Έλληνες σαν «οι Στήλες του Ηρακλή». Κανένας δεν μπορούσε να πάει πιο πέρα, κανένας δεν ήξερε τι υπήρχε πιο πέρα. Για τους ανθρώπους του αρχαίου κόσμου οι Στήλες δεν ήταν μόνο μια πύλη προς το ανεξερεύνητο ωκεανό, αλλά και μια πύλη ανάμεσα στην πραγματικότητα και τον μύθο.





Όταν ένας Έλληνας μίλαγε για ένα κόσμο πέρα από της Στήλες ήταν σαν εσείς κι εγώ να μιλάμε για έναν κόσμο πέρα από το ουράνιο τόξο, και το γεγονός ότι ο Ηρακλής πήγε εκεί και επέστρεψε, αύξανε ακόμα περισσότερο τη φήμη του.

Όλοι οι αρχαίοι ναυτικοί που ταξίδευαν για τον Ατλαντικό, έπρεπε να πλεύσουν ανάμεσα από τις «Ηράκλειες Στήλες». Μια πρόσφατη ανακάλυψη δείχνει ότι ήταν πολλοί εκείνοι που έριχναν άγκυρα εκεί, για να υποβάλλουν τα σέβη τους στον ήρωα. Σε μια σπηλιά στο βράχο του Γιβραλτάρ, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν εκατοντάδες χειροποίητα αντικείμενα που θεωρούν ότι συνδέονται με τον Ηρακλή.

Έτσι πήραν δείγματα και τα έστειλαν για χρονολόγηση με τη μέθοδο του άνθρακα 14 και όλα ταίριαζαν απόλυτα μεταξύ τους, καλύπτοντας μια περίοδο περίπου 400 ετών, από το 800 μέχρι το 400 π.Χ. Αυτά τα αντικείμενα τοποθετήθηκαν με ιδιαίτερο τρόπο, για έναν συγκεκριμένο λόγο και οι ειδικοί είναι αρκετά βέβαιοι ότι εκεί υπήρχε ένας μεγάλος ναός.

Οι ειδικοί θεωρούν ότι οι Έλληνες ναυτικοί έρχονταν στο ναό για να προσευχηθούν για τη ζωή τους, καθώς ετοιμάζονταν να ακολουθήσουν τον Ηρακλή στο άγνωστο. Δεν γνώριζαν τι υπήρχε, ούτε αν υπήρχε κάτι πέρα από τις Στήλες.

Στον μύθο, ο Ηρακλής αντιμετωπίζει την ίδια αβεβαιότητα, καθώς διασχίζει αυτό το κατώφλι προς το άγνωστο. Πέρα από τις Στήλες περιμένουν ο τρικέφαλος Γηρυόνης και τα βόδια του. Το τέρας βγαίνει πολεμώντας, κατρακυλώντας τεράστιους βράχους από το βουνό πάνω στον Ηρακλή. Αλλά ο Ηρακλής έχει ένα μυστικό όπλο: τα βέλη που είχε βυθίσει στο δηλητηριασμένο αίμα της Λερναίας Ύδρας. Στοχεύει και ρίχνει. Ο Γηρυόνης πέφτει νεκρός και ο Ηρακλής παίρνει τα βόδια του. Δέκα άθλοι ολοκληρώθηκαν.

ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ ΑΘΛΟΣ: τα Μήλα των Εσπερίδων

Στη συνέχεια, ο Ηρακλής πρέπει να πάει στην άκρη του κόσμου για να κλέψει χρυσά μήλα από έναν κήπο που φρουρείται από έναν δράκο με εκατό κεφάλια. Τα μήλα, όμως, που ψάχνει ανήκουν στον εχθρό του, τη θεά Ήρα. Όχι μόνο τα μήλα αυτά ανήκουν στην Ήρα, αλλά είναι σύμβολα του ιερού της γάμου με τον Δία. Τα μήλα και ο γάμος συχνά συνδυάζονται στην ελληνική μυθολογία.

Ο Ηρακλής περιπλανιέται για χρόνια αναζητώντας τα μήλα της Ήρας, χωρίς τύχη. Τελικά φτάνει στην άκρη του κόσμου και συναντά έναν θεό που κουβαλάει ένα βαρύ φορτίο, τον Άτλαντα.

Ο Άτλαντας ήταν ένας από τους Τιτάνες και η δουλειά του είναι να κουβαλάει στους ώμους του το βάρος του κόσμου. Κυριολεκτικά κουβαλάει τον κόσμο στους ώμους του.





Η σύγχρονη φράση «κουβαλάει τον κόσμο στους ώμους του», προέρχεται από τον μύθο του Άτλαντα. Ο Ηρακλής είναι κουρασμένος και χαμένος. Αλλά ο Άτλαντας ξέρει που είναι τα χρυσά μήλα. Έτσι ο Ηρακλής προσφέρεται εθελοντικά να κρατήσει τον κόσμο, όσο εκείνος θα πήγαινε να φέρει τα μήλα. Ο Άτλαντας τελικά επιστρέφει με τα μήλα, αλλά υπάρχει μια παγίδα. Λέει στον Ηρακλή ότι δεν θέλει να πάρει πίσω τη γη και τον ουρανό.

Ο Άτλαντας λέει: «Ευχαριστώ πολύ, προσπαθούσα να το ξεφορτωθώ εδώ και πολύ καιρό» και ετοιμάζεται να φύγει. Ο Ηρακλής του λέει: «Ξέρεις, έχεις δίκιο. Λυπάμαι πραγματικά. Μπορείς όμως να τον πάρεις ξανά μόνο για λίγο; Θέλω να τυλίξω τους ώμους μου με το δέρμα του λιονταριού». Ο Άτλαντας παίρνει ξανά τον κόσμο στους ώμους του και ο Ηρακλής φεύγει με τα μήλα.

Ο Ηρακλής έχει εκδικηθεί την Ήρα με το να κλέψει τα πολύτιμα μήλα της. Τώρα μένει μόνο ένας άθλος για να κερδίσει την ελευθερία του, και αυτός θα τον στείλει σ’ ένα μέρος από όπου κανένας θνητός δεν έχει επιστρέψει ζωντανός, τη χώρα των νεκρών, τον Άδη.

Ο Ηρακλής έχει αντιμετωπίσει έντεκα από τις πιο σκληρές δοκιμασίες που πέρασε ποτέ ο άνθρωπος ή οι θεοί. Πάλεψε με άγρια θηρία, κακούς βασιλιάδες, φοβερά τέρατα κι έφτασε σ’ ένα άγνωστο κόσμο, σε μια ανηλεή εξιλέωσης για τη δολοφονία της οικογένειάς του.

Ο Ηρακλής περνά τη ζωή του μέσα στο μόχθο, σε μια προσπάθεια να ξεφορτωθεί την ενοχή, που νιώθει ότι δεν την αξίζει πραγματικά. Πάντα υποφέροντας, πάντα υπομένοντας.

ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ ΑΘΛΟΣ: ο Κέρβερος

Τώρα, μια τελευταία δοκιμασία μένει. Για τον δωδέκατο και τελευταίο άθλο του, ο Ηρακλής πρέπει να βρει το δρόμο για τον μυστηριώδη κάτω κόσμο των νεκρών, τον Άδη. Εκεί πρέπει να συλλάβει τον Κέρβερο, τον τρικέφαλο σκύλο που φυλάει τις πύλες του Άδη.

Ο τελευταίος άθλος του Ηρακλή είναι κατά πολύ ο πιο εξοργιστικός. Κανένας άνθρωπος δεν είχε κάνει ποτέ κάτι τέτοιο πριν. Οι ήρωες συνήθως δεν μπορούσαν να κατέβουν στον κάτω κόσμο.

Ο Άδης, ο άρχοντας του θανάτου, είναι ο φύλακας όλων των ανθρώπινων ψυχών και ο Κέρβερος είναι το όργανό του. Ο σκύλος δεν είναι εκεί για να εμποδίσει εσάς τους ζωντανούς από το να μπείτε μέσα, επειδή αν είστε τόσο τρελός για να κάνετε κάτι τέτοιο, αυτό είναι δικό σας πρόβλημα. Είναι εκεί για να κρατήσει τους νεκρούς από το να βγουν έξω. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχει κάποιος στους περισσότερους αρχαίους πολιτισμούς είναι ο φόβος ότι αν κάποιος πεθάνει, ίσως δεν συνειδητοποιήσει ότι είναι νεκρός και ξαναγυρίσει πίσω σε σας.





Ο Ηρακλής προσπαθεί να πλησιάσει τον Άδη με διπλωματικό τρόπο. Ζητά άδεια να πάρει το σκύλο - φύλακα στη γη. Ο Άδης συμφωνεί μ’ έναν όρο: Ο Ηρακλής πρέπει να υπερνικήσει το θηρίο με τη δύναμή και μόνο. Αυτή είναι η τελική στιγμή της αλήθειας. Ο Ηρακλής παλεύει με τον σκύλο μέχρι που τον ρίχνει κάτω στο έδαφος και τον κάνει να υποταχθεί.

Το γεγονός ότι κατάφερε να φέρει τον Κέρβερο από τον άλλον κόσμο, είναι ένα εκπληκτικό γεγονός. Επειδή αυτό δείχνει ότι ένας Έλληνας ήρωας θα μπορούσε να μπει μέσα και σπάσει τον κύκλο της ζωής και του θανάτου.

Επιτέλους, ο Ηρακλής ολοκλήρωσε την τιμωρία του. Κατάκτησε κάθε εμπόδιο που μπήκε στην πορεία του και υπέμεινε κάθε σωματικό και διανοητικό βασανισμό, πέρα από κάθε μέτρο. Είχε πλέον κάθε δικαίωμα να ηρεμήσει.

Πήγαινε: στην Αρχή της Σελίδας

Αποσυμβολισμος των αθλων του Ηρακλη

Μια εξέχουσα μορφή της ελληνικής μυθολογίας, που ξεχωρίζει ιδιαίτερα, όχι μόνο για την τιτάνια φυσική της δύναμη, αλλά και για το ήθος του χαρακτήρα της, ήταν ο Ηρακλής ο Θηβαίος. Η λέξη Ηρακλής, ετυμολογικά, σημαίνει το κλέος της Ήρας, δηλαδή η δόξα της Ήρας, ή δοξασμένη ψυχή. Ο Ζευς (Δίας), σύμφωνα με τη φιλ. Αλτάνη, είναι ο νους του κόσμου, ενώ η Ήρα είναι η ψυχή του. Από τον αναγραμματισμό του ονόματος "Ήρα" προκύπτει το αήρ και κατ' επέκταση η άυλη ουσία που αποτελεί τη δομή της ανθρώπινης ψυχής.

Ο σοφιστής Πρόδικος μάς αναφέρει ότι την περίοδο που ο Ηρακλής βρισκόταν στον Κιθαιρώνα, αφού είχε ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του ως έφηβος, βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσει τελικά στη ζωή του. Το δρόμο της κακίας, τον κοσμικό εκείνο δρόμο με τις ραδιουργίες, τα αξιώματα της εξουσίας, τον παράνομο πλούτο και τις αδικίες, ή το δρόμο της αρετής, ένα δύσκολο ανηφορικό δρόμο γεμάτο περιπέτειες και αγώνες που θα τον οδηγούσαν στην αθανασία;


Ο Ηρακλής επιλέγει το δρόμο της αρετής!

Σε νεαρή ηλικία, ο Ηρακλής ξεσηκώνει τους Θηβαίους και απελευθερώνει τη Θήβα από το βαρύ φόρο, 100 βόδια ετησίως για 20 χρόνια, που πλήρωναν στον Εργίνο βασιλιά του Ορχομενού, όπου τον νίκησε και τον σκότωσε στη συνέχεια. Έπαθλο αυτής της ανταμοιβής του η Μεγάρα, κόρη του βασιλιά της Θήβας Κρέοντα, που πήρε για γυναίκα του. Απ' αυτήν απέκτησε 3 παιδιά και ζούσαν ευτυχισμένοι.

Στο έργο του Ευριπίδη "Ηρακλής μαινόμενος", ο Ηρακλής, τυφλωμένος από τη Λύσσα που έστειλε η Ήρα, διαπράττει με τη μανία της Λύσσας ένα ακούσιο έγκλημα αλλοφροσύνης κατά της οικογένειάς του στη διάρκεια της νύχτας, νομίζοντας για εχθρούς του τη γυναίκα και τα παιδιά του ως παιδιά του Ευρυσθέα. Όταν συνειδητοποιεί ότι έχει σκοτώσει τα αγαπημένα του πρόσωπα, ζητά χρησμό από το Μαντείο για εξιλέωση, προκειμένου να εξαγνίσει την ψυχή του. Και ο χρησμός του Μαντείου ήταν «ο δυνατότερος θα υπηρετήσει τον αδύνατο». Ο Ηρακλής λοιπόν έπρεπε να υπηρετήσει το βασιλιά του Άργους Ευρυσθέα και να εκτελέσει τις διαταγές του, ή κατά άλλη εκδοχή του Μαντείου «ο δυνατότερος (Ηρακλής) να υπηρετήσει τον αδύνατο» (λαό).

Λίγο ή πολύ, όλοι γνωρίζουμε την επική περιγραφή των 12 γνωστών άθλων του Ηρακλή από τη σχολική Ιστορία και τον κινηματογράφο, αλλά τι ξέρουμε πραγματικά γι' αυτούς; Πόσοι αλήθεια ασχολήθηκαν με το βαθύτερο νόημά τους και πόσοι τελικά προσπάθησαν να αποκρυπτογραφήσουν τους κρυμμένους κώδικες πίσω από τη λογοτεχνική τους δομή; Θα προσπαθήσω να προσεγγίσω επιγραμματικά, σαν απλός ερευνητής με το προσωπικό μου στίγμα, αυτό που κρύβεται ως βαθύτερη πνευματική αξία πίσω από κάθε άθλο με γνώμονα την ορθολογική σκέψη, σε συνδυασμό με την ιδεαλιστική αντίληψη από τη μελέτη των 12 άθλων.

Στη Νεμέα, ο Ηρακλής σκοτώνει το γιγαντόσωμο λιοντάρι που είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος της περιοχής, τρώγοντας πολλά ζώα και ανθρώπους και ντύνεται με τη λεοντή του. Σύμφωνα με τον Ησίοδο, το λιοντάρι αυτό ήταν γόνος της Έχιδνας και του Όρθρου. Το νεκρό του σώμα μεταφέρθηκε από τους Ολυμπίους στον ουρανό και σχημάτισε τον αστερισμό του Λέοντα.





Η θέληση της ψυχής.

Η εξόντωση του λιονταριού της Νεμέας συμβολίζει τη νίκη του γενναίου ανθρώπου (Ηρακλή) να νικήσει τα άγρια, ζωώδη ένστικτά του (λιοντάρι) με τη νοηματική του ισχύ (ρόπαλο), που είναι η ακλόνητη ψυχική θέληση.

Ο δεύτερος σημαντικός, αλλά και πολύ γνωστός άθλος του ήρωα, είναι η εξόντωση της Λερναίας Ύδρας, ενός τέρατος με εννέα κεφάλια. Ήταν το παιδί της Έχιδνας και του Τυφώνα, κατά τον Ησίοδο, που βρισκόταν στην περιοχή της Λέρνης και σκορπούσε το θάνατο και τη συμφορά στους κατοίκους της γύρω περιοχής. Η Λερναία Ύδρα συμβολίζει το τέρας που ζει μέσα μας, με τις πολυκέφαλες σαρκοβόρες επιθυμίες του εαυτού μας που ξεπροβάλλουν από τα ελαττώματα του «εγώ» (το σώμα της Ύδρας), που έχει ο καθένας μας, και πρέπει να τις αποκεφαλίσει και να τις κάψει με τη "φωτιά" του πνεύματος, σύμβολο καθαρτήριου εξαγνισμού.

Ο επόμενος άθλος του Ηρακλή ήταν να πιάσει το ιερό ελάφι της Άρτεμης και να το φέρει στον Ευρυσθέα ζωντανό. Τα χρυσά κέρατα του ελαφιού συμβολίζουν την ανώτερη γνώση. Το ελάφι γενικά, μπορεί να συμβολίζει τον ατίθασο χαρακτήρα του ανθρώπου, δηλ. τον εγωισμό του που τρέχει ανεξέλεγκτος παντού και στο τέλος πιάνεται από τον Ηρακλή (γενναία ψυχή) και τιθασεύεται. Έτσι, ο άνθρωπος απελευθερώνεται και αξιοποιεί τον εγωισμό του σε αξιοπρέπεια, κατακτώντας την πνευματική αγνότητα.

Ο τέταρτος άθλος του ήρωα είναι ο Ερυμάνθιος Κάπρος, ένα τεράστιο και επιθετικό αγριογούρουνο που έσπερνε τον τρόμο και κατάστρεφε τα σπαρτά των χωρικών στην περιοχή του Ερύμανθου της Αρκαδίας, ενώ με τους χαυλιόδοντές του ξέσκιζε όποιο ζώο έβρισκε μπροστά του. Ο Ερυμάνθιος Κάπρος είναι το σύμβολο των ψευδαισθήσεων του ατομικού συμφέροντος. Ο ακραίος ατομικισμός του ανθρώπου ενσαρκώνεται σε επιθετικό κάπρο, βλάπτοντας το φυσικό περιβάλλον, που είναι τα σπαρτά (φυτά) και τα ζώα και, φυσικά, η ανθρώπινη κοινωνία. Οι χαυλιόδοντες του κάπρου είναι τα παράνομα μέσα για την πραγμάτωση του επιδιωκόμενου στόχου. Η σύλληψη του αγριογούρουνου από τον Ηρακλή (ηρωική ψυχή) είναι το σταμάτημα του ακραίου ατομισμού μας και η τιθάσευση του επιφέρει την ανάπτυξη της συλλογικότητας και της ομαδικής συνεργασίας προς όφελος του κοινωνικού συμφέροντος.

Με τον επόμενο, πέμπτο άθλο του, ο Ηρακλής καθάρισε τους στάβλους του Αυγεία, ενός πλούσιου βασιλιά με τα 3.000 βόδια από την κοπριά 30 και πλέον χρόνων, που είχε γίνει ένας τεράστιος σωρός με απαίσια δυσοσμία. Η κόπρος του Αυγεία συμβολίζει τη διαφθορά μιας κοινωνικής ή πολιτικής κατάστασης που για χρόνια πολλά μαστίζει έναν τόπο που δυσοσμεί απαίσια. Είναι η αμαρτωλή περίοδος των Ιχθύων, μια χρονική περίοδος κοινωνικής σκλαβιάς, πνευματικού σκότους, ανθρώπινης εκμετάλλευσης και ισοπέδωσης των κοινωνικών και των ηθικών αξιών.

Τα δύο ποτάμια Αλφειός και Πηνειός που χρησιμοποίησε ο Ηρακλής με το νερό τους να καθαρίσει τους στάβλους, συμβολίζουν την καθαρτική ιδιότητα του νερού. Θα ξεπλύνουν τις πνευματικές και ψυχικές ακαθαρσίες αφυπνίζοντας τις ανθρώπινες συνειδήσεις. Ο Ηρακλής είναι η δύναμη που θα χρησιμοποιηθεί για να κυλήσει το καθαρτήριο ύδωρ του "Υδροχόου" και θα καθαρίσει την πολυετή κοπριά των στάβλων του Αυγεία. Ο ουράνιος αυτός αστερισμός του Υδροχόου κυριαρχεί ως νέα χρονική περίοδος της Νέας Εποχής και αντλεί τη δύναμή του από το νερό, που κατά τον Θαλή τον Μιλήσιο είναι η δύναμη και η αρχή δημιουργίας των πάντων. Ο μυστικισμός των σκοτεινών δυνάμεων θα γίνει ορατός από τη διαφάνεια της Νέας αυτής Εποχής και τα πάντα θα αποκαλυφτούν. Οι μάσκες και τα προσωπεία θα πέσουν και θα διαχωριστεί η ήρα από το στάρι. Τα ιστορικά ψέματα και οι "κατασκευασμένες" θεωρίες θα καταρρεύσουν! Πολλά "πιστεύω" μας θα μπουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, αφού σίγουρα θα αλλάξουν πάρα πολλά...

Οι Στυμφαλίδες όρνιθες ήταν τα πουλιά της Στυμφαλίας, ανθρωποφάγα αρπακτικά με χάλκινα ράμφη, νύχια και φτερά, των οποίων η εξόντωσή τους ήταν ο έκτος άθλος του Ηρακλή. Συμβολίζουν τα ποταπά στοιχεία του χαρακτήρα μας (κακία, μικροπρέπεια, εμπάθεια, εγωπάθεια, ζήλια, αχαριστία κ.ά.). Τα κρόταλα που δίνει η Αθηνά στον Ηρακλή, έργο του Ηφαίστου, είναι η σφυρηλατημένη γνώση, που θα πετύχουμε το στόχο μας με το τόξο και τα βέλη του Ηρακλή και συμβολίζουν την ψυχική δύναμη, που θα εξοντώσουμε όλα τα ιπτάμενα ψυχικά τέρατα που μας κατατρώνε την ψυχή.

Ο έβδομος άθλος ήταν η σύλληψη του άγριου ταύρου της Κρήτης. Ο ταύρος συμβολίζει τις ασυγκράτητες ανθρώπινες ορμές. Η τιθάσευση του ταύρου είναι η τιθάσευση και ο έλεγχος των ορμών μας, κυρίως των σεξουαλικών ορμών με την ψυχική ρώμη της εγκράτειας, το "μέτρο του άριστου". Σημειωτέον ότι τόσο η καταπίεση των ορμών όσο και το ασυγκράτητο πάθος σε μορφή ακολασίας έχουν δυσάρεστες συνέπειες.


Δαμάζοντας τον υπέρμετρο ενθουσιασμό.

Η αρπαγή των αγρίων αλόγων του Διομήδη ήταν ο όγδοος άθλος του ήρωα Ηρακλή. Τα άλογα γενικά συμβολίζουν τον ανθρώπινο νου. Οι νεαρές φοράδες δείχνουν τη θηλυκή όψη του νου γιατί γεννούν ιδέες ή νοηματικές συλλήψεις θετικές ή αρνητικές. Συμβολίζουν την τάση του ανθρώπου να υιοθετεί σκέψεις που φέρνουν καταστροφή, όταν προέρχονται από τον αχαλιναγώγητο κατώτερο νου που είναι το μαύρο άλογο και δημιουργούν, όταν προέρχονται από τον ανώτερο νου (άσπρο άλογο).

Τα άλογα του Διομήδη συμβολίζουν ότι, όταν υπάρχει υπέρμετρος ενθουσιασμός και ορμητικότητα από τυχόν επιτυχίες της ζωής μας, τότε γεννιέται μια εγωκεντρική ασυγκράτητη αυτοπεποίθηση που εμείς οι ίδιοι πρέπει να τη δαμάσουμε με τη σύνεση της προσωπικότητας μας.

Ο Ευρυσθέας ζητά από τον Ηρακλή να του φέρει την ζώνη της Ιππολύτης, που είναι κόρη του Θεού Άρη και βασίλισσα των Αμαζόνων. Ο Ηρακλής με τη βοήθεια των συντρόφων του νικά τις έφιππες Αμαζόνες της Ιππολύτης, που ήταν υπερδύναμη της εποχής, με μιλιταριστική οργάνωση και δομή εξουσίας. Η ζώνη της Ιππολύτης ήταν το σύμβολο της ισχύος του βασιλείου των Αμαζόνων. Η κατάλυση του Κράτους των Αμαζόνων συμβολίζει την κατάργηση της Μητριαρχίας, όχι μόνο στις Αμαζόνες, αλλά και σε άλλους λαούς.

Η ζώνη της Ιππολύτης, σύμβολο μητριαρχικής εξουσίας, είναι το γκρέμισμα της αυταρχικής γυναικοκρατίας.

Τα βόδια του Γηρυόνη ζητά ο Ευρυσθέας από τον Ηρακλή να του φέρει, που τα φύλαγε ο Όρθρος, ένα φοβερό σκυλί-τέρας. Ο Γηρυόνης, ένας γίγαντας με τρία κορμιά και τρία κεφάλια, ζούσε σ' ένα νησί στη δυτική ακτή του Ωκεανού. Τα κόκκινα βόδια του Γηρυόνη συμβολίζουν τις κρυμμένες υλικές επιθυμίες μας που θέλουμε πάση θυσία να πραγματοποιήσουμε και να κατακτήσουμε, αδιαφορώντας για τις ανάγκες του πνεύματος και της ψυχής μας…

Είναι ο πρώην αστερισμός των Ιχθύων. Μια νεφελώδης περίοδος της ανθρώπινης ιστορίας με λιγοστές αναλαμπές φωτός και με τεχνολογικά επιτεύγματα που υπηρέτησαν τις σκοτεινές δυνάμεις του κακού με κατακτητικούς πολέμους, υποδουλώσεις λαών και ανθρώπων, καταστροφές πολιτισμών και καταστροφές στο περιβάλλον του πλανήτη μας με παγκόσμιους πολέμους που στόχευαν στην κατάκτηση της ύλης και των αγαθών της.

Η αρπαγή των μήλων των Εσπερίδων ήταν ο ενδέκατος άθλος του Ηρακλή. Οι Εσπερίδες ήταν νύμφες που έμεναν στον κήπο των Θεών για να φυλάνε τα χρυσά μήλα μαζί με τον Δράκοντα και βρίσκονταν στο μέρος Ερύθεια, όπου τα είχε χαρίσει η Γαία στους γάμους του Δία και της Ήρας. Τα μήλα γενικά συμβολίζουν τη γνώση. Τα χρυσά μήλα είναι η ανώτερη γνώση της σοφίας, η Αλήθεια που ολοκληρώνει τον άνθρωπο. Πολλοί λίγοι όμως μπορούν να την πάρουν και είναι αυτοί που έχουν ηρωική ψυχή (Ηρακλής), αποκοιμίζοντας το δράκοντα χωρίς να τον σκοτώνουν. Η γνώση αυτή των «παγχρύσεων μήλων» μεταβιβάζει τις θείες ιδιότητες της στον ηρωικό άνθρωπο (φιλ. Αλτάνη). Ο δράκων/όφις και οι νύμφες είναι οι άγρυπνοι φύλακες της γνώσης που δεν επιτρέπουν στους κακόβουλους θηρευτές να την αρπάξουν και να τη χρησιμοποιήσουν εις βάρος της ανθρωπότητας.





Το πυρ που έδωσε ο Προμηθέας σε κάποιους ανθρώπους με Kρόνιες αντιλήψεις δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά η απαγορευμένη γνώση. Υψηλή τεχνολογία και υπερόπλα που χρησιμοποίησαν εις βάρος άλλων ανθρώπων σε παλαιότερες εποχές με βιβλικές καταστροφές, αλλά που τα χρησιμοποιούν και σήμερα κακόβουλοι απόγονοί τους. Γι' αυτό τον λόγο ο Προμηθέας τιμωρήθηκε σκληρά από τον Δία.

Ο κέρβερος και η κάθαρση. Δεν αλλάζει ο κόσμος, αν δεν αλλάξουμε εμείς .

Ο δωδέκατος άθλος του Ηρακλή ήταν ο φοβερός Κέρβερος του Άδη, ένας τρικέφαλος σκύλος που φύλαγε τις Πύλες του Κάτω Κόσμου. Ο Κέρβερος είναι το τερατόμορφο θεριό που έχουμε μέσα μας, κρατά φυλακισμένη την ψυχή μας στο σκοτάδι (Άδης) και δεν της επιτρέπει να απελευθερωθεί. Ο Ηρακλής, η ένδοξη και γενναία ψυχή, αιχμαλωτίζει τον Κέρβερο με τη βοήθεια της Αθηνάς, δηλ. με τη σοφία της γνώσης, και έτσι όταν ο Κέρβερος βγαίνει έξω από τον Άδη, πεθαίνει.

Το κατέβασμα του Ηρακλή στον κάτω κόσμο συμβολίζει τη μύηση του ήρωα. Γίνεται λοιπόν μύστης των ιερών μυστηρίων, εφόσον έχει περάσει όλες τις δοκιμασίες για να βρεθεί στην πνευματική Ακρόπολη της ιερής γνώσης με το "Γνώθι σ' αυτόν".

Κατά αυτόν τον τρόπο, με το δελφικό αυτό γνωμικό, ο άνθρωπος από την άγνοια περνάει στην ηθική γνώση, επιτυγχάνοντας την πνευματική εξέλιξή του και την ψυχική του κάθαρση, που τον οδηγούν στη λύτρωση και τελικά στη θέωσή του.





Είναι η κορυφαία επανάσταση που μπορούμε να πετύχουμε σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε με τη μεγαλειώδη νίκη επί του εαυτού μας: η επανάσταση της συνείδησής μας! Αλλάζοντας εμείς οι ίδιοι τον (κακό) εαυτό μας, θα αλλάξουν έστω και σταδιακά οι γύρω μας. Μεγάλο λάθος και εσφαλμένη προσπάθεια, όταν προσπαθούμε να κάνουμε το αντίθετο! Δεν αλλάζει ο κόσμος μας, εάν εμείς οι ίδιοι δεν προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας.

Ο Ηρακλής, με τη βοήθεια της σωματικής του ρώμης και της βιωματικής γνώσης που αποκτά από τα ταξίδια-εντολές, πετυχαίνει την ψυχική του κάθαρση, λυτρώνοντας έτσι την ψυχή του από όλους εκείνους τους πειρασμούς και τις αλυσίδες που τον κρατούσαν δέσμιο μέσα στο σπήλαιο του μύθου του Πλάτωνα. Δικαίως λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι είναι το τέλειο σύμβολο του ανθρώπινου προτύπου και όχι εκείνων των ευτελών προτύπων που προβάλλονται εδώ και κάποια χρόνια από κανάλια της TV. Μπορεί να μην κατορθώσουμε να πετύχουμε τη σωματική του υπεροχή, αλλά σίγουρα μπορούμε, αν θέλουμε, να επιτύχουμε κάτι από την πνευματική και ψυχική του ευρωστία.

Σε αυτούς τους πολύ δύσκολους καιρούς που ζούμε, που όλα στην Ελλάδα πωλούνται και αγοράζονται, ας ασχοληθούμε επιτέλους σοβαρά όχι με τα ΔΑΝΕΙΚΑ, αλλά με τα ΙΔΑΝΙΚΑ της φυλής μας, εάν θέλουμε να επιβιώσουμε ως έθνος!

Υπ' όψιν ότι «ο γενναίος πεθαίνει μια φορά, ενώ ο δειλός κάθε μέρα».

Πήγαινε: στην Αρχή της Σελίδας

Αλλα μυθικα κατορθωματα του Ηρακλη

Εκτός από τους άθλους, ο Ηρακλής πραγματοποίησε κι άλλα μυθικά κατορθώματα, όπως:

Πήρε μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία κι ελευθέρωσε την Ησιόνη, κόρη του Τρώα βασιλιά Λαομέδοντα, από ένα θαλάσσιο τέρας. Δεν συνέχισε όμως μέχρι τέλους την εκστρατεία.

Στη Λιβύη νίκησε τον γίγαντα Ανταίο, γιο του Ποσειδώνα και της Γης, ο οποίος ήταν πολύ δυνατός, επειδή έπαιρνε δύναμη πατώντας στη Γη, το κορμί της μητέρας του. Ο Ηρακλής, καταλαβαίνοντας σε τι οφειλόταν η δύναμή του, τον σήκωσε στον αέρα με τα δυνατά μπράτσα του και τον έπνιξε χωρίς δυσκολία.





Ύστερα από αυτό το κατόρθωμα, ο Ηρακλής, κουρασμένος, έπεσε να κοιμηθεί. Τότε οι Πυγμαίοι, ένας λαός νάνων, τον αλυσόδεσαν και τον κάρφωσαν στη γη. Όταν ξύπνησε ο Ηρακλής, τινάχτηκε επάνω κι αρπάζοντάς τους στη χούφτα του, τους τύλιξε όλους στο τομάρι του λέοντα της Νεμέας που φορούσε.

Ο Ηρακλής ελευθέρωσε ακόμα και τον Προμηθέα, που τον είχε δέσει ο Δίας στον Καύκασο για να τον τιμωρήσει επειδή είχε χαρίσει στους ανθρώπους το μυστικό της φωτιάς και σκότωσε τον αετό που έτρωγε το συκώτι του Τιτάνα.

Αυτός έφερε την Άλκηστη από τον Άδη, αφού πάλεψε με τον Χάρο και την ελευθέρωσε. Η Άλκηστη ήταν γυναίκα του βασιλιά των Φερών Αδμήτου, η οποία, για να σώσει τον άντρα της, δέχτηκε να πεθάνει αντί γι' αυτόν. Ο Ηρακλής έτυχε να περνά εκείνες τις μέρες από τις Φερές και πέρασε να επισκεφτεί τον φίλο του τον βασιλιά. Μαθαίνοντας τη μεγάλη συμφορά που είχε βρει το παλάτι του, έτρεξε και, προλαβαίνοντας τον Χάρο, πάλεψε μαζί του κι έφερε στη ζωή ξανά την όμορφη Άλκηστη.

Ο Ηρακλής σκότωσε, ακόμα, για να απαλλάξει τους ανθρώπους από την τυραννία, τον αιμοβόρο τύραννο της Αιγύπτου Βούσιρι.

Ελευθέρωσε τον Θησέα από τη φυλακή του βασιλιά των Μολοσσών στην Ήπειρο.

Το τελευταίο κατόρθωμα του Ηρακλή ήταν ο φόνος του κενταύρου Νέσσου, ο οποίος προσπάθησε να κλέψει τη γυναίκα του ήρωα, την όμορφη Διηάνειρα.

Πήγαινε: στην Αρχή της Σελίδας

Δηιάνειρα

Μυθικό πρόσωπο, θυγατέρα του Οινέα και της Αλθαίας, αδελφή του Μελέαγρου και σύζυγος του Ηρακλή. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Ηρακλής είχε υποσχεθεί στον αδελφό της Μελέαγρο, που τον είχε συναντήσει στον Κάτω Κόσμο, ότι θα την πάρει ως σύζυγό του. Για την πραγματοποίηση της υπόσχεσης αυτής, ο Ηρακλής χρειάστηκε να παλέψει με τον αθάνατο Αχελώο, ο οποίος μεταμορφωνόταν σε φίδι, ταύρο ή άνθρωπο με κεφάλι ταύρου. Μετά τον γάμο της με τον Ηρακλή, η Διηάνειρα ακολούθησε το σύζυγό της στους αγώνες του εναντίον των Δρυόπων, των Λαπίθων και του Κύκνου.


Η Δηιάνειρα και ο θάνατος του Ηρακλή

Μια φορά, ο Ηρακλής και η Δηιάνειρα ήθελαν να περάσουν ένα ποτάμι. Ο Κένταυρος Νέσσος έκανε τον περαματάρη, αλλά μπορούσε να μεταφέρει στη ράχη του έναν άνθρωπο κάθε φορά. Πέρασε λοιπόν πρώτα τον Ηρακλή, και μετά επέστρεψε στην άλλη όχθη και πήρε στη ράχη του και τη Δηιάνειρα. Τότε όμως προσπάθησε είτε να την απαγάγει, είτε (σύμφωνα με άλλη εκδοχή) να τη βιάσει. Ο Ηρακλής, βλέποντάς τους από την άλλη όχθη του ποταμού, σημάδεψε καλά και τραυμάτισε καίρια τον Νέσσο με ένα βέλος του (κατά μια εκδοχή τον σκότωσε χτυπώντας τον με το ρόπαλό του). Ο Νέσσος, πεθαίνοντας, έδωσε μια ποσότητα από το αίμα του (κατ' άλλους ανάμικτο και με το σπέρμα του) στη Δηιάνειρα λέγοντάς της πως, όταν την απιστήσει κάποτε ο Ηρακλής, θα τον ξανάφερνε κοντά της αλείφοντας τον χιτώνα του με αυτό.





Μετά από χρόνια λοιπόν, όταν η Δηιάνειρα υποπτεύθηκε ότι ο Ηρακλής ερωτεύθηκε την Ιόλη, άλειψε με το αίμα του Κενταύρου τον χιτώνα του. Ο Ηρακλής, φορώντας τον, καταλήφθηκε μετά από λίγο από τρομερούς πόνους και στην απόγνωσή του συγκέντρωσε ξύλα στην κορυφή του όρους Οίτη και παρακάλεσε τον Φιλοκτήτη να ανάψει πυρά, πάνω στην οποία ανέβηκε και κάηκε. (Μέχρι σήμερα, η υψηλότερη κορυφή της Οίτης ονομάζεται «Πυρά».) Η Δηιάνειρα, μαθαίνοντας το γεγονός αυτό, αυτοκτόνησε. Ο τάφος της βρισκόταν στους πρόποδες της Οίτης, κοντά στην Ηράκλεια ή, σύμφωνα με άλλη παράδοση, στο Άργος.

Άλλη μυθολογική παράδοση αναφέρει ότι η Δηιάνειρα ήταν κόρη του βασιλιά της Ωλένου Δεξαμενού, στην αυλή του οποίου φιλοξενήθηκε ο Ηρακλής ύστερα από τον άθλο της κόπρου του Αυγεία. Εκεί την ερωτεύθηκε και την παντρεύτηκε, αφού σκότωσε τον Κένταυρο και τους αδελφούς του.

Πήγαινε: στην Αρχή της Σελίδας

Ηρακλείδες τα Παιδιά του Ηρακλή και οι απόγονοί τους

H γενιά των Ηρακλειδών

Στο Άργος θα βρούμε τις ρίζες του Ηρακλέους του οποίου οι απόγονοι θα κατακτήσουν και θα τιμωρήσουν σκληρά τους Αργείους. Και γιατί έγινε αυτό, φαίνεται από την γέννηση ακόμη του Ηρακλέους. Η ρίζα λοιπόν της γενιάς των Ηρακλειδών ξεκινά από τον Περσέα, τον γιό της Δανάης και εγγονό του βασιλιά του Άργους Ακρισίου.

Ο ήρωας αυτός διογενής, όταν έφτιαξε τις Μυκήνες γέννησε εκεί από την Ανδρομέδα έξη παιδιά. Τον Αλκαίο, τον Σθένελο, τον Έλειο, τον Μήστορα, τον Ηλεκτρίωνα και μια κόρη την Γοργοφόνη. Ο Ηλεκτρίων που ήταν βασιλιάς στις Μυκήνες πήρε γυναίκα την ανηψιά του Αναξώ και γέννησε εννέα παιδιά.

Μεταξύ αυτών και η Αλκμήνη η μητέρα του Ηρακλέους. Αυτήν παντρεύεται ο Αμφιτρύων ο οποίος από λάθος σκοτώνει τον πατέρα της Ηλεκτρίωνα και γίνεται βασιλιάς των Μυκηνών.

Εδώ γεννιέται ο Ηρακλής εκ του Διός, όταν ο Αμφιτρύων λείπει σε πόλεμο. Ο Ηρακλής έκανε πολλά παιδιά από πολλές γυναίκες αναλυτικά θα τα δούμε στο ιδιαίτερο σε αυτόν κεφάλαιο. Οι γιοί λοιπόν του Ηρακλή που λεγόντουσαν Ηρακλείδες, μαζί με την γιαγιά τους Αλκμήνη τον θείο τους Λυκίμνιο τον οποίο είχε αποκτήσει ο Ηλεκτρίων από μια γυναίκα εκ Φρυγίας την Μιδεία και ο Ιόλαος ο σύντροφος σε πολλά κατορθώματα και φίλος του Ηρακλή έμειναν στην Τραχινία ( πόλη της Θεσσαλικής Φθιώτιδας) μετά τον θάνατο του ήρωα. Και οι σύμμαχοι που είχε ως στράτευμα φτιάξει ο Ηρακλής και αποτελείτο από Αρκάδες και Δωριείς έμειναν πιστοί στους Ηρακλείδες.

Όταν ο γιός του ημίθεου εκ της Δηιάνειρας Ύλλος μεγάλωσε όπως και κάποια ακόμη από τα παιδιά του, ο Ευρυσθέας που ήταν ακόμη βασιλιάς της Τίρυνθας, φοβήθηκε πως θα συνεχιζόταν ο πόλεμος που είχε ανοίξει ο Ηρακλής και από τους απογόνους του. Γι’ αυτό και μήνυσε στον Κήυκα τον βασιλιά της Τραχινίας ο οποίος φιλοξενούσε τα παιδιά του Ηρακλή, πως αν δεν τους διώξει θα του έκανε πόλεμο. Και όπως ήταν ο Ευρυσθέας τότε ο πιο δυνατός βασιλιάς της Ελλαδικής ο Κήυκας φοβήθηκε.

Για τον Κήυκα και την σύζυγό του Αλκυόνη πληροφορούμαστε από την προϊστορία πως είχαν την συνήθεια να αποκαλούν ο μεν Κήυξ την γυναίκα του Ήρα η δε Αλκυόνη εκείνον Δία. Γι’ αυτή τους την απρέπεια και ασέβεια προς τον Δία και την Ήρα τιμωρήθηκαν απ’ τον πατέρα των Θεών τε θνητών, Δία, ο οποίος τους μεταμόρφωσε σε πουλιά. Και τον μεν Κήυκα έκανε γλάρο την δε Αλκυόνη στο γνωστό πουλί Αλκυών.

Ο Κήυξ λοιπόν φοβούμενος το μένος του Ευρυσθέα συμβουλεύει τους Ηρακλείδες να πάνε στην Αττική στον βασιλιά Θησέα. Πήγαν λοιπόν στην Αθήνα και κάθισαν ικέτες στον βωμό του Ελαίου. Πραγματικά οι Αθηναίοι τους δέχτηκαν και τους έδωσαν τον Τρικόρινθο ( ή Τρικόρυθος, δήμος της Αττικής που ανήκε αρχικά στην Αιαντίδα φυλή, από δε το 146 π. Χ. στην Αδριανίδα.





Μαζί με άλλες αττικές πόλεις αποτελούσε την Τετράπολη και βρισκόταν ανατολικά της Οινόης και βορειοανατολικά του Μαραθώνα) να κατοικήσουν, δεχόμενοι ακόμη και τον αγώνα τους κατά του Ευρυσθέα τον οποίο απέδειξαν πως καθόλου δεν τον φοβόντουσαν παρά τις απειλές και την δύναμή του. Το θάρρος αυτό των Αθηναίων πήγαζε από την βοήθεια που πίστευαν πως τους παρείχε ο Ξένιος Δίας και όλοι οι Θεοί βεβαίως και ήρωες τους.

Τότε μάλιστα λέγεται πως θυσιάσθηκε και η Μακαρία κόρη του Ηρακλή, και προς τιμή της ονομάσθηκε μια πηγή στον Μαραθώνα « Μακαρία Πηγή». Μετά από αυτή την κίνηση των Αθηναίων φυσικό ήταν το μένος του Ευρυσθέα ο οποίος μάλιστα εκστράτευσε εναντίον τους μαζί με τους γιούς του.

Οι Αθηναίοι τότε τον αντιμετώπισαν μαζί με τους Ηρακλείδες με αρχηγούς τον Ύλλο, Ιόλαο και από πλευράς Αθηναίων στρατηγός ήταν ο Θησέας ή ο γιός του. Στην μάχη που ακολούθησε και ήταν σφοδρότατη οι Ηρακλείδες με τους Αθηναίους επικράτησαν κατά κράτος και σκότωσαν όλους τους γιούς του Ευρυσθέα ο οποίος υποχωρώντας κυνηγήθηκε από τον Ιόλαο που τον έπιασε κοντά στα Μέγαρα στις Σκιρωνίδες πέτρες και του έκοψε το κεφάλι. Στην συνέχεια έφερε το κεφάλι του ως τρόπαιο και το έδωσε στην Αλκμήνη η οποία του έβγαλε τα μάτια!!! Έτσι κυριεύτηκε ολόκληρη η Πελοπόννησος από τους Ηρακλείδες.

Όμως ένας τρομερός λοιμός έπεσε στην Πελοπόννησο και τότε είπαν πως αυτό συμβαίνει επειδή οι γιοί του Ηρακλή ήρθαν πριν από τον χρόνο που έπρεπε να έρθουν. Αναγκάστηκαν λοιπόν να γυρίσουν πάλι πίσω στην Αττική και επέστρεψαν στον Μαραθώνα όπου και παρέμειναν.

Τότε ο Ύλλος ο αξιότερος όλων των γιών του Ηρακλή, εκτελώντας την πατρική επιθυμία πήρε γυναίκα του την Ιόλη και κατέστρωνε σχέδια πώς θα οργανώσει την κάθοδο στην Πελοπόννησο. Πήγε λοιπόν στο Μαντείο των Δελφών όπου ο χρησμός του είπε ότι τότε θα ήταν έτοιμος όταν θα ερχόταν ο τρίτος καρπός. Παρερμηνεύοντας όμως τον χρησμό ο Ύλλος νόμισε πως αναφερόταν στον τρίτο χρόνο και πραγματικά μετά από μια τριετία έκανε την εκστρατεία με αποτέλεσμα να τον νικήσει ο Τισαμενός απόγονος του οίκου των Τανταλιδών, βασιλιάς ολοκλήρου του Βασιλείου του Άργους.

Πέρασαν τα χρόνια και πέθανε ο Ύλλος και τα παιδιά Αριστόμαχου, που τον είχε σκοτώσει ο Τισαμενός, εγγονού του Ύλλου από τον γιό του Αριδαίο ή Κλεοδαίο, πήγαν στο Μαντείο να πάρουν πάλι χρησμό. Όταν ο χρησμός επανελήφθη ακριβώς ο ίδιος εκείνοι εξεπλάγησαν και νόμισαν πως τους κορόϊδευε η Πυθία. Και στην παρατήρηση που έκαναν πήραν την απάντηση πως εκείνοι είχαν παραφράσει τον χρησμό και όταν γίνεται λόγος για τρίτο καρπό εννοείται η Τρίτη γενιά και όχι ο τρίτος χρόνος!

Μάλιστα τους υπεδείχθη και ο τρόπος που θα το κάνουν : « Νικην σοι φαίνουσι Θεοί δι’ οδοίο στενύγρων», δηλαδή με στόλο να περάσουν και έτσι δοκίμασαν από τον Ισθμό, όμως έπαθαν μεγάλη ζημιά. Πήγαν ξανά στο Μαντείο και πήραν τον χρησμό που διευκρίνιζε: « Ου κατά γην λέγω στενύγρη αλλά την ευρυγαστέρα».

Έτσι ο Τήμενος, γιός του Αριστόμαχου, πήγε στην Ναύπακτο και έφτιαξε πλοία. Μάλιστα από αυτό πήρε και η πόλη το όνομά της Ναύπακτος από το ναυπηγείν. Όταν όμως γίνονταν αυτά ο Αριστόδημος ένας από τους γιούς του Αριστόμαχου σκοτώθηκε, μάλλον από τον γιό του Πυλάδη ή από κεραυνό. Ακόμη ένα τραγικό γεγονός συνέβη με τον θάνατο του μάντη Κάρνου με αποτέλεσμα να διαλυθεί το στράτευμα.

Στο νέο χρησμό που πήρε ο Τήμενος του υπαγορεύφθη να στείλει εξορία τον φονιά του Κάρνου τον Ιππότη γιό του Φύλαντα του Αντιόχου γιού του Ηρακλή και να πάρει για οδηγό τον τριόφθαλμο Όξυλο. Έτσι λοιπόν εισέβαλαν στην Πελοπόννησο τόσο από ξηράς όσο και από θαλάσσης και την κατέλαβαν σκοτώνοντας και τον Τισαμενό. Τώρα κάτοχοι της Πελοποννήσου οι Ηρακλείδες την μοιράζουν σε τρία μέρη. Στο Άργος, την Λακεδαίμονα και την Μεσσηνία. Βασιλείς στα βασίλεια αυτά οι γιοί του Ύλλου.

Με κλήρωση λοιπόν έλαβαν ο Τήμενος το Άργος, τα παιδιά του Αριστόδημου την Λακεδαίμονα και ο Κρεσφόντης, γιός και αυτός του Αριστόμαχου, την Μεσσηνία, μάλλον με δόλο, όπως λέει στην Ωγυγία ο Σταγειρίτης. Και έγινε αυτό ως εξής. Ο Κρεσφόντης έβαλε ως κλήρο ένα σβώλο χωμάτινο ο οποίος διαλύθηκε στο νερό όπου είχαν βάλει οι υπόλοιποι τους κλήρους τους και κληρώθηκαν πρώτοι. Έτσι αυτός που υποτίθεται πως είχε μείνει τελευταίος έπαιρνε την Μεσσηνία.

Μετά έκτισαν βωμούς προς τιμή του πατρώου Διός και έκαναν θυσία. Αλλά βρήκαν στους βωμούς τρία σημάδια που προμάντευαν κάτι. Ήταν δε αυτά τα σημάδια τα εξής: στο βωμό των Αργείων βρήκαν έναν βάτραχο, σ’ αυτό τον Λακεδαιμονίων έναν δράκο και στων Μεσσηνίων μια αλεπού. Είπαν τότε οι Μάντεις ότι οι Αργείοι δεν πρέπει να εκστρατεύσουν έξω από την χώρα τους πλέον. Οι Λακεδαιμόνιοι θα είναι γενναίοι, ανδρείοι και τολμηροί στις εκστρατείες και οι Μεσσήνιοι πανούργοι.

Ο Τήμενος λοιπόν βασιλιάς του Άργους πλέον, είχε τρείς γιούς τον Αγέλαο, Ευρύπολο και Καλλία. Ή όπως αλλού αναφέρονται ως παιδιά του οι Κεισός, Κερύνης, Φάλκης, Αγραίος και ένα κορίτσι η Υρνηθώ. Αυτήν πήρε γυναίκα του ο Δηϊφίντης γιός του Αντιμάχου γιού του Θρασυάνορα που ήταν παιδί του Κτησίππου του Ηρακλή από την Δηϊάνειρα.

Τον Δηϊφόντη τον είχε στρατηγό ο Τήμενος και τον εκτιμούσε ιδιαιτέρως και είχε δείξει την προτίμησή του στην διαδοχή του βασιλείου του Άργους. Του είχε δώσει την εξουσία της Επιδαύρου. Αλλά τα παιδιά του Τημένου, επαναστάτησαν και με την βοήθεια των κατοίκων της Τιτάνης μια μικρή πόλη της Κορίνθου που ανήκε στην Σικυωνία, σκότωσαν τον Τήμενο αλλά ο στρατός τους ήθελε βασιλιά τους τον Δηϊφόντη και την Υρνηθώ.

Εκείνοι τότε ήρθαν στην Επίδαυρο να πάρουν την Υρνηθώ και να λύσουν την συγγένεια με τον Δηϊφόντη. Την πήραν λοιπόν έξω από την πόλη και της είπαν πολλά άσχημα για τον άνδρα της και της ζήτησαν να τον αφήσει και να γυρίσει στο Άργος. Τότε εκείνη τους απάντησε πως ο Δηϊφόντης είναι άξιος άνθρωπος έντιμος ισάξιος του πατέρα της Τημένου και φυσικά άνδρας της.

Απεναντίας χαρακτήρισε τα αδέρφια της πατροκτόνους και ανάξιοι να ονομάζονται παιδιά του Τημένου. Χωρίς διόλου να πτοηθούν από την αντίδραση και τα λόγια της αδερφής τους, εκείνοι την άρπαξαν και με βία την έβαλαν πάνω στην άμαξα πηγαίνοντάς την στο Άργος. Όμως ο Δηϊφόντης μαζί με τους Επιδαυρίους τους κατεδίωξε και σκότωσε τον Κερύνη. Τον δε Φάλκη επειδή κρατούσε στην αγκαλιά του την έγκυο Υρνηθώ απέφυγε να τον τοξεύσει αλλά προσπάθησε να πάρει πίσω την Υρνηθώ μέσα από τα χέρια του.

Ο Φάλκης όμως κρατώντας όλο και πιο σφικτά την αδερφή του της επέφερε θανατηφόρο σφίξιμο και στην συνέχεια κατάφερε να ξεφύγει. Ο Δηϊφόντης έθαψε στο σημείο εκείνο την γυναίκα του το οποίο ονομάσθηκε Υρνήθιον χωρίον. Έκτισε και Ηρώο προς τιμή της.Την βασιλεία τώρα του Άργους αναλαμβάνει ο Κείσος ο μεγαλύτερος γιός του Τημένου, αλλά οι Αργείοι δεν ήταν διόλου ευχαριστημένοι πλέον από αυτού του είδους την μοναρχία έως την στιγμή που επί του Μέλτα γιού του Λακήδα απογόνου του Μήδωνα από το γένος του Τημένου, έπαυσαν το είδος αυτό εξουσίας. Αυτός ήταν και ο τελευταίος βασιλιάς του Άργους αφού το 650 π. Χ. οι Αργείοι όπως αναφέραμε έβαλαν τέλος στον θεσμό της Βασιλείας.

Πήγαινε: στην Αρχή της Σελίδας

ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ, Η ΓΙΓΑΝΤΟΜΑΧΙΑ ΚΑΙ Ο ΗΡΑΚΛΗΣ

Οι Γίγαντες γεννήθηκαν από το σώμα της Γης όταν έσταξε πάνω του αίμα από την πληγή του Ουρανού μετά τον ακρωτηριασμό του από τον Κρόνο. Με τον ίδιο τρόπο γεννήθηκαν και οι Ερινύες και οι Μέλιες Νύμφες.

Οι Γίγαντες ήταν όντα τρομακτικά και υπερφυσικά. Είχαν μορφή ανθρώπου μα ήταν τρομεροί στην όψη, πελώριοι στο ανάστημα και ακαταμάχητοι στη δύναμη. Το σώμα τους ήταν φολιδωτό και κατέληγε σε ουρά σαύρας.

Είχαν πυκνά μαλλιά και μακριά γένια. Στα τριχωτά χέρια τους κρατούσαν μακριά και λαμπερά ακόντια. Μολονότι είχαν θεϊκή καταγωγή ήταν θνητοί ή τουλάχιστον για να σκοτωθούν έπρεπε να χτυπηθούν ταυτόχρονα από ένα θεό και ένα θνητό.

Άλλες παραδόσεις έλεγαν ότι κάποιοι από τους Γίγαντες ήταν αθάνατοι όσο πατούσαν στο έδαφος όπου είχαν γεννηθεί. Επικρατέστερο μέρος για τη γέννησή τους είναι η Παλλήνη της Χαλκιδικής, μια περιοχή εξαιρετικά άγρια.

Οι Γίγαντες ήταν πολύ περισσότεροι από τους Τιτάνες, τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες. Υπολογίζονται γύρω στους εκατό. Κατοικούσαν στις δυτικές ακτές του Ωκεανού όπου συχνά τους επισκέπτονταν οι θεοί και έπαιρναν μέρος στα συμπόσιά τους.

Αυτό γινόταν στις γιορτές όταν οι Γίγαντες πρόσφεραν εκατόμβες. Ακόμα και στο δρόμο, όταν τους συναντούσαν οι θεοί, πήγαιναν μαζί τους. Η δύναμη των Γιγάντων ήταν αφάνταστη. Μπορούσαν να ξεκολλούν με ευκολία βράχους ολόκληρους και να τους εκσφενδονίζουν μακριά.

Η Γη ήταν οργισμένη από την τύχη που είχαν οι Τιτάνες μετά το τέλος της Τιτανομαχίας. Μολονότι είχε βοηθήσει τον εγγονό της με κάθε τρόπο για να επικρατήσει, δεν άντεχε να βλέπει τους γιους και τις κόρες της φυλακισμένους στα Τάρταρα.





Έτσι, όταν είδε την τεράστια δύναμη που είχαν οι Γίγαντες, τους ξεσήκωσε σε πόλεμο εναντίον των Ολυμπίων. Ο Δίας και τα αδέρφια του έπρεπε να περάσουν άλλη μια δοκιμασία. Ξέσπασε μια τρομερή μάχη που έμεινε γνωστή με το όνομα Γιγαντομαχία.

Η επίθεση των Γιγάντων μάλιστα έγινε χωρίς καμιά προειδοποίηση. Ξαφνικά οι θεοί του Ολύμπου δέχτηκαν βροχή από βράχους, αναμμένους δαυλούς και ολόκληρα φλεγόμενα δέντρα.

Οι Γίγαντες ξερίζωναν τα βουνά και τα τοποθετούσαν το ένα πάνω στο άλλο για να σκαρφαλώσουν στην ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, εκεί όπου ήταν χτισμένα τα θεϊκά παλάτια. Η Γη και ο Ουρανός αναστατώθηκαν. Έγινε σωστή κοσμοχαλασιά: στεριές βούλιαζαν και ποτάμια άλλαζαν πορείες. Οι οροσειρές τραντάζονταν συθέμελα και σαν φύλλα δέντρων έτρεμαν ο Όλυμπος, η Όσσα, το Πήλιο, η Πίνδος, το Παγγαίο και ο Άθως.

Οι θεοί του Ολύμπου ζώστηκαν τα άρματα και ετοιμάστηκαν για πόλεμο. Αρχηγός στο θεϊκό στρατόπεδο ήταν ο Δίας, οπλισμένος όχι μόνο με την αστραπή και τον κεραυνό, όπως στην Τιτανομαχία, αλλά και με την αιγίδα, το δέρμα κατσίκας που είχε πάνω το κεφάλι της Γοργόνας. Η τρομερή μορφή της έσπερνε τον πανικό ή απολίθωνε όποιον την αντίκριζε.

Πλάι του πιστή σύμμαχος η κόρη του η Αθηνά, η θεά των μαχών, που μόλις είχε γεννηθεί πάνοπλη από το τεράστιο κεφάλι του. Φορώντας την πανοπλία της και με το γοργώνειο στο στήθος πολέμησε καλύτερα και από άντρας. Γι' αυτό ο Ζευς (Δίας) ονομάστηκε γιγαντοφόνης και γιγαντολέτωρ και η Αθηνά προσονομάστηκε γιγαντολέτειρα, δηλαδή αυτοί που σκότωσαν τους Γίγαντες.

Παραστάτες του Δία ήταν η Νίκη και η φοβερή μάνα της η Στύγα. Πρωτοπαλίκαρά του ήταν ο Ποσειδώνας, ο Απόλλωνας και ο Ήφαιστος ,που σε κάποια στιγμή που είδε κουρασμένο τον Ήλιο τον πήρε πάνω στο δικό του άρμα. Μα και οι θεές πρόσφεραν με κάθε τρόπο τη βοήθειά τους, η Ήρα, η Αφροδίτη, η Άρτεμη, η Εκάτη και οι Μοίρες. Μόνο η Δήμητρα δε συμμετείχε στον αγώνα αυτόν γιατί είχε ιδιαίτερη συγγένεια με τη Γη, προστάτευε τους καρπούς που φύτρωναν στο ιερό της χώμα.

Καθένας θεός και καθεμιά θεά σκότωσαν έναν ή περισσότερους από τους Γίγαντες που οι πιο γνωστοί ήταν ο Πορφυρίωνας, ο Αλκυονέας, ο Εγκέλαδος, ο Εφιάλτης, ο Εύρυτος, ο Κλυτίας, ο Πολυβώτης, ο Πάλλας, ο Ιππόλυτος, ο Γρατίωνας, ο Άγριος και ο Θέωνας.

Ο πόλεμος κρατούσε πολύ καιρό μα με κανέναν τρόπο οι Ολύμπιοι δεν μπορούσαν να νικήσουν. Τότε η Αθηνά έμαθε τον πανάρχαιο χρησμό που έλεγε πως οι Γίγαντες θα χαθούν μόνο αν κάποιοι θνητοί πολεμήσουν στο πλάι των αθανάτων. Μόλις το άκουσε ο Δίας έστειλε την Αθηνά να φωνάξει δυο θνητούς γιους του, τον Ηρακλή τον οποίο είχε αποκτήσει με την Αλκμήνη και τον Διόνυσο που τον γέννησε με τη Σεμέλη.Η Γη αμέσως άρχισε να ψάχνει ένα μαγικό βοτάνι που θα έκανε ατρόμητους τους Γίγαντες από τα βέλη των θνητών.

Ο Δίας για να την καθυστερήσει απαγόρευσε στον Ήλιο, τη Σελήνη και την Αυγή να ανατείλουν. Έτσι, επικράτησε για πολλές μέρες σκοτάδι μέχρι που ο Δίας βρήκε πρώτος το μαγικό βοτάνι και το κατέστρεψε. Έτσι η πορεία προς τη νίκη ξεκίνησε.





Σε λίγο κατέφθασε ο Ηρακλής που υπήρξε ο πολυτιμότερος σύμμαχος της Αθηνάς σ' αυτόν τον αγώνα και με τα βέλη του σκότωσε πάρα πολλούς Γίγαντες. Μάλιστα, επειδή ήταν γιος του Δία, μπορούσε όταν κουραζόταν από την πολύωρη μάχη, ν' ανεβαίνει στο άρμα του θεϊκού πατέρα του.

Ο Διόνυσος ήρθε με τη συνοδεία του, τους Σάτυρους και τους Κορύβαντες, καβάλα πάνω σε γαϊδούρια που με τους κρότους και τα γκαρίσματά τους πολλές φορές τρόμαζαν τους Γίγαντες. Ένα άλλο όπλο του Διόνυσου ήταν και ο θύρσος, το σύμβολό του, ένα μακρύ ραβδί στολισμένο με κισσό.

Οι δυο γιοι του Δία για τη γενναιότητα και το θάρρος που έδειξαν στη Γιγαντομαχία ανταμείφθηκαν και έγιναν αθάνατοι.

Οι αρχαίοι μυθογράφοι ασχολήθηκαν με τη Γιγαντομαχία και μέσα από τα έργα τους μας περιγράφουν πολλές σημαντικές σκηνές της.Ο Ηρακλής χτύπησε πρώτα με το τόξο του τον Αλκυονέα. Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος από τους Γίγαντες και σύμφωνα με μια παράδοση, ο αρχηγός τους.

Ο Αλκυονέας έπεσε κάτω με τρομερό κρότο. Αλλά τη στιγμή που ο ήρωας πανηγύριζε για την επιτυχία του, τον είδε να σηκώνεται πάλι υψώνοντας απειλητικά το τεράστιο κορμί του.Ήταν μάλιστα έτοιμος να εκτοξεύσει στον Ηρακλή έναν τεράστιο βράχο που βρισκόταν δίπλα του.

Ευτυχώς η Αθηνά κατάφερε να τον εμποδίσει. Μετά εξήγησε στον Ηρακλή που ακόμη δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του, ότι ο Αλκυονέας ήταν αθάνατος όσο πατούσε στο χώμα που τον γέννησε. Τότε ο ήρωας φορτώθηκε στις στιβαρές πλάτες του το Γίγαντα, τον μετέφερε έξω από το πεδίο της Φλέγρας όπου είχε γεννηθεί και τον εξόντωσε τελειωτικά με τα βέλη του. Οι κόρες του, οι Αλκυονίδες, απελπισμένες από το θάνατο του πατέρα τους, ρίχτηκαν στη θάλασσα και μεταμορφώθηκαν σε πουλιά (τις αλκυόνες).

Ο Πορφυρίωνας που φιλοδοξούσε να εξουσιάσει τη Δήλο και τους Δελφούς και η Γη του είχε υποσχεθεί να τον ζευγαρώσει με την Ήβη, την κόρη της Ήρας, παρακολουθούσε την εξόντωση του αδερφού του και όρμησε να εκδικηθεί τον Ηρακλή.

Και σίγουρα ο τρομερός Γίγαντας θα καταπλάκωνε μ' ένα βουνό τον ήρωα. Ευτυχώς όμως ο Δίας μηχανεύτηκε ένα κόλπο την τελευταία στιγμή. Διέταξε την Αφροδίτη να κυριέψει το Γίγαντα με ερωτικό πάθος για την Ήρα που βρισκόταν εκεί κοντά. Η Αφροδίτη έστειλε το γιο της τον Έρωτα εναντίον του Πορφυρίωνα και ξαφνικά αυτός αδιαφορώντας για τον Ηρακλή άρχισε να κυνηγάει την Ήρα για να σμίξει μαζί της. Τη στιγμή ακριβώς που είχε συλλάβει τη θεϊκή βασίλισσα και είχε σκίσει τα μεγαλόπρεπα πέπλα της, ο Ηρακλής βρήκε την ευκαιρία να τον εξοντώσει με το βέλος του.

Ανάλογο ρόλο έπαιξε και η ίδια η Αφροδίτη στη διάρκεια της Γιγαντομαχίας. Σε μια δύσκολη στιγμή που δεκαπέντε Γίγαντες είχαν περικυκλώσει απειλητικά τον Ηρακλή, αυτή μετέφερε με τη θεϊκή δύναμή της τον ήρωα σ' ένα σπήλαιο. Κατόπιν, έδειξε το καταπληκτικό της σώμα στους Γίγαντες. Αυτοί μονομιάς κυριεύτηκαν από ερωτικό πάθος και άρχισαν να τρέχουν πίσω από τη θεά. Η Αφροδίτη τους οδήγησε έτσι στη σπηλιά όπου είχε κρύψει τον Ηρακλή.

Επειδή οι Γίγαντες δε χωρούσαν να περάσουν όλοι μαζί την είσοδο της σπηλιάς, έμπαιναν μέσα ένας ένας. Ο Ηρακλής με μεγάλη ευκολία κατάφερε να τους εξοντώσει και τους δεκαπέντε. Η Αθηνά, πολεμική θεά, δεν κατέφυγε σε τέτοια γυναικεία κόλπα. χρησιμοποιώντας το δόρυ και το ακόντιό της πολέμησε αντρίκεια. Στην αρχή πάλευε πολλές ώρες με τον Πάλλαντα. Ο Γίγαντας ήταν τρομερά δυνατός, όμως η Αθηνά χρησιμοποιώντας πολεμικά κόλπα και έξυπνη στρατηγική κατάφερε να τον εξοντώσει. Στη συνέχεια τον έγδαρε και από το δέρμα του κατασκεύασε τη δική της αιγίδα, που την έκανε ατρόμητη.

Ο Εγκέλαδος, όταν είδε το φριχτό τέλος του Πάλλαντα, το έβαλε στα πόδια. Η Αθηνά όμως τον αντιλήφθηκε και τον καταδίωξε. Επειδή δυσκολευόταν να τον φτάσει, άρπαξε τη Σικελία και την πέταξε κατά πάνω του. Το νησί βρήκε το στόχο του και καταπλάκωσε το Γίγαντα. Έτσι εξηγούνταν από τους αρχαίους οι εκρήξεις της Αίτνας, που δεν ήταν τίποτα άλλο από τα τινάγματα του Εγκέλαδου που ψυχομαχούσε.

Μια παρόμοια περιπέτεια με τον Εγκέλαδο είχε και ο Πολυβώτης. Αυτόν ανέλαβε να τον αντιμετωπίσει ο Ποσειδώνας. Η μάχη μέσα στη θάλασσα ήταν τρομερή. Τεράστια κύματα σηκώθηκαν και κόντευαν να φτάσουν τα παλάτια του Ουρανού, ψηλά στον Αιθέρα. Ο Ποσειδώνας όμως είχε το προνόμιο ότι βρισκόταν στο δικό του χώρο, μέσα στο υγρό του βασίλειο. Με το όπλο που του είχαν χαρίσει οι Κύκλωπες, την τρομερή τρίαινα, κατάφερε να τρυπήσει πολλές φορές το κορμί του Γίγαντα. Το αίμα του κυλούσε ασταμάτητα και κοκκίνισε ολόκληρη τη θάλασσα· μη μπορώντας να τα βγάλει πέρα τράπηκε σε φυγή.

Ο θαλασσοσείστης Ποσειδώνας όμως άρπαξε ένα κομμάτι από την Κω, το πέταξε με μεγάλη δύναμη στον Πολυβώτη και τον πλάκωσε. Το κομμάτι της Κω που καταπλάκωσε το Γίγαντα είναι το γνωστό νησάκι Νίσυρος.Στη Γιγαντομαχία έλαβε μέρος και ο Απόλλωνας, ο γιος του Δία από τη Λητώ. Πιο γνωστή είναι η μάχη που έδωσε με το Γίγαντα Εφιάλτη. Τα μαγικά του βέλη έπεφταν σαν βροχή πάνω στο τρομερό τέρας.





Στην αρχή ο Εφιάλτης έμοιαζε να μην καταλαβαίνει τίποτα. Ο Ηρακλής όμως που είχε μάθει από την Αθηνά όλα τα μυστικά για την εξόντωση των εχθρών, έτρεξε για να βοηθήσει. Ο Εφιάλτης ήταν ένας από τους Γίγαντες για τους οποίους υπήρχε χρησμός ότι θα εξοντωνόταν μόνο αν τους χτυπούσε παράλληλα ένας θνητός και ένας αθάνατος. Έτσι όταν ο Απόλλωνας τόξευσε το αριστερό μάτι του Γίγαντα, ο Ηρακλής σημάδεψε το δεξί.

Τότε ο Εφιάλτης, τυφλωμένος και με το αίμα να τρέχει σαν ποτάμι πάνω στα γένια του και το τεράστιο σώμα του, ξεψύχησε. Η Γη για να εκδικηθεί τον Ηρακλή άρχισε από τότε να στέλνει τη μορφή του Εφιάλτη στα όνειρα των θνητών.

Ο Διόνυσος μαζί με τους Σάτυρους έτρεψαν σε φυγή τον Εύρυτο. Ο γιος του Δία τον καταδίωξε και μ' ένα χτύπημα του θύρσου του κατάφερε να σκοτώσει το Γίγαντα. Αλλά η λύσσα του ήταν τόσο μεγάλη ώστε παρακάλεσε τον πατέρα του να τον μεταμορφώσει σε λιοντάρι. Ο Δίας άκουσε το γιο του και έτσι σε λίγο ο Διόνυσος με μορφή λιονταριού κατασπάραξε το νεκρό Εύρυτο.

Ο Πελώρεος που είδε το τέλος του αδερφού του βάλθηκε να εκδικηθεί το φονιά. Άρπαξε λοιπόν με μεγάλη ορμή το όρος Πήλιο και το εκτόξευσε ενάντια στον Διόνυσο, τους Σάτυρους και τους Κορύβαντες. Ευτυχώς που ο Άρης παρακολουθούσε τη σκηνή και έπιασε το βουνό στον αέρα. Έτσι γλίτωσε τον Διόνυσο και την παρέα του από βέβαιο θάνατο. Ο Ποσειδώνας στη συνέχεια κυνήγησε τον Πελώρεο και όταν τον είδε να πηδά μέσα στα νερά του Σπερχειού ποταμού για να γλιτώσει, τον χτύπησε με την τρίαινά του και τον σκότωσε.

Τον Ευρυμέδοντα, που σύμφωνα με μια παράδοση ήταν αυτός ο αρχηγός των Γιγάντων, τον σκότωσε ο ίδιος ο Δίας. Και να πώς έγινε η τρομερή πάλη μεταξύ τους: Ο Ευρυμέδοντας ήθελε να σκοτώσει ο ίδιος τον Δία έτσι ώστε σε περίπτωση νίκης των Γιγάντων, να γίνει αυτός ο κυρίαρχος του κόσμου. Έψαχνε λοιπόν μέσα στην αναταραχή τον αρχηγό των Ολυμπίων.

Σε κάποια στιγμή διέκρινε τον αστραποβόλο κεραυνό και όρμησε με λύσσα εναντίον του. Η Γη προσπάθησε με κάθε τρόπο να βοηθήσει το γιο της. Έτσι έκανε να φυτρώσουν από το σώμα του χιλιάδες δηλητηριώδη φίδια. Ο Ευρυμέδοντας άρχισε μ' όλη του τη δύναμη να χτυπά τον Δία, που όμως προστατευόταν από τη θεϊκή αιγίδα του. Σε κάποια στιγμή ο Δίας κατάφερε να βάλει το πρόσωπο της Γοργόνας μπροστά στα μάτια του Γίγαντα. Τότε αυτός κυριεύτηκε από τρόμο. Ο Δίας έριξε πάνω του τον κεραυνό και σε λίγο το κορμί του τυλίχτηκε στις φλόγες.

Κόρη του Ευρυμέδοντα ήταν η Περίβοια, που ζευγαρώθηκε με τον Ποσειδώνα και έφερε στον κόσμο τον Ναυσίθοο, πατέρα του Αλκίνοου, του βασιλιά των Φαιάκων.

Ο Ήφαιστος στη διάρκεια της Γιγαντομαχίας χρησιμοποιούσε ως όπλα του τα διάφορα υλικά που είχε μέσα στο θεϊκό εργαστήρι του. Επάνω στη φωτιά έλιωνε διάφορα μέταλλα, όπως ατσάλι, σίδερο, χαλκό και πυρακτωμένα τα εκτόξευε στους Γίγαντες.

Μ' αυτόν τον τρόπο κατάφερε να εξοντώσει έναν πολύ επικίνδυνο Γίγαντα, τον Μίμαντα. Τη στιγμή που αυτός χτυπιόταν με τον Δία και την Αθηνά και τους είχε φέρει σε δύσκολη θέση, ο Ήφαιστος του έριξε βλήματα πυρακτωμένου σιδήρου. Τότε ο Γίγαντας ένιωσε το κορμί του να ζεματάει, άρχισε να ουρλιάζει, έπεσε κάτω και κυλιόταν απελπισμένα στο έδαφος. Ο Δίας τότε βρήκε την ευκαιρία και τον πλάκωσε μ' ένα βουνό.

Από τότε είναι θαμμένος κάτω από το όρος Μίμαντας που βρίσκεται στις Ερυθρές απέναντι από τη Χίο. Ο φτερωτός Ερμής και σ' αυτόν τον πόλεμο χρησιμοποίησε την πονηριά του. Κατέβηκε στον Αδη και ζήτησε από το θείο του, τον μελαψό Πλούτωνα, την κυνέα, που τον έκανε αόρατο. Πέταξε αμέσως πάλι στη χώρα της συμπλοκής και φορώντας το μαγικό κράνος πλησίασε τον Ιππόλυτο.

Ο Γίγαντας άρχισε ξαφνικά να βλέπει τεράστιους βράχους να σηκώνονται μόνοι τους από τη γη και να πέφτουν επάνω του. Σε λίγο άρχισε να νιώθει τσιμπήματα, κλοτσιές, γροθιές σ' όλο του το κορμί μα δεν έβλεπε κανέναν να βρίσκεται κοντά του. Τότε νόμισε πως τρελάθηκε από την οχλαγοή και τους κρότους και τράπηκε μόνος του σε φυγή. Ο Ερμής τον κυνήγησε και κατάφερε με μεγάλη ευκολία να τον αποτελειώσει.

Αλλά και οι υπόλοιπες θεές που πήραν μέρος στη Γιγαντομαχία κατάφεραν να δώσουν ένα χέρι βοήθειας στους βασικούς πρωταγωνιστές. Έτσι, η Εκάτη κατάφερε ρίχνοντας αμέτρητους αναμμένους δαυλούς να εξοντώσει τον Κλυτία. Αυτός δεν προλάβαινε να αποφύγει τον έναν και αμέσως έφτανε ο άλλος δαυλός. Σε κάποια στιγμή που άφησε ελεύθερα τα χέρια του για να ξεκουραστούν, η Εκάτη του πέταξε μια βροχή αναμμένους δαυλούς.

Ο Γίγαντας τυλίχτηκε στις φλόγες χωρίς να προλάβει ν' αντιδράσει. Έτσι βρήκε φριχτό θάνατο. Επίσης, η Άρτεμη, η θεά του κυνηγιού, ρίχνοντας τα θεϊκά βέλη της σκότωσε τον Γρατίωνα. Τέλος, οι Μοίρες, οι κόρες του Δία, στάθηκαν στο πλευρό του εξοπλισμένες με τα χάλκινα ρόπαλά τους.

Αυτές σκότωσαν τον Άγριο και τον Θέοντα. Ο φοβερός Αδαμάστορας βλέποντας τον έναν πίσω από τον άλλο τους αδερφούς του να εξουδετερώνονται από τους Ολύμπιους, σε μια τελευταία προσπάθεια διαφυγής από τη μοίρα άρπαξε ολόκληρη την οροσειρά της Ροδόπης και την έριξε καταπάνω τους.

Ο Ήλιος που περνούσε εκείνη την ώρα με το άρμα του, την τελευταία στιγμή κατάφερε ν' αλλάξει την πορεία των βουνών και έσωσε τους θεούς. Τότε αυτοί είδαν πως δεν ήταν εύκολο να τα βγάλουν πέρα με τον αδάμαστο Αδαμάστορα, παρά μόνον εάν ένωναν όλοι μαζί τις δυνάμεις τους. Όρμησαν λοιπόν επάνω του ο Δίας, ο Άρης, ο Ερμής, ο Απόλλωνας, ο Ήφαιστος και μαζί ο Ηρακλής και ο Διόνυσος και μετά από πολλές ώρες πάλης κατάφεραν να τον εξοντώσουν.

Όλους τους υπόλοιπους Γίγαντες τους ξέκανε με τον κεραυνό του ο Δίας και με τα βέλη του ο Ηρακλής. Όταν πια τους εξόντωσαν όλους, οι θεοί κάθισαν να ξαποστάσουν χαρούμενοι για τη νίκη τους.

Αμέσως μετά άρχισαν να τακτοποιούν τα θεϊκά τους παλάτια που σχεδόν είχαν καταστραφεί ύστερα από τέτοια κοσμοχαλασιά. Μετά από χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι συνέχιζαν να βρίσκουν μέσα στη γη κόκαλα από σκοτωμένους Γίγαντες.

Έδειχναν βράχους που είχαν εκσφενδονίσει αυτοί ή οι θεοί, όπως ένα βράχο στη Λυκαονία, που έλεγαν πως τον είχε ρίξει ο Δίας· νησιά σαν τη Νίσυρο, τη Λήμνο και την Πορφυριώνη στην Προποντίδα· βουνά σαν τον Μίμαντα και ηφαίστεια σαν το Βεζούβιο και την Αίτνα που κρατούσαν στα σπλάχνα τους τους Γίγαντες. Άλλοι ιστορούν πως επίτηδες η Γη με στοργή είχε θάψει τους γιους της βαθιά κάτω από τα βουνά ή πως είχε μεταμορφώσει τους ίδιους σε βουνά.

Πήγαινε: στην Αρχή της Σελίδας

Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ
Ο Ηρακλής είναι η μορφή που κυριαρχεί στην ελληνική μυθολογία περισσότερο από κάθε άλλο ήρωα του αρχαίου κόσμου. Στο πρόσωπο του Ηρακλή συγκεντρώθηκαν όλα τα χαρακτηριστικά και τα προσόντα με τα οποία η μυθοπλαστική φαντασία του λαού πάσχιζε να ολοκληρώσει μια δική του ταυτότητα. Η παγκόσμια εμβέλεια του Ηρακλή καθώς και τα κατορθώματά του αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για πολλές μορφές τέχνης. Πιο συγκεκριμένα έργα τέχνης που έχουν σαν θέμα τους τον Ηρακλή και τους άθλους του βρίσκουμε στις εξής μορφές τέχνης:


Στη γλυπτική:

Ένας σημαντικός αριθμός αγαλμάτων έχουν ως βασική θεματολογία τους τη μορφή του Ηρακλή. Οι καλλιτέχνες αρέσκονταν να εκφράζουν στις εικαστικές τους παραστάσεις τη σκληρή μοίρα που επιβάρυνε τον ήρωα κατά τη διάρκεια όλης της σταδιοδρομίας του. O Ηρακλής του Λύσσιπου, βρίσκεται σε στάση αναπαύσεως με κεκλιμένη την κεφαλήν, συλλογιζόμενος τους νέους αγώνες στους οποίους θα εμπλακεί και δε φαίνεται να απολαμβάνει τη νίκη που έχει πετύχει. Η γνωστή προτομή του Ηρακλή τον παρουσιάζει σε σαφέστατα θλιμμένη κατάσταση και έχοντας μια εικόνα καρτερικότητας και δουλικότητας (προς τον Ευρύσθέα).


Στη ζωγραφική:

Η μορφή του Ηρακλή επηρέασε και τη ζωγραφική τέχνη. Ο Michel-Ange ζωγραφίζει τον Ηρακλή και το λιοντάρι της Νεμέας και ο Gustave Moreau το 1876 εμπνέεται από τον άθλο του Ηρακλή με τη Λερναία Ύδρα.





Στην κεραμική:

Αναπαραστάσεις από τους άθλους του Ηρακλή και τη ζωή του κοσμούν πολλά σωζόμενα αγγεία κυρίως μελανόμορφοι και ερυθρόμορφοι αμφορείς, γεγονός που αναδεικνύει τη σημαντικότητα και την εμβέλεια που είχε η προσωπικότητα του Ηρακλή για τον αρχαίο κόσμο.


Στα νομίσματα:

Επιπλέον, τη μορφή του Ηρακλή τη συναντάμε και σε αρχαία νομίσματα, όπως είναι το τετράδραχμο της Θράκης- Θάσου, αλλά και σε ρωμαϊκά δηνάρια και μεταγενέστερα πολλές χώρες επέλεξαν οι άθλοι του Ηρακλή να κοσμούν τα νομίσματά τους.

ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ηρακλής:

Το όνομα τού Ημίθεου Ηρακλή, γιού τού Δία και τής Αλκμήνης, προέρχεται από το κύριο όνομα «Ήρα» και το ουσιαστικό «κλέος» (δόξα), και σημαίνει «δόξα τής Ήρας». Στην ίδια οικογένεια ανήκουν και τα ονόματα Ηρακλείδης (ο γιός, ο απόγονος τού Ηρακλή), Ηράκλειος (εκείνος που ανήκει στον Ηρακλή, που είναι τού Ηρακλή) και Ηράκλειτος (ο φημισμένος, ο ένδοξος όσο και η Ήρα).


Αυτός είναι ο μύθος του Ηρακλή. Μια διαχρονική ιστορία δύναμης, βασάνων και εξιλέωσης.

Είναι το είδος της ιστορίας που οι άνθρωποι θέλουν να ακούνε, επειδή όλοι έχουν περάσει προβλήματα, κόπους και βάσανα στη ζωή τους. Ο καθένας αντιμετώπισε μνημειώδεις δυσκολίες, που δεν πίστευαν ότι θα κατάφερναν να τις ξεπεράσουν. Και θέλουν να ακούνε μια ιστορία για κάποιον που πέρασε παρόμοιες καταστάσεις, αλλά κατάφερε να ανταπεξέλθει και να τα καταφέρει μέχρι το τέλος.

Το γεγονός ότι ο Ηρακλής κατάφερε τελικά να πετύχει, μας δείχνει ότι πάντα υπάρχει η δυνατότητα της επιτυχίας, ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολη μας φαίνεται η ζωή μας.

Πήγαινε: στην Αρχή της Σελίδας

Βιβλιογραφια

Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις
1. 19. 3, 1. 30. 2, 1. 35. 7, 3. 18. 16, 6. 19. 12, 1. 8. 4, 1. 15. 3, 1. 32. 4, 1. 31. 6, 1. 34. 3, 2. 35. 10, 2. 31. 2, 5. 5. 9, 5. 1. 8 - 3. 4, 5. 8. 1 - 3, 6. 20. 15 - 16, 8. 14. 9, 5. 4. 2, 2. 15. 1, 2. 3. 2, 2. 4. 5, 2. 9. 8, 10. 38. 1, 3. 18. 10 - 16, 2. 10. 1, 7. 26. 6, 2. 15. 2, 2. 28. 2, 2. 32. 4, 2. 34. 1, 3. 14. 6, 3. 15. 3, 3. 17. 3, 3. 10. 6, 3. 21. 8, 3. 24. 6, 4. 23. 10, 4. 26. 3, 4. 31. 10, 4. 32. 1, 4. 30. 1, 6. 23. 1, 6. 23. 5, 5. 8. 1, 5. 14. 7, 5. 14. 9, 5. 4. 6, 5. 7. 7, 5. 8. 2, 5. 10. 9, 5. 13. 1, 5. 13. 8, 5. 14. 1 - 2, 5. 25. 11, 5. 26. 7, 6. 19. 12, 6. 21. 3, 7. 23. 10, 7. 24. 1, 7. 25. 10, 7. 18. 1, 8. 31. 7, 8. 32. 3, 8. 35. 2, 8. 53. 9, 9. 11. 1, 9. 39. 3, 9. 25. 4, 9. 26. 1, 9. 19. 5, 9. 27. 8, 9. 24. 3, 9. 27. 6, 9. 31. 2, 9. 31. 4, 9. 34. 5, 9. 38. 6, 10. 13. 6, 10. 18. 6, 5. 25. 12, 6. 11. 2, 3. 18. 10 - 16, 5. 17. 11, 5. 26. 7, 1. 27. 9, 3. 18. 12, 5. 10. 9, 3. 18. 13, 4. 36. 3, 5. 10. 9, 5. 19. 1, 10. 17. 5, 5. 11. 6, 6. 19. 8, 3. 18. 10 - 16, 5. 5. 9 - 10, 5. 19. 9

Ηρόδοτος, Ιστοριών
4. 8. 1, 5. 63. 4, 6. 108. 1, 6. 116. 1, 7. 176. 3, 7. 198. 1, 7. 216. 1

Πλούταρχος - Βίοι Παράλληλοι: Νικίας 1. 3

Πλούταρχος - Βίοι Παράλληλοι: Θεμιστοκλής 1. 2

Πλούταρχος - Βίοι Παράλληλοι: Θησεύς 14. 1

Στάτιος, Silvae 3. 1. 1, 2. 1. 228 ff, 5. 3. 260 ff

Στάτιος, Θηβαΐδα
2. 281, 4. 297 ff, 4. 106 ff, 4. 156 ff, 4. 824 ff, 6. 270 ff, 2. 375 ff, 4. 168 f, 4. 297 ff, 8. 746 ff, 12. 672 ff, 12. 154 ff, 8. 53 ff

Απολλόδωρος (ψευδο-), Βιβλιοθήκη
1. 34, 1. 64, 2. 91, 2. 103, 2. 132, 2. 120, 2. 83 - 87, 2. 151, 2. 157, 2. 148, 2. 115, 1. 9. 16, 2. 92, 2. 113- 114, 2. 74 - 76, 2. 77 - 80, 2. 80, 2. 83, 2. 94 - 95, 2. 157, 2. 81, 2. 5. 5, 2. 5. 11, 2. 7. 2 - 3, 2. 7. 8, 3. 8 - 11, 2. 95, 3. 15. 7, E1. 5, 2. 5. 8, 2. 106 - 109

Πίνδαρος, Νεμεόνικοι 10. 52 ff

Νόννος, Διονυσιακά 25. 176 ff, 25. 196 ff, 17. 238 ff, 43. 12 ff

Στράβων, Γεωγραφικά
8. 3. 19, 9. 4. 8, 10. 2. 19, 3. 2. 13, 8. 6. 8, 8. 22. 4, 8. 3. 5, 8. 3. 9, 10. 2. 19, 9. 4. 13, 13. 1. 64, 14. 1. 14, 5. 3. 3, 4. 6. 3, 4. 1. 11, 3. 5. 3, 3. 5. 5, 3. 5. 6, 3. 1. 4, 8. 6. 2, 8. 6. 6, 8. 3. 19, 9. 1. 22, 3. 2. 11, 3. 5. 4, 3. 2. 13, 10. 2. 5, 9. 4. 8, 13. 1. 32

Διόδωρος Σικελιώτης, Ἱστορικὴ Βιβλιοθήκη
4. 36. 3, 4. 31. 7, 4. 38. 1, 4. 42. 1, 4. 32. 1, 4. 69. 4, 4. 12. 3, 4. 14. 3, 4. 15. 2, 4. 33. 1, 4. 35. 3, 4. 25. 1, 4. 26. 2, 4. 17. 1, 4. 18. 2, 4. 59. 6, 4. 13. 4, 4. 77. 1, 4. 13. 2, 4. 21. 3, 4. 11. 3, 4. 11. 5, 4. 38. 1, 4. 12. 13, 4. 69. 2, 4. 13. 3, 4. 33. 1 - 4, 4. 15. 3 - 4, 5. 17. 4

Οβίδιος, Ηρωίδες
4. 165 ff, 9. 37 ff, 9. 137 ff, 9. 61 ff, 9. 67 ff, 9. 87 ff, 9. 115 ff, 9. 87 ff, 9. 69 ff, 16. 263 ff, 9. 139 ff, 9. 159 ff

Οβίδιος, Μεταμορφώσεις
7. 412, 7. 433 ff, 8. 130 ff, 8. 725 & 879 ff, 9. 101 ff, 9. 186 ff, 9. 735 ff, 9. 184, 9. 187 ff, 9. 197 ff, 9. 69 ff, 9. 192 ff, 9. 129 & 158 ff, 9. 191, 11. 207 ff, 11. 548 ff, 12. 308 ff, 12. 453 ff, 14. 89 ff

Οβίδιος, "Ημερολόγιο" (Fasti) 1. 543 ff, 3. 499 ff, 6. 209 ff

Φιλόστρατος, «Τὰ ἐς τὸν Τυανέα Ἀπολλώνιον» 5. 4 - 5

Κλαύδιος Αιλιανός, Περὶ ζῴων ἰδιότητος
17. 46, 12. 7, 4. 5, 9. 23, 7. 39, 1. 24, 12. 11

Ησίοδος, Θεογονία 327 ff, 313 ff, 979 ff, 287 ff, 507 ff

Πίνδαρος, Ισθμιόνικοι 6. 46 ff, 4 ep 3

Πίνδαρος, Ολυμπιόνικοι 10. 23 ff

Θεόκριτος, Ειδύλλια 25. 132 ff, 25. 1 ff

Υγίνου, Fabulae
14, 30, 31, 32, 33, 34, 36, 38, 40, 54, 89, 144, 151, 157, 159, 251

Υγίνου, Ποιητική Αστρονομία 2. 24, 2. 23, 2. 15

Σενέκα, Μήδεια 700 ff, 771 ff

Σενέκα, Τρωάδες 1106 ff, 402 ff

Σενέκα, Αγαμέμνων 850 ff

Σενέκα, Hercules Furens
44 ff, 46 ff, 83 ff, 224 ff, 228 ff, 231 ff, 243 ff, 942 ff, 220 ff, 222 ff, 230 ff, 241 ff, 480 ff, 526 ff, 598 & 782 ff, 776 ff, 984 ff, 1107 ff ,1194 ff

Σενέκα, Οιδίπους 38 ff

ΠΛΑΤΩΝ, ΘΕΑΙΤΗΤΟΣ 169b

ΠΛΑΤΩΝ, ΓΟΡΓΙΑΣ 484b

Πλάτων, Νόμοι 795c

ΠΛΑΤΩΝ, ΕΥΘΥΔΗΜΟΣ 297c

Βιργίλιος, Αινειάδα 6. 24 ff, 6. 803 ff, 6. 287 ff, 4. 480

Βαλέριος Φλάκκος, Γάιος - Αργοναυτικά, 7. 623 ff, 3. 224, 5. 155 ff, 3. 65 ff, 1. 130 ff, 2. 450 ff

Απολλώνιος ο Ρόδιος, Αργοναυτικά,
2. 1052 ff, 4. 1390 ff, 1. 18 & 172 ff, 3. 196 ff

ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ - ΥΜΝΟΙ προς Άρτεμης 98 ff

Σοφοκλής, Τραχινίαι 1097

Όμηρος, Ιλιάδα
2. 615 ff, 2. 625 ff, 11. 669 ff, 8. 366 ff, 20. 145 ff

Όμηρος, Οδύσσεια 11. 623 ff

Φιλόστρατος ο πρεσβύτερος (σοφιστής από την Λήμνο): «Εικόνες»
1. 16, 1. 17, 2. 25, 2. 21

Αριστοφάνης, Βάτραχοι 468 ff

Λυκόφρων ο Χαλκιδεύς, "Αλεξάνδρα" 470 ff, 951 ff

Πηγες

Επεξεργασία και Επιμέλεια των κειμένων:
nikvas και η Ομάδα του Ancient Greece Reloaded

"Αρχαία Ελληνική Γραμματεία"

"Wikipedia"

"Αρχαία Ελληνικά", Αναστάσιος Ντίνος

"ΜΥΘΑΓΩΓΙΑ", Γιώργου Καλλέργη (Επεξεργασία, επιμέλεια αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος)

"ΕΡΥΜΑΝΘΟΣ"

Η εφαρμογη μας για το κινητο σου

Κατέβασε και εσύ την εφαρμογή μας για το κινητό σου "Ancient Greece Reloaded"