Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ (ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ) ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΜΑΣ (ΜΕΡΟΣ 1)!
ΠΗΓΑΙΝΕ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΣΤΙΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ:
ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΣΕ ΒΑΖΟΥΝ ΣΕ ΣΚΕΨΗ…
ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ (ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ) ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΜΑΣ (ΜΕΡΟΣ 2)!
ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ (ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ) ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΜΑΣ (ΜΕΡΟΣ 3)!
ΠΗΓΑΙΝΕ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ: "ΨΑΓΜΕΝΗ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ"
Σημείωση: Το σημερινό άρθρο είναι μεγάλο και για αυτό ακριβώς το λόγο το «σπάσαμε» σε τρία μέρη. Στην αρχή και στο τέλος κάθε άρθρου σου παρέχουμε συνδέσμους οι οποίοι θα σου επιτρέψουν να πηγαίνεις μπρος-πίσω σε κάθε τμήμα του σημερινού μας άρθρου. Επιπροσθέτως, στο τέλος του τρίτου τμήματος προσθέσαμε ορισμένα βίντεο που θα σου επιτρέψουν να εμβαθύνεις ακόμη περισσότερο στο θέμα.
Εισαγωγή:
Στο σημερινό μας άρθρο θα σου μιλήσουμε για την οικονομία, του πως είναι πραγματικά δομημένη, του πως λειτουργεί και ποιους πράγματι εξυπηρετεί. Είτε είσαι άσχετος με οικονομικά θέματα είτε σχετικός, αυτά που πρόκειται να σου παρουσιάσουμε, συμβαίνουν πράγματι και το παιχνίδι παίζεται κυριολεκτικά πάνω στην πλάτη σου. Πριν όμως προχωρήσουμε, θα θέλαμε να κρατήσεις στο μυαλό σου, και να κατανοήσεις, ορισμένα πράγματα.
Όσον αφορά το άρθρο, μιας και θα χρησιμοποιούμε όρους όπως «το σύστημα» κτλ. θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε πως δεν πρόκειται για κάποιο αριστερό-κομμουνιστικό μανιφέστο ή οτιδήποτε άλλη ιδεολογική ασυναρτησία (πέρα του γεγονότος πως η ίδια η ιστορία έχει αποδείξει τις λεγόμενες αριστερές ιδεολογίες ως αβάσιμες και εκτός τόπου και χρόνου).
Πέρα τούτου, το πρώτο και βασικό πράγμα που θα πρέπει να κατανοήσεις είναι πως η οικονομία μας είναι μία φούσκα, μια απάτη, μια ψευτιά, ένα κόλπο που στήθηκε με μόνο γνώμονα να κάνει τους πλούσιους, πλουσιότερους, και να στέλνει το λογαριασμό στο πόπολο (δηλαδή, τους μαλάκες). Βέβαια του αν είναι σωστό και ηθικό κάτι τέτοιο, και φέρνοντας στο θέμα μας ψυχολογικούς παραμέτρους, εξαρτάται σε πια πλευρά του φάσματος βρίσκεσαι. Αν ανήκεις στους πλούσιους (σαν πλούσιο στο άρθρο μας ορίζουμε όποιον έχει πάνω από 50 εκατομμύρια ευρώ καταθέσεις) σαφώς και σε ενδιαφέρει να διατηρηθεί το τωρινό status-quo… αν βρίσκεσαι στην άλλη άκρη του φάσματος προφανώς και διαφωνείς με τη σημερινή κατάσταση.
Όλες οι άλλες αποχρώσεις που βρίσκονται στα μέσα του φάσματος, απαρτίζονται από: τους έκπτωτους, τα παράσιτα, τις βδέλλες, αυτούς που προσπαθούν να ανέβουν στις «αποχρώσεις», αυτούς που εγκλωβίστηκαν στον πάτο, τους αδιάφορους μα συνάμα φθονερούς και πάει λέγοντας. Αυτό βέβαια αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε μια σύγκρουση των κοινωνικών στρωμάτων που με τη σειρά του θα οδηγήσει σε στρατιωτικές συγκρούσεις… είτε σε τοπικό επίπεδο ή σε γενικευμένες μορφές (σημάδια αυτής της αναπόφευκτης σύγκρουσης παρατηρούμε ήδη σήμερα στα διάφορα σημεία του πλανήτη).
Το παραπάνω επιχείρημα εύκολα υποστηρίζεται από το γεγονός ότι το 1% του κόσμου κατέχει περίπου το 50(και κάτι)% του παγκόσμιου πλούτου και ελέγχει (σχεδόν) το 100% της παγκόσμιας οικονομίας (το 2001 το 1% κατείχε το 45,5% του παγκόσμιου πλούτου). Επιπροσθέτως, μόνο το 2016, αυτό το 1% αύξησε τον πλούτο του κατά 1 τρις δολάρια (τα επίσημα οικονομικά στοιχεία το επισημαίνουν τούτο). Με άλλα λόγια, κατανόησε το εξής:
Η οικονομία είναι δομημένη, κομμένη και ραμμένη, και λειτουργεί ώστε να εξυπηρετεί και να ευνοεί πάντοτε τους πλούσιους και τους ισχυρούς. Δηλαδή, στην (παγκόσμια) οικονομία μας ισχύει ο νόμος της ζούγκλας ή αλλιώς, ο νόμος του ισχυρού!
Και ποιος είναι ο ισχυρός; Το 1% που αναφέραμε παραπάνω. Πως αποδεικνύεται αυτό; Από το γεγονός ότι όλες η Διηπειρωτικές συμβάσεις, όλοι οι νόμοι, όλα τα τραπεζικά συστήματα κτλ. κατά «παράδοξο» τρόπο ευνοούν πάντοτε τους ισχυρούς! Ενώ, πάλι, κατά «παράδοξο» τρόπο χαντακώνουν τον απλό πολίτη.
Το δεύτερο βασικό σημείο που θα πρέπει να κρατήσεις στο μυαλό σου είναι ότι τα μόνα δύο στοιχεία που παραμένουν «διαχρονικά» είναι: η γη και ο χρυσός.
Όσον αφορά το χρυσό ιδού ο λόγος:
Διότι ο χρυσός έχει «επιβιώσει» πάσας φύσεως πολέμους, έχει δει αυτοκρατορίες να ανεβαίνουν και να γκρεμίζονται, ολόκληρους πολιτισμούς να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται… όμως, η αξία του χρυσού παραμένει αναλλοίωτη στο πέρας του χρόνου. Είναι αποδεκτός και αναγνωρίσιμος από όλους… γεγονός που μετέτρεψε το χρυσό, σε κάτι σαν ένα «οικονομικό αξίωμα».
Επειδή ακριβώς έχει τέτοια αξία και αναγνώριση ο χρυσός και επειδή ο καθένας είχε (και αρκετοί ακόμα έχουν) στην κατοχή τους και από λίγο χρυσό, φρόντισαν «κάποιοι» (και συνεχίζουν να το παλεύουν) να αφαιρέσουν από το πόπολο (τον απλό πολίτη, ίσον, το κορόιδο της υπόθεσης) το χρυσό. Και αυτό το έκαναν ως εξής:
Από τη μία σπάζοντας τον «κανόνα του χρυσού» (golden standard) το 1971, συνεπώς τα νομίσματα-συνάλλαγμα των χωρών δεν ήταν πλέον συνδεδεμένα με τα αποθέματα χρυσού καθώς και, αντικαθιστώντας τον κανόνα αυτό με μία «εξίσωση-αλγόριθμο», του οποίου τις παραμέτρους τις ελέγχουν, τις επηρεάζουν και τις αλλάζουν κατά το δοκούν (παρακάτω θα μιλήσουμε με περισσότερες λεπτομέρειες για αυτό το θέμα).
Από την άλλη δε, φρόντισαν να πείσουν το πόπολο, να καταθέσει (για λόγους ασφαλείας κτλ.) το χρυσό τους στις τράπεζες και σαν αντιστάθμισμα να λάβουν χαρτονομίσματα… όπου πάνω τους αναγραφόταν ρητά (!!!) ότι το τάδε χαρτονόμισμα αντιστοιχεί με την τάδε ποσότητα-αξία χρυσού. Όμως, με τις επακόλουθες νέες επανεκδόσεις των χαρτονομισμάτων αυτή η αναφορά αφαιρέθηκε ως «δια μαγείας». Τι σημαίνει αυτό; Ότι η πραγματική αξία των χρημάτων, που κρατάς στα χέρια σου, ισοδυναμεί με κωλόχαρτο ενώ ταυτόχρονα σου κλέψανε το χρυσό. Η πραγματική αξία που έχει το χρωματιστό χαρτί (πες το Εύρω, Δολάριο, Γεν, Ρούβλι κτλ.) είναι αυτή που ορίζεται από την νομισματική εξίσωση (που αναφέραμε στην προηγούμενη παράγραφο), της οποίας τις παραμέτρους, τις αλλοιώνουν όπως τους συμφέρει.
Με άλλα λόγια, είσαι στον αέρα! Κράτα υπόψη σου ότι πλέον, μέσω των υπολογιστών, σταδιακά σου αφαιρούν το κωλόχαρτο (δηλαδή, το χαρτονόμισμα) από το χέρι σου και το μετατρέπουν σε ψηφιακή (δηλαδή εικονική) μορφή. Συνεπώς, σε σπρώχνουν σε μίας μορφής εικονικής οικονομίας (αέρας, πουφ) ενώ αυτοί φροντίζουν να κρατάνε, να αυξάνουν την απόκτηση τους σε χρυσό και να ελέγχουν την πραγματική οικονομία (πχ. χρυσός, νερό, πετρέλαιο, αέριο, φάρμακα, γη, τροφή – όπως: εξαγορά της Monsanto από τη Bayer).
Όσον αφορά τη γη ιδού ο λόγος:
Όπως και στην περίπτωση του χρυσού, έτσι και τη γη σου την αφαιρούν σταδιακά από τα χέρια σου.
Μα πώς και γιατί, ίσως απορήσεις;
Διότι αν τα πάντα πάνε κατά διαόλου (πχ. γενικευμένος πόλεμος) τα μόνα δύο πράγματα που θα διατηρήσουν την αξία τους θα είναι η γη με το χρυσό. Για το χρυσό, φανταζόμαστε το αντιλαμβάνεσαι γιατί θα διατηρήσει την αξία του, έτσι;
Όσον αφορά την γη, θα τη σπείρεις και θα σου παράγει κάποια προϊόντα, τα οποία με τη σειρά τους θα σε ταΐσουν καθώς και θα μπορέσεις να ανταλλάξεις το περίσσευμά σου με άλλα προϊόντα ή χρυσό. Βέβαια, σε αυτό το σημείο προσπαθούνε να σου «κόψουνε τον κώλο» με τους κλωνοποιημένους, και στείρους, σπόρους… οι οποίοι δεν σου επιτρέπουν πλέον τη συνέχιση της παραγωγής τους… κυρίως με τις ευλογίες της Monsanto. Αλλά όπως είπαμε, το σύστημα «παίζει ψηλά» οπότε το τερματίσανε με την σχεδόν ολοκληρωμένη συμφωνία της εξαγοράς της Monsanto από τη Bayer (για 66 ψωροδίς ευρώ…μόνο η τυπική διαδικασία ολοκλήρωσης στα χαρτιά τους έμεινε).
Που σημαίνει ότι: ελέγχοντας πλέον την τροφή σου η Bayer θα δημιουργεί το πρόβλημα που θέλει (αρρώστιες μέσω των στείρων και κλωνοποιημένων σπόρων - σερβιρισμένα στο πιάτο σου) και θα σου προσφέρει τη λύση που αυτή θέλει (αποκλειστικά, μέσω τον δικών της φαρμάκων)! Από την άλλη δε, η Nestle καίγεται για το (γλυκό) νερό και αγοράζει οποιαδήποτε πηγή μπορεί να απλώσει τα χέρια της (ήδη έχει «χωθεί» σε πάνω από 34 χώρες, κερδίζοντας δισεκατομμύρια, με σκοπό να εξουσιάσει τις πηγές νερού του μέλλοντος – δηλώσεις που έκανε ο ίδιος ο CEO τους).
Στην περίπτωση της Ελλάδας, πήραν (και συνεχίζουν να παίρνουν) τη γη του κόσμου με τον εξής τρόπο: Πρώτον, δώσανε δάνεια (άρα, χρέος στον κόσμο). Στη συνέχεια εξαγοράστηκε η ΑΤΕ (Αγροτική Τράπεζα Ελλάδος) από μία «κλασσική» τράπεζα του συστήματος. Γιατί την ΑΤΕ; Διότι η συντριπτική πλειοψηφία των αγροτών είχαν δάνεια στην ΑΤΕ. Συνεπώς, σχεδόν όλη η αγροτική-καλλιεργήσιμη γη πέρασε στα χέρια των τραπεζών. Όσοι όμως καταφέρανε να ξεπληρώσουν τα δάνεια τους, άρχισε το ελληνικό «κράτος» να χτυπάει όλους σχεδόν τους πολίτες (ΕΝΦΙΑ, αύξηση φόρων, νέοι φόροι, πρόστιμα και προσαυξήσεις κτλ.).
Να σημειώσουμε πως η ΑΤΕ είχε εξαγοραστεί (ολόκληρη για 95 εκατομμύρια ευρώ όταν μόνο τα ακίνητα της ΑΤΕ ασφαλιστικής είχαν αξία 149 εκατομμύρια ευρώ!).
Επίσης, θα σου πούμε πως η Πειραιώς πήρε την «καλή ΑΤΕ» (δηλαδή, τις καταθέσεις κτλ. καθώς και ΜΟΝΟ τα δάνεια των κομμάτων!!!). Η «κακιά ΑΤΕ» (δηλαδή, τα δάνεια του κόσμου κτλ.) μεταβιβάστηκε στο ΤΑΙΠΕΔ προς πώληση: Το πιάνεις το παιχνίδι σιγά-σιγά;
Για περισσότερες λεπτομέρειες και του πως συνεχίστηκε το «έργο» μπορείς να το παρακολουθήσεις ακολουθώντας τους παρακάτω συνδέσμους που θα σε οδηγήσουν στις συγκεκριμένες ενότητες του φόρουμ μας:
" Ιδού το παιχνίδι του ξεπουλήματος της Α.Τ.Ε. "
" Ποιοι ιδιώτες κατέχουν τις τέσσερις συστημικές τράπεζες "
Άρα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, τόσο τους αγρότες όσο και τον απλό κόσμο, φροντίζουν να τους χρεώσουν (ή/και να κοκκινήσουν τα δάνεια τους… μην ξεχνάς άλλωστε ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου έχει ως εγγυήσεις, τα «ακίνητα» τους) ώστε να μειώσουν την περιουσία τους (πχ. μη αποδοχή κληρονομιών, πλειστηριασμοί, η αξία του φόρου του ακινήτου δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική αξία του στην αγορά, δήμευση περιουσιών και τραπεζικών λογαριασμών-καταθέσεων)!
Σε μία πρόταση: ο απλός κόσμος θα χάσει σταδιακά τις δύο κυριότερες και ισχυρότερες περιουσίες του: γη και χρυσό!
Αφού λοιπόν κατανόησες αυτά τα βασικά σημεία που σου αναφέραμε και συνοψίζοντας τα ήταν:
Η (Παγκόσμια) Οικονομία είναι μία απάτη.
Η οικονομία ευνοεί μόνο τους ισχυρούς του συστήματος.
Ο χρυσός και η γη αφαιρούνται από εσένα.
Είσαι πλέον σε θέση να προχωρήσουμε στο κυρίως άρθρο μας, όπου θα μιλήσουμε για θέματα που, μεταξύ άλλων, θα περιλαμβάνουν:
Χρέη
Χρηματιστήρια και Τράπεζες
Χρυσός – Χρήμα
Κρυπτονομίσματα (αυτό το «νέο» φαινόμενο που τόσο πολύ προωθείτε από τα ΜΜ ενημέρωσης, στην πραγματικότητα ο σχεδιασμός του (τον οποίο πραγματοποίησε μια φημισμένη μυστική υπηρεσία) έχει ήδη ολοκληρωθεί από το 1996(!!!))... απλά την κατάλληλη στιγμή περιμένανε ώστε να το εισάγουν στο σύστημα. Τι, δεν μας πιστεύεις; Σου λέμε λοιπόν, πως στην αντίστοιχη ενότητα όχι μόνο θα σου κατονομάσουμε την μυστική υπηρεσία αλλά θα σου δώσουμε και ατόφια την έρευνα τους!!!
Σκιώδη οικονομία
Μέρος 1ο: Οικονομία, Πιστωτικές Κάρτες και Χρέη
Μιας και το σημερινό θέμα μας είναι πολυδιάστατο, βαρύ και πολύ εξειδικευμένο… αυτό που θα προσπαθήσουμε να κάνουμε είναι να σου τα εξηγήσουμε όσο πιο απλά και βατά γίνεται. Θα προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε τις ορολογίες στο ελάχιστο και κάθε φορά που θα χρησιμοποιούμε κάποια, θα φροντίζουμε να σου τις εξηγούμε με απλό τρόπο. Στόχος του άρθρου μας δεν είναι να σε βομβαρδίσουμε με ορολογίες και να φαντάζουμε, στα μάτια σου, ως πλάσματα που κατέχουν «κάποια ανώτερη αλήθεια» αλλά στου να σου δώσουμε (στον περιορισμένο χώρο ενός άρθρου) την πλήρη έκταση της (παγκόσμιας) οικονομίας και να σε βοηθήσουμε να κατανοήσεις το βάθος και τις προεκτάσεις της.
Συνεπώς, το πρώτο και βασικό ερώτημα που τίθεται είναι: τι είναι η οικονομία, είναι επιστήμη;
Καταρχάς, η λέξη οικονομία προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «οἰκονομία» (= «οἶκος» + «νέμομαι» ), που σημαίνει διαχείριση της οικίας (με οικία πλέον μπορεί κανείς να ορίσει: τον οίκο, την επιχείρησή του κτλ.). Για να σου το πούμε απλά και γρήγορα: σε αντίθεση με το τι θέλουν να σε κάνουν να πιστεύεις τα Πανεπιστήμια, τα οικονομικά τραστ κτλ. (μιας και κερδίζουν τεράστια ποσά από όλη την υπόθεση) η οικονομία ΔΕΝ είναι επιστήμη αλλά περισσότερο ομοιάζει με τέχνη… συγκεκριμένα, στην τέχνη της διαχείρισης! Και για να το πετύχεις τούτο δεν χρειάζεσαι εξειδικευμένα μαθηματικά αλλά μόνο: πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμό και διαίρεση.
Μα πιθανώς να αναρωτηθείς: οι επενδυτές, τα χρηματιστήρια, οι οικονομικές προβλέψεις κτλ. τι ισχύει με δαύτα;
Μην βιάζεσαι, θα σου τα απαντήσουμε και αυτά τα ερωτήματα στη συνέχεια του άρθρου. Αυτά που πρέπει να κρατήσεις στο μυαλό σου είναι πως η οικονομία, την οποία βιώνεις σήμερον ημέρα: α) δεν είναι επιστήμη, β) είναι μίας μορφής τέχνη, γ) βασίζεται κυρίως στο θέμα της εμπιστοσύνης (και στην πειθώ) και κατά πόσο επηρεάζεται αυτή, δ) είναι κυριολεκτικά αέρας κοπανιστός, ε) οι συναλλαγές στηρίζονται στη λαμογιά των μεγάλων παιχτών του συστήματος και στ) περιπλέξανε τα θέματα της οικονομίας κατά τέτοιο τρόπο ώστε να ευνοεί μόνο τους ισχυρούς.
Με απλά λόγια:
«Η (σημερινή) οικονομία δεν είναι επιστήμη, είναι η τέχνη είτε της συναλλαγής ή της απάτης, που βασίζεται κυρίως στην εμπιστοσύνη μέσω της πειθώ, που οδηγεί σε μίας μορφής συμφωνίας των συμβαλλόμενων πλευρών. Υποδύεται την επιστήμη, και προωθείτε ως κάτι τέτοιο, ώστε να αποκτήσει μία σοβαροφάνεια, να κερδίσει σεβασμό και αξιοπιστία, να αποκτήσει βαρύτητα και γενική αποδοχή από το κοινό, αλλά πάντοτε ευνοεί τους ισχυρούς της εξίσωσης».
Ώστε να πιάσεις το βάθος των παραπάνω γραμμών, θα σου μιλήσουμε για το θέμα του χρέους με όσο πιο απλά λόγια γίνεται.
Όταν κάνεις οικονομία, με τον αρχαιοελληνικό ορισμό που δώσαμε παραπάνω, κατά βάση δύο είναι τα σημεία αναφοράς σου: τα έσοδά σου και τα έξοδά σου. Αν τα έσοδα σου είναι περισσότερα από τα έξοδα σου, τότε έχεις κέρδη… αν ισχύει το αντίστροφο, τότε καταγράφεις ζημιές.
Λογικό; Λογικό. Σωστό; Σωστό. Αυτό είναι και όλη, κυριολεκτικά όλη, η οικονομία. Όμως αν αφήνανε τα πράγματα έτσι, απλά, λογικά και ξεκάθαρα… παιχνίδι στις πλάτες των κορόιδων δεν μπορεί να στηθεί.
Βλέπεις, κάποια στιγμή συνειδητοποίησαν οι «μεγάλοι παίχτες» του συστήματος ότι, αν οργανώνανε τα πράγματα σωστά και δημιουργώντας τις κατάλληλες προϋποθέσεις, θα ήταν σε θέση να διαστρεβλώσουν, να μοχλεύσουν, να πλουτίσουν και να δημιουργήσουν τους κανόνες του οικονομικού συστήματος που θα λειτουργούσαν πάντα υπέρ τους. Με άλλα λόγια, ώστε να αποκτούσαν τον απόλυτο έλεγχο.
Κατά την όλη διαδικασία συνειδητοποίησαν ότι με τις σπατάλες τους είχαν χρεωθεί μέχρι τα μπούνια («αστείο γεγονός»: μην νομίζεις πως όλοι αυτοί που σου πασάρονται ως ειδικοί γνωρίζουν πράγματι από οικονομία), «ανακάλυψαν» κάτι κομικοτραγελαφικό το οποίο όμως, σταδιακά κα μεθοδευμένα, το πασάρανε σαν την αποδεκτή αλήθεια. Τι ήταν αυτό; Τα «καλά χρέη» (assets) και τα «κακά χρέη» (liabilities).
Οπότε γεννιούνται τα εξής δύο ερωτήματα:
Πώς δουλεύει το όλο σκηνικό; και
Πώς έπεισαν το πόπολο;
Ας απαντήσουμε στο δεύτερο ερώτημα πρώτα…
Διαβάζοντας τα άρθρα μας:
" ΠΑΙΔΕΙΑ VS ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: Η ΠΑΡΑΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ…!"
" ΤΟΞΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ… Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΟΥ!"
" ΧΡΟΝΟΣ… Η ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΑΣ!"
Θα διαπιστώσεις τρία βασικά πράγματα:
πρώτον, πως η σημερινή οικονομία είναι μία «οικονομία χρόνου»,
δεύτερον, πως με τις κατάλληλες ψυχολογικές μεθοδεύσεις μπορείς να πείσεις κάποιον για οτιδήποτε, και
τρίτον, πως τα πιο εύπλαστα, και συνάμα ευκολόπιστα, μυαλά τα συναντά κανείς στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια. Συνεπώς, φροντίσανε να εισάγουνε «τις νέες και τις καινοτόμες ανακαλύψεις τους», πάνω στα οικονομικά, μέσω των Πανεπιστημίων. Τα παιδιά - φοιτητές, που απαρτίζουν και το μέλλον, αφομοιώσανε και αποδεχτήκανε, παπαγαλίζοντας τα νέα δεδομένα σαν την νέα «αλήθεια».
Είτε το πιστεύεις είτε όχι, αυτό συνέβη, και αν μελετήσεις την ιστορία της οικονομίας προσεκτικά θα το διαπιστώσεις εύκολα τούτο.
Απαντώντας στο πρώτο ερώτημα, η υπόθεση έχει ως εξής:
Λόγω της κατάχρησης (ή αλλιώς, κακοδιαχείρισης) και των υψηλών χρεών τους, αν αφήνανε τα πράγματα ανεξέλεγκτα θα βουλιάζανε στα χρέη και θα χτυπούσαν σύσσωμα τα «κανόνια του Ναβαρόνε». Συνεπώς, «ανακαλύψανε» μία νέα μέθοδο που θα εξασφάλιζε τόσο τις επιχειρήσεις τους όσο και στα κράτη να «ευημερούν» αυξάνοντας το χρέος τους, αλλά παράλληλα, χαντακώνοντας το μέλλον (τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου κτλ.). Δηλαδή, τι κάνανε οι (πολυεθνικές) εταιρίες;
Σπάσανε τα χρέη σε καλά (assets) και κακά (liabilities). Για παράδειγμα και βάση της «νέας» λογιστικής, αν πάρεις δάνειο 10 εκατομμύρια ώστε να στήσεις μία νέα παραγωγική μονάδα, αυτό στην οικονομική κατάσταση της εταιρίας θα φαίνεται ως καλό χρέος, ως κάτι καλό, μιας και προσδοκάς (πρόσεξε: προσδοκάς, μελλοντική κατάσταση αλλά όχι βέβαιο) έσοδα-κέρδη. Αν πχ, έχεις χτίσει ένα κτήριο και παραμένει ξενοίκιαστο, επειδή «με τα σημερινά σου δεδομένα» δεν μπορείς να προσδοκάς σε έσοδα-κέρδη, θεωρείται κακό χρέος.
Αν τυχόν διερωτάσαι, ναι ΟΚ, τα δέχομαι όλα αυτά αλλά δεν ευνοείτε και η δική μου μικρομεσαία επιχείρηση από αυτό, πχ. αποσβέσεις;
Πριν σου απαντήσουμε, κράτα στο μυαλό σου πως μιλάμε για την παγκόσμια οικονομία και αναφερόμαστε με «την οπτική όλης της σκακιέρας». Οπότε, όσον αφορά την απάντηση, η λέξη κλειδί είναι: μεγέθη!
Με άλλα λόγια, και σε βάθος χρόνου, όχι δεν ευνοείσαι! Όταν εσύ «γλυτώνεις» κάτι χιλιάρικα (λέμε τώρα) ενώ η πολυεθνική, «δίπλα σου», γλυτώνει δισεκατομμύρια… σε άξονα δεκαετίας (το πολύ) εσύ, αν δεν έχεις τελειώσει, τότε θα ψωμοζείς ενώ η πολυεθνική θα έχει μετατραπεί σε αυτοκρατορία.
Δες και το γράφημα από κάτω για του τι φόρους πληρώνουν οι διάφορες πολυεθνικές (πηγή: S&P Global Market Intelligence)... και ρίξε μια ματιά στο α) τι τζίρο κάνεις εσύ και τι αυτές και β) τι φόρο πληρώνεις εσύ και τι αυτές!
Τώρα και όσον αφορά το θέμα μας, πέντε είναι τα σημεία που θα πρέπει να προσέξεις:
1. Είναι καθαρά λογιστικά τερτίπια
2. Δεν πληρώνουν τους φόρους που πληρώνεις εσύ
3. Τα «καλά» χρέη στηρίζονται σε υποθετικά μελλοντικά σενάρια με αβέβαιη κατάληξη. Με άλλα λόγια, ενώ δεν γνωρίζεις του τι θα σου ξημερώσει αύριο… το σύστημα, λογιστικά, αποδέχεται προβλέψεις δεκαετίας κάνοντας συνάμα τους εαυτούς τους μάγκες.
4. Ένα (πολύ) μεγάλο μέρος των υποτιθέμενων κερδών τους, ή αν θέλεις «καλών» χρεών τους, είναι η μετοχές που κατέχουν (δηλαδή, κομφετί - χαρτοπόλεμος). Θεωρητικά, αν τις πουλήσει (κάποιος ή η εταιρία) τις μετοχές θα πάρει ρευστό… αυτό προϋποθέτει βέβαια ότι θα υπάρξει αγοραστής. Αν όχι, τότε η αξία τους πέφτει και γίνεται πουφ! Αυτό που πρέπει να κατανοήσεις είναι πως όλα είναι θεωρία, υποθέσεις και όχι κάτι το απτό-πραγματικό!
5. Σπάνε λογιστικά το πραγματικό χρέος, συνεπώς, τεχνητά μειώνουν τη ζημιά και ανεβάζουν τεχνητά τα κέρδη. Τι σημαίνει αυτό: «καλύτερο» προφίλ της εταιρίας, που αυτό οδηγεί σε πρόσβαση περισσότερου χρήματος μέσω δανείων από τις τράπεζες και αυτό οδηγεί στην κυριαρχία τους πάνω στην οικονομική σκακιέρα. Με πιο απλά λόγια: Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει και πως έχουν το παιχνίδι στημένο κατά τέτοιο τρόπο που πάντα να τους ευνοεί!
Εξ ου και αν δεις τις οικονομικές καταστάσεις των μεγάλων πολυεθνικών, τα λεγόμενα financial statements, από λογιστικής οπτικής είναι ΟΚ. Όμως, από πραγματικής οικονομικής πλευράς είναι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, χρεωμένες κατά 60%-70% (σχεδόν όλες τους)! Και σαν να μην έφτανε τούτο, αν προσέξεις παράλληλα και το ιστορικό τους, πάρα πολλές από αυτές τις εταιρίες είναι χρεωμένες κατά πολύ πιο πάνω από το 100% (με άλλα λόγια, είναι μη βιώσιμες)!
Οπότε γενάτε το ερώτημα: τι θα συμβεί όταν θα χτυπήσουνε κανόνι ή θα είναι στα πρόθυρα για «πιστόλα» (αναφερόμαστε για τις «μεγάλες – πολυεθνικές» εταιρίες σε αυτό το σημείο);
Μα και για αυτή την περίπτωση έχουν βρει τη λύση ώστε να καλύψουν τα νώτα τους: οι εταιρίες τους είναι «πολύ μεγάλες» για να αποτύχουν (too big to fail).
Δηλαδή;
Δηλαδή, όταν θα έρθει η ώρα για την «ηρωική τους πιστόλα» θα ακολουθήσει το σύστημα μία διαδικασία μεταφοράς του χρέους τους, στους «κλασσικούς» μαλάκες της υπόθεσης (το πόπολο, δηλαδή). Με άλλα λόγια, μεθοδεύεται μία διαδικασία που είναι γνωστή ως Bail-Out όπου για τα λάθη τους, ή την κακοδιαχείρισή τους, στέλνουν το λογαριασμό στον κόσμο. Οπότε το εκάστοτε κράτος, ξελασπώνει τις εταιρίες, οι οποίες με τη σειρά τους συνεχίζουν επί της ουσίας ανενόχλητες, ενώ εσένα σου παίρνει τα χρήματα σου μέσω φόρων (και με αυτά τα χρήματα φορτώνει με χρέος εσένα. Δηλαδή, το κράτος ξελασπώνει την εταιρία με χρήματα τα οποία προέρχονται από τους φόρος που εσύ πληρώνεις).
Σκέψου τώρα εσένα, αν πας να κάνεις κάτι τέτοιο, τι κατάληξη και τι αντιμετώπιση θα έχεις από το σύστημα.
Και εδώ ίσως αναρωτηθείς: υπάρχουν γνωστές πολυεθνικές που πράξανε κάτι τέτοιο; Κάποια παραδείγματα ίσως;
Ιδού ορισμένες (ενδεικτικά): AIG, General Motors, Chrysler, Citigroup καθώς η λίστα είναι πελώρια μαζί με μία πληθώρα τραπεζών.
Στην ουσία και με απλά λόγια αυτό που κάνουν οι πολυεθνικές είναι το ακόλουθο: κρατάνε τα κέρδη-ρευστό για τον εαυτό τους, ενώ τα χρέη (μέσω των κυβερνήσεων) τα μετακυλούν σε σένα (τους απλούς πολίτες), άρα σε χρεώνουν, και μέσω εσένα ξεπληρώνουν τις ζημιές που δημιουργούν. Εξ ου και οι πλούσιοι γίνονται αντιδιαμετρικά, (δηλαδή, διαμετρικά αντίθετα οικονομικά επίπεδα) σε σχέση με εσένα, πλουσιότεροι ενώ ο κόσμος συνεχώς φτωχότερος (πχ. ανεργία, μείωση αγοραστικής δύναμης, φόροι, κόκκινα δάνεια, πληθωρισμός κτλ.)!
Έχοντας πει όλα αυτά, ας ρίξουμε μία γρήγορη ματιά στο πως δανείζονται τα κράτη, πως υπερχρεώνονται και μετά ας κοιτάξουμε και λίγο την περίπτωση της Ελλάδος.
Παράδειγμα:
Ας υποθέσουμε πως υπάρχει μία χώρα, που είναι χρεωμένη μέχρι τα μπούνια, και θέλει να δανειστεί ακόμα περισσότερα χρήματα. Πως δουλεύει το σύστημα;
Πάει η κυβέρνηση, της συγκεκριμένης χώρας, και ζητάει δάνειο από ένα οργανισμό (πχ. ΔΝΤ ή μια «Χ» τράπεζα). Ο οργανισμός που είναι να δανείσει τα χρήματα προφανώς και αντιλαμβάνεται πως η συγκεκριμένη χώρα-κυβέρνηση δεν υπάρχει περίπτωση να ξεπληρώσει το δάνειο… άρα, πως το μεθοδεύουν;
(Ακολουθεί ένας «φανταστικός διάλογος», σε πάρα πολύ απλοϊκή μορφή ΑΛΛΑ αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει στα παρασκήνια, είτε το πιστεύεις είτε όχι!)
Φέρνουν λοιπόν οι δύο πλευρές τους λογιστές τους και λένε:
Οργανισμός (Ο): Πώς θα ρυθμίσουμε το πράμα διότι αποπληρωμή δεν παίζει;
Κράτος (Κ): Σαφώς, κάτι πρέπει να μαγειρέψουμε… τι προτείνετε;
Ο: Χμ… σε 30 χρόνια από τώρα τι έσοδα υπολογίζεις να έχεις, πχ. από φόρους;
Κ: 30 Δις.
Ο: ΟΚ… τι δάνειο ζητάς;
Κ: 30 Δις.
Ο: ΟΚ… συνεπώς, κάνουμε τράμπα του σημερινού χρέους με τα μελλοντικά έσοδα σε 30 χρόνια από τώρα, συν κάτι επιτόκια… και… ο Θεέ μου, πετύχαμε ισοζύγιο!
Κ: Deal!!! (και προφανώς το κράτος αδιαφορεί για τα παιδιά σου που μόλις φορτώθηκαν το χρέος)
Οι παραπάνω γραμμές του παραδείγματος σαφώς και υπέρ-απλούστευσαν την όλη διαδικασία αλλά:
α) τέτοια ακριβώς παιχνίδια συμβαίνουν και
β) στόχος του παραδείγματος ήταν να κατανοήσεις του πως μετακυλούν τα χρέη μπρος-πίσω στο χρόνο με λογιστικά τερτίπια.
Το πράγμα πηγαίνει ακόμα πιο βαθιά, όσον αφορά το χρέος, μιας και όλη η κοινωνία μας και η ευημερία μας, στηρίζεται καθαρά πάνω σε μία φούσκα χρεών η οποία άμα, και όταν σκάσει, θα συμπαρασείρει τα πάντα στο διάβα της.
Αν ρίξεις μια ματιά στα οικονομικά στοιχεία των διάφορων κρατών θα διαπιστώσεις ότι δεν υπάρχει έστω μία χώρα, ΟΥΤΕ ΜΙΑ, που να μη χρωστάει τα κερατιάτικά της.
Και για τούτο υπάρχει λόγος, ο οποίος είναι ο ακόλουθος:
Αν υπάρξει έστω μία χώρα που να μη χρωστάει τότε όλο το σύστημα τινάζεται στον αέρα…
Οι μόνες εξαιρέσεις στον παραπάνω κανόνα είναι: Macau (ελέγχεται από τους Πορτογάλους από το 1887 αλλά αν τη συνδέσεις με την Πορτογαλία βγάζεις χρέη), British Virgin Islands, Brunei, Liechtenstein, Palau. Όσον αφορά τις άλλες 4 χώρες, μόνο χώρες δεν μπορείς να τις αποκαλέσεις διότι α) και που υπάρχουν κανείς δεν τις λαμβάνει υπόψη τους (εκτός από τις τράπεζες για προφανείς λόγους) και β) στους οικονομικούς οίκους που υπολογίζουν τα χρέη των χωρών σε σχέση με το ΑΕΠ τους, αυτές οι 5 «χώρες» δεν υπάρχουν στη λίστα (η Ελλάδα στη συγκεκριμένη λίστα βρίσκεται στη 2 θέση… με άλλα λόγια, χάλια μαύρα).
Και σε όλα τα παραπάνω δεν υπολογίσαμε τα χρέη από τις φούσκες των:
Χρηματιστηρίων (κρύβονται με διάφορες μορφές SWAPS και φούσκες… θα μιλήσουμε παρακάτω για αυτό)
Τραπεζών
Εταιριών
Ελλάδα, επιπρόσθετο χρέος πάνω στο ήδη υπάρχον χρέος:
Όσον αφορά την περίπτωση της Ελλάδος, το μεγαλύτερο καρκίνωμα που χρεώνει τη χώρα είναι το ίδιο το Ελληνικό Κράτος (αλισβερίσια, αλισβερίσια κράτους και κομμάτων με τράπεζες, υπερφορολόγιση και ξανά υπερφορολόγιση επί δύο, σπατάλες του δημόσιου τομέα, των δήμων… και συμμάζεμα δεν έχει αυτή η λίστα). Καθώς και μία από τις μεγαλύτερες πληγές, που φορτώνει χρέος στη χώρα και αφαιρεί χρήμα από τον κόσμο είναι το ασφαλιστικό.
Μην ξεχνάς πως το 2ο Μνημόνιο πέρασε τη χώρα στο Αγγλικό Δίκαιο, δηλαδή εγγυάται το ελληνικό κράτος.
Και πως εγγυάται το ελληνικό κράτος;
Με τη δημόσια περιουσία του (πχ. βλέπε ΤΑΙΠΕΔ όπου ξεπουλάνε τα πάντα κοψοχρονιάς) και αν δεν του φτάνουν τούτα, τότε προβαίνει σε υπερφορολόγιση (φόροι στα ύψη, ασφαλιστικές εισφορές στα ύψη κτλ.) και τα παίρνει από τον κόσμο μέσω κατασχέσεων (πχ. τραπεζικών λογαριασμών) και πλειστηριασμών.
Και πως δεσμεύτηκε το ελληνικό κράτος ότι θα τηρήσει τις δεσμεύσεις του προς τους δανειστές;
Υπογράφοντας το Μνημόνιο νούμερο 3.
Και τι κάνει το ελληνικό κράτος;
Επειδή το ελληνικό κράτος είναι κουβάς δίχως πάτο, προβαίνει (όπως αναφέραμε πιο πάνω) σε υπερφορολόγιση (φόροι στα ύψη, ασφαλιστικές εισφορές στα ύψη κτλ.) και τα παίρνει από τον κόσμο μέσω κατασχέσεων (πχ. τραπεζικών λογαριασμών) και πλειστηριασμών.
Και ποιος πληρώνει τους φόρους αυτούς και τις ασφαλιστικές εισφορές;
Αποκλειστικά και ΜΟΝΟ ο ιδιωτικός τομέας!!!
Μην ξεχνάς πως οι «κρατήσεις» των δημοσίων υπαλλήλων είναι καθαρά λογιστικής φύσεως(!!!) ενώ αυτοί που καταβάλουν το πραγματικό χρήμα είναι ο ιδιωτικός τομέας (θα σου το αναλύσουμε λίγο παρακάτω αυτό το σημείο).
Τα παραπάνω μας οδηγούν στο θέμα του ασφαλιστικού όπου εν έτη 2018 η αναλογία εργαζομένων – συνταξιούχων είναι: 1,3 προς 1!!! Αν μάλιστα, λάβει κανείς υπόψη του πως κοντά στο 30% -35% (δηλαδή κοντά στους 370.000) των μη μισθωτών (επαγγελματιών, αγροτών) αδυνατεί να καταβάλλει εισφορές, τότε η πραγματική αναλογία εργαζομένων – συνταξιούχων φτάνει στο 1,1 προς 1. Δηλαδή, σχεδόν 1 εργαζόμενος αναλογεί σε 1 συνταξιούχο!!! (Ενδεικτικά: Το 1975 η αναλογία ήταν 3,66:1 ενώ το 2009 ήταν 1,7:1… αν μελετήσεις λίγο την πολιτική ιστορία του τόπου θα καταλάβεις και το γιατί…).
Δεν το πιστεύεις; Καλά θα κάνεις να το πιστέψεις διότι αυτή ακριβώς η παραλογία συμβαίνει στην Ελλάδα. Θέλεις στοιχεία; Βεβαίως!
Ακολούθησε τους παρακάτω συνδέσμους, που θα σε οδηγήσουν στις συγκεκριμένες ενότητες του φόρουμ μας, όπου σου παραθέτουμε όλα τα στοιχεία για το χάλι του ασφαλιστικού και του πως ακριβώς έχει το πράγμα:
" Στοιχεία σοκ: 1,3 προς 1 η αναλογία εργαζομένων - συνταξιούχων"
" Η ακτινογραφία του Ασφαλιστικού (Ολόκληρο: Σε 14 ενότητες)"
Βέβαια, όλο αυτό θα γυρίσει στα κεφάλια όλων, δίχως εξαίρεση, αλλά θα είναι πολύ αργά τότε…
Και εδώ ακριβώς ισχύει το ρητό:
Ελλάδα, η μόνη χώρα στην οποία οι γονείς δρουν εναντίον των παιδιών τους.
Συνεπώς: ποιο είναι το «ηθικό δίδαγμα» των παραπάνω;
Το πρώτο σημείο είναι ότι το σύστημα ευνοεί τους ισχυρούς, και μόνο τους ισχυρούς, και στη συγκεκριμένη περίπτωση τις πολυεθνικές και τις τράπεζες.
Πρόσεξε όμως: Δεν ευνοεί τα κράτη, και τους πολίτες τους, καθώς και ευνοεί μόνο συγκεκριμένου τύπου πολυεθνικές! Ποιες είναι αυτές; Εταιρίες όπως η Bayer, GE, Nestle κτλ. στην ουσία τις εταιρίες που κατέχουν τον πραγματικό πλούτο. Αντιθέτως, εταιρίες όπως Facebook, Google, και τέτοιου τύπου εταιρίες, με μηδενική πραγματική αξία, είναι απλά εργαλεία ελέγχου και τίποτε άλλο.
Ποιος ο σκοπός τους; Για περισσότερα διάβασε τα εξής δύο άρθρα μας:
" ΠΩΣ Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΧΑΚΑΡΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙ (ΜΕΡΟΣ 1)!
ΠΩΣ Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΧΑΚΑΡΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙ (ΜΕΡΟΣ 2)!"
Πέρα τούτου, αν ρίξεις μια ματιά στα οικονομικά στοιχεία των εταιριών, μη πραγματικής αξίας, πχ. Facebook, θα διαπιστώσεις ότι ελέγχονται από οικονομικούς οργανισμούς (funds) όπου πίσω τους «κρύβονται» τράπεζες. Συγκεκριμένα για το Facebook, η συντριπτική πλειοψηφία των μετοχών της, ανήκει σε τράπεζες. Ομοίως, περίπου το 71% των μετοχών, τόσο της Google όσο και της Alphabet (δηλαδή, Google 2), τα ελέγχουν διάφορα “ Investment funds” που χρηματοδοτούνται από τράπεζες.
Αυτό που σου επισημαίνουμε είναι πως εταιρίες με μηδενική πραγματική αξία, όπως Facebook, Google, Twitter, LinkedIn ( η οποία εξαγοράστηκε από τη Microsoft της οποίας το 74% ελέγχεται από τράπεζες- funds) στην ουσία είναι εργαλεία ελέγχου συνειδήσεων και παρακολούθησης (δες τα παραπάνω δύο άρθρα μας) τα οποία τα χρησιμοποιεί το σύστημα, αλλά δεν έχουν πραγματική ισχύ στην παγκόσμια σκακιέρα… ασχέτως αν τα ΜΜΕ θέλουν να σε κάνουν να πιστεύεις διαφορετικά.
Από την άλλη δε, πολυεθνικές εταιρίες που ελέγχουν τον πραγματικό (φυσικό) πλούτο, σε συνεργασία με τις ισχυρές τράπεζες, είναι αυτές που υπαγορεύουν τους κανόνες του παιχνιδιού (σε συνδυασμό με τη σκοτεινή οικονομία για την οποία θα σου μιλήσουμε παρακάτω… πρόσεξε όμως: άλλο παραοικονομία και άλλο η σκοτεινή οικονομία που έχει βάθος).
Επιπροσθέτως, αυτό που θα πρέπει να κρατήσεις σε τούτο το σημείο και όσον αφορά τον εταιρικό – επιχειρηματικό κόσμο είναι πως τα μεγέθη πλέον έχουν ανατρέψει όλες τις προ-υπάρχουσες ισορροπίες και γείρανε το παιχνίδι υπέρ των ισχυρών. Για παράδειγμα, η κεφαλαιοποίηση της Apple φτάνει περίπου τα 884 δις και της Microsoft περίπου τα 637 δις.
Θα πεις: μα κάνουνε και «θεοπάλαβους» τζίρους.
Ακριβώς, αυτό είναι που σου τονίζουμε τόση ώρα: ότι πλέον τα μεγέθη με τα οποία «παίζουν» οι ισχυροί έχουν ανατρέψει κάθε ισορροπία στην παγκόσμια οικονομία, όλα προς όφελός τους, και αναπόφευκτα το χάσμα με τους υπόλοιπους θα μεγεθυνθεί, πλέον, με γεωμετρική πρόοδο.
Πως αποδεικνύεται το παραπάνω;
Για παράδειγμα, από το γεγονός ότι το 82% του παγκόσμιου πλούτου, το 2017, κατέληξε στο πλουσιότερο 1% (επίσημα στοιχεία).
Το βάθος το πιάνεις και για τι πράγμα σου μιλάμε τόση ώρα;
Και τούτο, βέβαια, αναπόφευκτα μας οδηγεί στο επόμενο σημείο…
Το δεύτερο σημείο που θα πρέπει να θυμάσαι είναι πως μέσω της λογιστικής μηχανορραφίας, τα χρέη μετατράπηκαν σε κέρδη, τα οποία με τη σειρά τους παραχώρησαν τεράστια αγοραστική δύναμη στις εταιρίες, οι οποίες με τη σειρά τους απέκτησαν τη δύναμη να εξαγοράσουν κυριολεκτικά τα πάντα (παρακάτω βέβαια θα σου μιλήσουμε και για τις νομισματικές πολιτικές).
Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση των Start-Ups εταιριών. Όταν ξεκινάει μία νέα εταιρία τύπου Start-Up, το βασικότερο της πρόβλημα είναι η εύρεση χρηματοδότησης ώστε να μπορέσει να συνεχίσει την ανάπτυξή της με προορισμό την επιτυχία του όλου εγχειρήματος της. Όταν λοιπόν εντοπιστεί μία πολλά υποσχόμενη Start-Up, εμφανίζονται διάφοροι επενδυτές (αποκαλούνται συνήθως Angel-Investors) που «πίστεψαν» στο όραμα της Start-Up εταιρίας, και επιθυμούν να επενδύσουν στην εταιρία (με τις ευλογίες των τραπεζών συνήθως).
Συνεπώς, όσων αφορά την Start-Up εταιρία, αυτή βρίσκει τα πολυπόθητα χρήματα ώστε να μπορέσει να συνεχίσει το εγχείρημά της, αλλά τούτο επιτυγχάνεται πουλώντας το μεγαλύτερο μέρος των μεριδίων της. Με άλλα λόγια, οι πολυεθνικές εξαγοράζουν και ελέγχουν τα πάντα. Άρα, οτιδήποτε Start-Up έχει «πετύχει», πχ. Facebook, Paypal κτλ. έχει ήδη εξαγοραστεί, πολύ πριν, και ανήκει σε «άλλους».
Στο υποθετικό ερώτημα: αν μία πολλά υποσχόμενη Start-Up δεν θέλει να πουλήσει τα μερίδια της και να το παλέψει μόνη της, τότε τι γίνεται; Τα ακόλουθα τρία βήματα: Ένα, σου κάνουν κρούση με πολλά χρήματα… εσύ, αρνήσε. Δύο, σου προσφέρουν πάρα μα πάρα πολλά χρήματα (πχ. το Facebook εξαγόρασε το WhatsApp για 19 δισεκατομμύρια!!!)… αν είσαι αρκετά τρελός, αρνήσε πάλι. Τότε αναπόφευκτα ακολουθεί το επόμενο βήμα. Τρία… σε σβήνουν!
Υπήρξαν, ιστορικά, τόσο τρελά άτομα που θέλανε να προσφέρουν ανιδιοτελώς, πηγαίνοντας κόντρα στο σύστημα, που να αρνηθήκαν ακόμα και το δεύτερο βήμα; Σαφώς… βλέπε: Νίκολα Τέσλα (Nikola Tesla), Βίλχελμ Ράιχ (Wilhelm Reich) και πάει λέγοντας. Σε αυτές τις περιπτώσεις είτε θα καταλήξεις στην «ψάθα» είτε νεκρός… η επιλογή, δική σου.
Το τρίτο σημείο που θα πρέπει να κρατήσεις στο μυαλό σου, και σχετίζεται κυρίως με τα κράτη, είναι ότι μετακυλούν τα χρέη προς το μέλλον (φεσώνοντας τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου κτλ.) και μεταφέρουν, λογιστικά, έσοδα από το μέλλον στο παρόν. Κάνοντας το βέβαια τούτο, βάζουν ως εγγύηση την δημόσια περιουσία (και τις καταθέσεις των πολιτών – και μέσω φόρων τις παίρνουν και τις πάνε προς την αποπληρωμή των δανείων). Με άλλα λόγια, αντί να καθίσει κάτω, το πολιτικό σύστημα μίας χώρας, και να δει πως μπορεί να λύσει τα οικονομικά τις θέματα αποτελεσματικά, με δημαγωγικούς τρόπους κλωτσάνε το τόπι (χρέος) λίγο παρακάτω… δημιουργώντας συνάμα μία οικονομική-χρεωστική φούσκα.
Το τέταρτο σημείο που θα πρέπει να κρατήσεις στο μυαλό σου είναι πως οι Δημόσιοι υπάλληλοι ΔΕΝ πληρώνουν φόρους αλλά… οι φόροι προέρχονται καθαρά από τον ιδιωτικό τομέα (κάτι το οποίο δυσκολεύονται ιδιαίτερα να το κατανοήσουν οι Έλληνες)! Αυτό το σημείο έχει άμεση σχέση με τα κρατικά χρέη που δημιουργούνται.
Άκου πως έχει το πράγμα για να το καταλάβεις μια και καλή…
Λέει για παράδειγμα το κράτος:
Πόσους δημόσιους υπαλλήλους χρειάζομαι ώστε να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και να α) καλύψουν τις ανάγκες του κράτους και β) ώστε να εξυπηρετήσουν τους πολίτες;
(Σημείωση: Το ελληνικό κράτος δεν θέτει ούτε αυτά τα ερωτήματα εξ ου και έχουμε το μπάχαλο που έχουμε στην Ελλάδα!)
Ας πούμε «Χ» τον αριθμό (στην Ελλάδα βέβαια έχει χαθεί κάθε μέτρο σε αυτό το θέμα).
Πόσο μισθό θα τους πληρώνω, σαν κράτος, για τη δουλειά που θα προσφέρουν;
Ας πούμε 2000 Ευρώ (πρόσεξε: αυτό γίνεται στα χαρτιά).
Πόσες κρατήσεις θα του επιβάλλω για, ας πούμε, ασφάλεια;
Ας πούμε 500 Ευρώ
Πρόσεξε: και αυτό (δηλαδή, οι κρατήσεις τους) γίνεται στα χαρτιά, δηλαδή λογιστικά, ΚΑΙ ο δημόσιος υπάλληλος ΔΕΝ καταβάλλει καμία πραγματική πληρωμή! Μα πώς; Διότι δεν έχει πληρώσει τίποτα από την τσέπη του!
Να σου το κάνουμε λιανά για να το καταλάβεις:
Στα χαρτιά κόβει τα ραφτικά το κράτος όπως κρίνει. Στα χαρτιά πάλι, το κράτος κάνει όποιες κρατήσεις κρίνει. Και ότι μένει, τα δίνει-πληρώνει τους δημόσιους υπαλλήλους του με πραγματικό χρήμα!
Στο παραπάνω παράδειγμα, το κράτος δημιούργησε ένα λογιστικό «κενό-χρέος» της τάξεως των 2000 ευρώ. Συνεπώς, από κάπου θα πρέπει να βρει τα πραγματικά χρήματα ώστε να καλύψει αυτό το κενό που δημιούργησε στον προϋπολογισμό του.
Οπότε τίθεται το ερώτημα: από πού θα βρει, το κράτος, πραγματικό χρήμα ώστε να καλύψει αυτό το κενό;
Γνώριζε ότι:
Κατά βάση, ένα κράτος έχει τρεις κύριες πηγές ώστε να «τραβήξει» χρήματα, οι οποίες είναι:
Από τις εξαγωγές που κάνει το κράτος μέσω οργανισμών του δημοσίου (ας πούμε ότι εξάγει ρεύμα με διάφορες μορφές προς ένα γειτονικό κράτος)
Από διάφορα δάνεια ή κρατικά ομόλογα (εξ ου και μην χαίρεσαι ιδιαίτερα όταν ακούς, κλασσικά από τους πολιτικούς, ότι η Ελλάδα «επέστρεψε» στις αγορές και πούλησε κρατικά ομόλογα μιας και αυτό που κάνει είναι να δανείζεται χρήματα… τα οποία θα τα πληρώσεις εσύ πάλι πίσω, τοκιζόμενα, από τους φόρους σου)
Από φόρους και κρατήσεις… τα οποία προέρχονται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ από τον ιδιωτικό τομέα
Όσον αφορά την περίπτωση της Ελλάδος… περί εξαγωγών, λίγα έως ανύπαρκτα πράγματα. Συνεπώς, η πρώτη διαθέσιμη πηγή δεν της βγαίνει.
Όσον αφορά τη δεύτερη πηγή, αυτό ακριβώς κάνουν οι «Έλληνες» πολιτικοί. Φιλάνε κατουρημένες ποδιές, προσκυνάνε και υπογράφουν τα πάντα αρκεί να τους δώσουν και άλλα δανεικά. Το θέμα είναι, ότι τα χρήματα που τους δίνουνε, επί το πλείστων, δεν πηγαίνουν στην πραγματική οικονομία αλλά σε α) αποπληρωμή προηγούμενων δανείων, β) στις ελληνικές σαπακοτράπεζες και γ) ότι απομένει, στο να πληρώνουν τους δημόσιους υπαλλήλους και συντάξεις. Με αλλά λόγια, τζίφος και αυτό το σημείο… το κοκκινήσανε.
Οπότε, πηγαίνουν οι «Έλληνες» πολιτικοί, στην τρίτη πηγή (δηλαδή, τον Ιδιωτικό Τομέα) και απλούστατα ξεσκίζουνε, κυριολεκτικά, τον ιδιωτικό τομέα με φόρους και κρατήσεις!
Και πάλι τα νούμερα δεν τους βγαίνουν… γιατί;
Διότι:
α) αντί να μειώνουν αυξάνουν το ελληνικό κράτος
β) αντί να μειώνουν αυξάνουν τις σπατάλες του ελληνικού κράτους
γ) διότι οι δημόσιοι υπάλληλοι παίρνουν περισσότερα χρήματα… από αυτούς που παράγουν το πραγματικό χρήμα (η παραδοξότητα στην Ελλάδα) - δηλαδή, τους ιδιωτικούς υπαλλήλους (και σε ορισμένες περιπτώσεις και από τους ίδιους τους επιχειρηματίες)
δ) λόγου του ασφαλιστικού, που μιλήσαμε παραπάνω, καθώς και τις θεοπάλαβες εισφορές που στους «σκάνε στο κεφάλι»
ε) μείωση της φοροδοτικής ικανότητας του Ιδιωτικού Τομέα
στ) διότι με τους παράδοξους και απαράδεκτους φόρους προς τον ιδιωτικό τομέα (μιλάμε για την απόλυτη ληστεία), ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από εταιρίες είτε κλείσανε, είτε πήρανε τις έδρες τους σε άλλες χώρες είτε απλούστατα δεν τη «βγάζουν πέρα» πλέον. Άρα, η εισπραξιμότητα από φόρους και κρατήσεις συνεχώς μειώνεται.
Αντί δηλαδή, να μειώσουν δραστικά τους φόρους, τις κρατήσεις και την γραφειοκρατία και να βελτιώσουν το σύστημα της δικαιοσύνης… ώστε να προσελκύσουν επενδυτές, κάνουν ακριβώς τα αντίθετα και έχουν δημιουργήσει μία χώρα σε κρίση.
Σημείο Πέντε: Πιστωτικές Κάρτες
Δεν θα μπορούσαμε να κλείσουμε την ενότητα μας περί χρέους αν δεν κάναμε την αναφορά μας στις πιστωτικές κάρτες, που λίγο πολύ, όλοι μας χρησιμοποιούμε.
Οι πιστωτικές κάρτες δεν είναι τίποτε άλλο από χρέος που δημιουργεί ο καταναλωτής στον εαυτό του τον ίδιο. Όπως συμβαίνει με τα κράτη, που μιλήσαμε παραπάνω, όμοια και οι καταναλωτές δημιουργούν χρέη στο παρόν με γνώμονα να το ξεχρεώσουν σε κάποια μελλοντική στιγμή.
Θα πεις τώρα, αν ξεπληρώνει κανείς την πιστωτική του κάρτα ποιο το πρόβλημα;
Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουν όλοι τη δυνατότητα να ξεπληρώσουν το χρέος που δημιούργησαν (για διάφορους λόγους)… και αν περάσουν οι ημερομηνίες, οι τόκοι των πιστωτικών καρτών είναι θεότρελοι. Ενδεικτικά, το χρέος των Αμερικανών πολιτών, όσων αφορά ΜΟΝΟ τις πιστωτικές τους κάρτες, είναι περίπου 1 τρις δολάρια… ενώ ΜΟΝΟ τα καταναλωτικά τους δάνεια (επιπρόσθετο χρέος δηλαδή) ανέρχεται στο ύψος των 11,4 τρις δολάρια. Επίσης, από τα παραπάνω δεδομένα, και με βάση τα επίσημα στοιχεία, προκύπτει πως κατά μέσο όρο το κάθε νοικοκυριό στην Αμερική χρωστάει σε πιστωτικές κάρτες περί 7,281 (εφτά χιλιάδες) δολάρια.
Θεωρούμε πως πλέον αντιλαμβάνεσαι το συσχετισμό μεταξύ: οικονομίας ευημερίας χρέος.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο αριθμός των πιστωτικών καρτών (αυτό το μακρινάρι που αναγράφεται μπροστά στην πιστωτική σου κάρτα) αν γνωρίζει κανείς να το διαβάζει σωστά, είναι ο απόλυτος χαφιές εναντίον σου.
Ας δούμε λίγο τι συμβολίζουν οι αριθμοί της πιστωτικής σου κάρτας:
Καταρχάς θα πρέπει να γνωρίζεις ότι ο ΜΟΝΟΣ οργανισμός που εκδίδει τους αριθμούς όλων των πιστωτικών καρτών είναι ο λεγόμενος μη κερδοσκοπικός οργανισμός American National Standards Institute (ANSI) ο οποίος εκπροσωπεί περίπου 125,000 εταιρίες και 3,500,000 επαγγελματίες. Κάθε φορά που εκδίδεται κάποιος αριθμός για μία πιστωτική κάρτα (πχ. MasterCard, Visa, τραπεζικούς οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένου και την JP Morgan Chase ή Citibank) προέρχεται από τον ANSI (πρώτη φάση φακελώματος σου – το τονίζουμε διότι πολύς κόσμος πιστεύει πως με τις πιστωτικές τους κάρτες εξασφαλίζουν την ανωνυμία τους).
Με το που κάνεις μία πιστωτική συναλλαγή (πχ. περνώντας το από ένα μηχάνημα POS) αυτομάτως τόσο η συναλλαγή σου, ο τύπος συναλλαγής σου, τα ποσά και τα ιστορικά όλων των συναλλαγών σου καταγράφονται και αποθηκεύονται.
Με άλλα λόγια, έχουν την πλήρη εικόνα όλων των καταναλωτικών κινήσεων και συνηθειών σου. Και γνωρίζοντας τούτο, κάποιος είναι σε θέση να γνωρίζει και τις προτιμήσεις σου καθώς και προς ποιες κατευθύνσεις να σε σπρώξει με τα κατάλληλα ερεθίσματα!
Τώρα: ο μέγιστος αριθμός που μπορεί να έχει μία πιστωτική κάρτα είναι τα 16 ψηφία.
Ο πρώτος αριθμός δείχνει σε ποιον οργανισμό-εταιρία ανήκει η κάρτα σου, με άλλα λόγια το σύστημα.
Για παράδειγμα, αν ο πρώτος αριθμός είναι:
3 αντιπροσωπεύει ταξίδια/ψυχαγωγία (πχ. American Express ή Diners Club)
4 Visa
5 MasterCard
6 Discover Card
Βέβαια, κράτα κατά νου ότι η δομή του αριθμού μιας πιστωτικής/χρεωστικής κάρτας καθορίζεται από το εκάστοτε «σύστημα».
Για παράδειγμα, ο αριθμός μίας American Express ξεκινάει με 37 ενώ μίας Carte Blanche και Diners Club με 38.
Τώρα, όσον αφορά τις 3 πιο δημοφιλείς κάρτες:
American Express Τα νούμερα 3 και 4 (δηλαδή, ο τρίτος και ο τέταρτος αριθμός της κάρτας σου) αντιπροσωπεύουν τον τύπο και το νόμισμα, τα νούμερα 5 έως 11 είναι ο αριθμός του λογαριασμού σου, 12 έως 14 είναι ο αριθμός της κάρτας εντός του λογαριασμού και ο 15ος αριθμός είναι ο «αριθμός τσεκαρίσματος-επαλήθευσης» (θα μιλήσουμε σε λίγο για τούτο).
Visa Οι αριθμοί 2 έως 6 σχετίζονται με τον τραπεζικό αριθμό, 7 έως 12 ή ακόμα έως 15 είναι ο τραπεζικός σου αριθμός και 13 έως 16 είναι ο «αριθμός τσεκαρίσματος-επαλήθευσης».
MasterCard Οι αριθμοί 2 και 3 (ή 2-4 ή 2-5 ή 2-6 σχετίζονται με την τράπεζα σου) … εξαρτάται από το αν ο δεύτερος αριθμός ξεκινάει με 1, 2 ή 3. Τα νούμερα μετά την «τράπεζά σου», έως και τον 15o αριθμό, σχετίζονται με τον τραπεζικό λογαριασμό σου. Ο αριθμός 16 είναι ο «αριθμός τσεκαρίσματος-επαλήθευσης».
Τα υπόλοιπα στοιχεία σου, που δεν τα εκφράζουν οι αριθμοί των καρτών, είναι αποθηκευμένα στη μαγνητική λωρίδα της πιστωτικής σου κάρτας (πχ. πότε λήγει η κάρτα σου, σε ποια χώρα είναι ο κάτοχος της κάρτας κτλ).
Τώρα, τι στο καλό είναι αυτός ο «αριθμός τσεκαρίσματος - επαλήθευσης» που σου αναφέραμε παραπάνω. Όλες οι πιστωτικές κάρτες, ώστε να επαληθευτεί η αυθεντικότητα τους, ακολουθούν μία μέθοδο, γνωστή ως η «φόρμουλα του Luhn ή ο αλγόριθμος του Luhn» (από τον εφευρέτη του αλγόριθμου Hans Peter Luhn…).
Παρεμπίπτοντος, σε αυτή τη φόρμουλα στηρίχτηκαν τα τεχνολογικά θαύματα όπως η μηχανή αναζήτησης της Google, το “www” ή τα μηνύματα στο κινητό σου.
Δηλαδή, όταν εκδίδεται η πιστωτική κάρτα σου, ο τελευταίος αριθμός που προστίθεται στην κάρτα σου έχει ως στόχο πως, όταν ακολουθηθεί η παραπάνω διαδικασία της μεθόδου του Luhn, στο τέλος όλοι αυτοί οι αριθμοί θα σου δώσουν ένα άθροισμα… πχ. 70 ή 80 ή 30.
Ο τελικός αριθμός που θα προκύψει θα πρέπει να είναι «τέλεια» διαιρέσιμος με το 10 (γνωστό και ως "modulus 10" ή "mod 10"). Πχ. 80/10 = 8… άρα, ΟΚ!
Αν δεν είναι, τότε πρόκειται για «μούφα» κάρτα. Πχ. αν το τελικό άθροισμα είναι 69 ή 56, αυτό δεν διαιρείτε «τέλεια» με το 10, συνεπώς πρόκειται για ψεύτική κάρτα.
Συνεπώς, ο τελευταίος αριθμός που θα μπει στην κάρτα σου ως στόχο έχει να μπορεί να διαιρεί το άθροισμα των αριθμών της κάρτας σου, «τέλεια» με το 10.
Αν σε μία ήδη υπάρχουσα κάρτα αλλάξεις έστω έναν αριθμό δεν θα μπορέσεις να πετύχεις την προαναφερθείσα διαίρεση.
Στην παρακάτω φωτογραφία σου δείχνουμε πως λειτουργεί αυτός ο τρόπος υπολογισμού και μπορείς κάλλιστα να πειραματιστείς με την δική σου πιστωτική κάρτα.
Τέλος, πριν προχωρήσουμε στο δεύτερο σκέλος του άρθρου, αυτό που θα πρέπει να κρατήσεις στο μυαλό σου είναι πως τα πάντα, στη σύγχρονη οικονομία, είναι δομημένα πάνω σε χρέη… η οικονομία μας είναι μία καταχρεωμένη οικονομία.
Το γεγονός ότι όλη αυτή η παγκόσμια οικονομική φούσκα δεν έσκασε ακόμα στα χέρια μας είναι διότι, τα πάντα στηρίζονται, πέρα από τα χρέη, στο πως διαχειρίζονται και επεκτείνουν χρονικά τη φούσκα χρεών με διάφορες λογιστικές μηχανορραφίες (πχ. ποσοτική χαλάρωση).
Το πρόβλημα δεν το λύνουν, απλά κλωτσάνε το τενεκεδάκι λίγο παρακάτω στο δρομάκι του χρόνου.
Και… τούτο αναπόφευκτα μας οδηγεί στο δεύτερο σκέλος του άρθρου μας…
Τέλος του 1ου Μέρους… Πήγαινε στο 2ο μέρος του άρθρου μας για τη συνέχεια…
Πήγαινε: στην Αρχή της Σελίδας
ΠΗΓΑΙΝΕ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΣΤΙΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ:
ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΣΕ ΒΑΖΟΥΝ ΣΕ ΣΚΕΨΗ…
ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ (ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ) ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΜΑΣ (ΜΕΡΟΣ 2)!
ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ (ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ) ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΜΑΣ (ΜΕΡΟΣ 3)!
ΠΗΓΑΙΝΕ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ: "ΨΑΓΜΕΝΗ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ"
Η εφαρμογη μας για το κινητο σου
Κατέβασε και εσύ την εφαρμογή μας για το κινητό σου "Ancient Greece Reloaded"
Αν επιθυμείς να αναδημοσιεύσεις το άρθρο μας, να θυμάσαι τα ακόλουθα:
1. Στηρίξτε την προσπάθεια μας και διαδώστε την ιστοσελίδα μας…
2. Αν θέλετε να αναδημοσιεύσετε το άρθρο μας (ή τα άρθρα μας) μπορείτε να το κάνετε ελεύθερα αλλά τηρώντας τον παρακάτω κανόνα:
Στην αναδημοσίευσή σας θα αναγράφεται τα παρακάτω και όχι λέξεις όπως: πηγή ή αλιευτικέ από…
Ιστοσελίδα: Ancient Greece Reloaded
Link: www.ancientgreecereloaded.com
Συγγραφείς: nikvas και η Ομάδα του Ancient Greece Reloaded
Ημερομηνία: (η ημερομηνία που τραβήξατε το άρθρο)
Ημερομηνία Ανάρτησης: 28/01/2018
3. Αν έχεις οποιαδήποτε ερώτηση μπες στο Φόρουμ μας και συνομίλησε μαζί μας εδώ:
"Φόρουμ"